Το όνοµά µου είναι Fabian Ballejos. Γεννήθηκα και µεγάλωσα στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής.
Είµαι δάσκαλος και επαγγελµατίας χορευτής τάνγκο τα τελευταία τριάντα χρόνια και η ζωή µου περιστρέφεται γύρω από τον χορό. Εκτός αυτού ασχολούµαι µε τον αθλητισµό, την ιστιοπλοΐα και τη φυσική δόµηση.
Μια χειµωνιάτικη µέρα στο Μπουένος Aϊρες αποφάσισα να µετακοµίσω στην Ευρώπη, συγκεκριµένα στην Ελλάδα. Ηταν µια πολύ δύσκολη απόφαση αλλά ήξερα ότι αυτό θα άλλαζε τη ζωή µου ολοκληρωτικά. Ο λόγος που έφυγα είναι µια άλλη ιστορία… Αφησα πίσω την οικογένειά µου, τους φίλους µου, τα όνειρά µου. Ηξερα ότι έπρεπε να φύγω και έφυγα για την αναζήτηση του πεπρωµένου µου.
Η άφιξη
Εφτασα στην Αθήνα το 2002. Η πόλη βρισκόταν σε διαδικασία πλήρους µεταµόρφωσης λόγω των Ολυµπιακών Αγώνων που πλησίαζαν. Αρχικά µου φάνηκε ότι είναι άσχηµη πόλη, όµως µε τον καιρό τη συνήθισα και µάλιστα άρχισα να ανακαλύπτω στοιχεία που µπορούσαν να µε γοητεύσουν. Οι µακρινές µου βόλτες στην Αθήνα µού επέτρεψαν να δω σε βάθος την οµορφιά της.
Η γλώσσα µου φαινόταν όχι απλώς δύσκολη αλλά κινέζικη. Το φαγητό δεν ήταν άσχηµο, αν και κρέας σαν της Αργεντινής δεν µπορούσα να βρω πουθενά. Οι άνθρωποι έµοιαζαν µε τους Λατίνους, µόνο που µιλούσαν πολύ δυνατά και δεν ήταν καθόλου ευγενικοί. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι µπορούσαν να πίνουν καφέ για ώρες. Αυτά, αν και ακούγονται αρνητικά, δεν µε ενοχλούσαν ιδιαίτερα, καθώς τα έβρισκα ελκυστικά – όλα ήταν µέρος της εισαγωγής µου σε αυτό τον νέο τρόπο ζωής. ∆εν ήταν δύσκολο να συνηθίσω µιας και πάντα ένιωθα ασφαλής στην Αθήνα, αντίθετα µε το Μπουένος Αϊρες όπου µαθαίνεις να είσαι σε επαγρύπνηση εξαιτίας των κινδύνων που καιροφυλακτούν γύρω σου. Στην Αθήνα αισθανόµουν και αισθάνοµαι ασφαλής, ποτέ δεν ένιωσα ότι κινδυνεύω.
Η µετάβαση
Εγκατεστηµένος ήδη στην Αθήνα και αφού είχα µάθει βασικές λέξεις και φράσεις της καθηµερινότητας, άρχισα να παραδίδω µαθήµατα τάνγκο. ∆εν ήθελα να µιλάω αγγλικά, προτιµούσα να µάθω τη γλώσσα. Ηταν δύσκολο αλλά σε οκτώ µήνες κατάφερα να επικοινωνώ χωρίς προβλήµατα.
Εκείνη την εποχή δεν φαινόταν να λείπουν τα χρήµατα, οι άνθρωποι ήταν ευτυχισµένοι, οι επιχειρήσεις γεµάτες από πελάτες που ξόδευαν και οι τράπεζες χάριζαν πιστωτικές κάρτες µέσω τηλεφώνου. Ολα αυτά µου φαίνονταν οικεία, τα είχα ζήσει πριν από χρόνια στην Αργεντινή. Γνώριζα πως ήταν µια φούσκα και κάποια στιγµή θα γινόταν η έκρηξη. Και ναι! Η κρίση ήρθε, το ήξερα! Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να µείνω. Η Αθήνα είδε τους κατοίκους της να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις – κάποιοι καταστράφηκαν, άλλοι έφυγαν, µερικοί ξεκίνησαν από την αρχή και πολλοί από εµάς παρέµειναν βυθισµένοι στη δηµιουργικότητα για να αντιµετωπίσουν την τεράστια κρίση.
Το σήµερα
Σήµερα µένω στην Αθήνα, έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από την ηµέρα που έφτασα εδώ. Η πόλη αυτή µου έδωσε αυτό που πραγµατικά έψαχνα, καθώς βρήκα την παρτενέρ µου στον χορό και στη ζωή, µε την οποία δηµιουργήσαµε τον µικρό µας κόσµο, στον οποίο δεν είµαστε µόνοι: πλέον είµαστε τρεις.
