Αν δεν προλάβατε να κατακτήσετε τα μυστικά για μία υπέροχα «δυστυχισμένη» ζωή, έχετε μία τελευταία ευκαιρία αυτή την Τρίτη 28 Ιουνίου 2022 στις 21:00 στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο (Πλατεία Ομονοίας 18).
Μετά από 4 συνεχόμενες sold out παραστάσεις και τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, η πρωτοποριακή σκηνοθέτις Γεωργία Ανδρέου και η ομάδα της σας προσκαλούν για μία τελευταία φορά να «φτιάξετε μόνοι σας τη δυστυχία σας» με πολύ χιούμορ και μουσική. Πώς φτιάχνεται η δυστυχία; Μέσα από 13 πρακτικά μαθήματα που «παραδίδονται» από τους ηθοποιούς Αλεξάνδρα Ζώη, Μάνο Ζούρα, Πάνο Κορογιαννάκη, Θωμά Σιέκα και Αντώνη Φλώρο.
Λίγο, πριν πέσει η αυλαία οι ηθοποιοί της παράστασης μας συστήνονται και μας προσκαλούν να τους ακολουθήσουμε στο όμορφο ταξίδι του θεάτρου.
«Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου», η νέα πρωτοποριακή παράσταση της Γεωργίας Ανδρέου στην οποία πρωταγωνιστείτε. Πώς αντιλαμβάνεται την «δυστυχία» ο ρόλος που υποδύεστε;
Μάνος Ζούρας: Το υπερόπλο που χρησιμοποιώ για να φτιάξω την δυστυχία μου είναι οι αιώνιες ενοχές. Δεν υπάρχει καλύτερο, δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό. Ό,τι κάνω, θα το υπεραναλύσω στο μυαλό μου αργότερα, θα αυτομαστιγωθώ ανελέητα και θα φτιάξω 20 περίπου σενάρια για το πως θα μπορούσα να έχω λειτουργήσει διαφορετικά. Άλλο ένα όπλο στη φαρέτρα μου, με άκρως εγγυημένα αποτελέσματα, είναι η προσπάθεια να ικανοποιήσω όλον τον κόσμο. Θέλει μεράκι και συνεχή εξάσκηση. Δε μιλάμε μόνο για τα τετριμμένα, γονείς, φίλους και γνωστούς. Το μυστικό είναι να το κάνεις και με ανθρώπους που συναντάς έστω για λίγα λεπτά στον δρόμο. Τέλος, δεν ξεχνάω ποτέ να προσθέσω λίγη αποφυγή του παρόντος όταν φτιάχνω την δυστυχία μου. Δε μπορώ να σας περιγράψω πόσο νοστιμίζει η σούπα της δυστυχίας όταν μένεις κολλημένος σε πράγματα που έχουν γίνει στο παρελθόν ή σε αυτά που δεν έχουν γίνει ακόμα και υπάρχουν μόνο στο μυαλό σου. 31 χρόνια μόνο επιτυχίες. Ακολουθήστε με για περισσότερες συμβουλές ζωής.
Πάνος Κορογιαννάκης: Η δυστυχία έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας. Σ’ αυτή την αρχή και στους δικούς μας χαρακτήρες βασιστήκαμε ώστε να δημιουργηθούν οι ρόλοι που θα δείτε στην παράσταση. Το μυστικό λοιπόν της δυστυχίας είναι να θέτεις στόχους όχι μόνο υψηλούς αλλά και πολλούς. Τόσους, που εξαιτίας των εικοσιτετραώρων υποχρεώσεων που δημιουργούν, να μην υπάρχει χρόνος ούτε για φιλίες, ούτε για έρωτες, ούτε για εξόδους ή χαλάρωση. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αρχίσεις να γκρινιάζεις και να θυματοποιείς τον εαυτό σου λέγοντας πως δεν φταις εσύ, αλλά το γεγονός πως είσαι αιγόκερως. Η γκρίνια αυτή θα κορυφωθεί, όταν θα παρατηρήσεις πως έχεις ελάχιστους φίλους που δεν βλέπεις ποτέ και πως κάτι είναι στραβό πάνω σου για να συμβαίνει αυτό. Όταν δε κάποιος με γενναιότητα σου υποδείξει το προφανές, τότε θα πρέπει να τον κατηγορήσεις για εγωισμό ή έλλειψη ενσυναίσθησης.
Θωμάς Σιέκας: Η αλήθεια είναι πως δεν υποδύομαι κάποιο ρόλο. Ούτε εγώ, ούτε οι συνάδελφοί μου. Είμαστε οι εαυτοί μας και στην ουσία, όπως μου αρέσει να μας αποκαλώ, είμαστε ”ξεναγοί στην χώρα της Δυστυχίας”. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ λοιπόν ως δυστυχία και το κάνω αρκετά συχνά ώστε να την φτιάχνω μόνος μου, είναι να δίνω τεράστια προσοχή και σημασία στο ”τι θα πει ο κόσμος”! Έτσι, οποιαδήποτε επιλογή και να κάνω, ξέρω πως κάποιος θα είναι πάντα ή αντίθετος ή επικριτικός ή τουλάχιστον δυσαρεστημένος. Για μένα λοιπόν αυτό είναι η δυστυχία… Να στηρίζεις την ζωή σου πάνω στις γνώμες και τις απόψεις των άλλων, ή της κοινωνίας αν θέλετε, και ποτέ με βάση τα δικά σου θέλω και τις δικές σου ανάγκες!
Αντώνης Φλώρος: Νιώθοντας ενοχές για τα πάντα και επαναφέροντας ιδέες και σχέσεις που με πλήγωσαν στην ζωή μου, μένοντας προσκολλημένος στο παρελθόν και φέρνοντας στην επιφάνεια τραύματα από την παιδική μου ηλικία. Όλα αυτά τα μετατρέπω σε στάση ζωής και αφήνω την κατάθλιψη να βαθύνει και να διαρκεί όσο περισσότερο μπορεί. Αυτή είναι η δυστυχία του χαρακτήρα που υποδύομαι.
Τι σας γοήτευσε περισσότερο στο κείμενο του Πωλ Βατζλάβικ;
Μάνος Ζούρας: Το βιβλίο με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, γιατί είδα τον εαυτό μου μέσα σ ‘αυτό. Σε κάθε κεφάλαιο σχεδόν, συνειδητοποιούσα πολλές απ’ τις τρικλοποδιές που βάζω εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου και κατάλαβα ότι δεν χρειάζομαι πια αυτά τα μοτίβα στην ζωή μου. Αυτό το κάνει με πολύ ανάλαφρο τρόπο και πολύ χιούμορ παρακάμπτοντας τις αντιστάσεις του νου.
Πάνος Κορογιαννάκης: Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως για να μάθεις να κάνεις κάτι, πρέπει πρώτα να σταματήσεις να κάνεις κάτι άλλο. Ο Πωλ Βατζλάβικ μέσα από το κείμενό του μάς αποκαλύπτει πως για να μάθει κάποιος τι πρέπει να κάνει ώστε να ευτυχήσει, θα πρέπει πρώτα να μάθει να μην κάνει ό,τι τον οδηγεί στην δυστυχία. Η προσέγγιση αυτή για ‘μένα ήταν πρωτόγνωρη και με έκανε να λατρέψω το κείμενο αυτό.
Θωμάς Σιέκας: Το κείμενο είναι αριστούργημα και δεν θα κρύψω πως στην αρχή μου ήταν αρκετά δύσκολο να το κατανοήσω, όχι εξαιτίας της γλώσσας και της εποχής που γράφτηκε, αλλά επειδή το κεφάλι μου δεν μπορούσε να συλλάβει τι πάει να πει ”Οδηγός Δυστυχίας”! Έπρεπε να αντιστρέψω σχεδόν όλα όσα ξέρω και όσα κάνω επί χρόνια, για να καταφέρω να δω τι λέει αυτό το κείμενο και μετ’ έπειτα να με δω και εμένα τον ίδιο μέσα σε αυτό το κείμενο. Αυτό που με γοήτευσε λοιπόν είναι ακριβώς αυτό, ότι με έκανε να (με) σκεφτώ και να με γνωρίσω καλύτερα από πριν. Κοίταξα την δυστυχία μου κατάματα και όχι μια οποιαδήποτε τυχαία, συγκυριακή, συμπαντική δυστυχία, αλλά αυτή που δημιουργώ εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου.
Αντώνης Φλώρος: Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο στο κείμενο του Πωλ Βατζλάβικ είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να μας φέρει αντιμέτωπους με μια πραγματικότητα, έναν καθρέφτη του ίδιου μας του εαυτού. Με χιουμοριστική διάθεση αντλεί παραδείγματα από την καθημερινότητα, και μας δίνει ένα μάθημα για τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Τι αποκομίσατε από τη συνεργασία σας με την Γεωργία Ανδρέου;
Μάνος Ζούρας: Η συνεργασία ήρθε σαν δώρο για ‘μένα. Έμαθα το πόσο σπουδαίο είναι το να δίνεις χώρο και ελευθερία μέσα σε αυτό που κάνουμε, το να ακούς τι έχει ανάγκη ο άλλος, το να δείχνεις εμπιστοσύνη στους ηθοποιούς και να έχεις ήθος και συνέπεια στην δουλειά. Επίσης ανακάλυψα πράγματα για’ μένα τα οποία θα με συντροφεύουν και στις επόμενες δουλειές. Μόνο όμορφα συναισθήματα έχω γι’ αυτήν την δουλειά και τους εξαιρετικούς ανθρώπους που γνώρισα.
Πάνος Κορογιαννάκης: Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που τελείωσα τη σχολή και νιώθω τυχερός που μία από τις πρώτες μου συνεργασίες είναι με την Γεωργία Ανδρέου. Η Γεωργία καταφέρνει να είναι ανοιχτή και διαθέσιμη να ανακαλύπτει μαζί μας πράγματα και να προσφέρει καθοδήγηση, ενώ δεν μας αφήνει να ξεχνάμε πως το θέατρο είναι κι αυτό ένα παιχνίδι και έχει σημασία να το ευχαριστιόμαστε.
Θωμάς Σιέκας: Πώς να το θέσω; Την ίδια επίδραση που είχε το κείμενο του Πωλ Βατζλάβικ σε μένα ως άνθρωπο, την ίδια ακριβώς επίδραση είχε και η Γεωργία Ανδρέου σε μένα ως ηθοποιό. Και μάλιστα ως νέο ηθοποιό που χρειαζόμουν ίσως κάποια καθοδήγηση. Η Γεωργία είναι ένας άνθρωπος χαρισματικός. Σε βλέπει, εντός και εκτός σκηνής, και σου δείχνει με τον πιο ευγενικό τρόπο ποιά είναι τα συν και τα πλην σου, με μοναδικό της σκοπό να τα κάνει όλα όπλα στην φαρέτρα σου για το παρόν και το μέλλον. Σίγουρα η φαρέτρα μου, λοιπόν, είναι πιο γεμάτη. Τέλος, σε έναν κόσμο που φαίνεται ότι το μέτρο και τα όρια έχουν χαθεί, η Γεωργία με γνώμονα της την ευγένεια, την κατανόηση και την ανθρωπιά μου προσέφερε μια άψογη συνεργασία. Μια ανάσα ανακούφισης από το παρελθόν και μια ανάσα ελπίδας για το μέλλον.
Αντώνης Φλώρος: Από την συνεργασία με την Γεωργία Ανδρέου κρατάω την αφοσίωση που δείχνει στην ομάδα και ξεχωριστά στον κάθε ηθοποιό της σχετικά με το αποτέλεσμα που έχει οραματιστεί. Αφήνοντας ελεύθερες γραμμές έκφρασης και κίνησης καταφέρνει να σε κάνει μέρος ενός αποτελέσματος που μόνος σου έχεις δημιουργήσει. Μέσα από αυτήν την συνεργασία έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και για το τι σημαίνει ομαδικότητα.