Η επανάσταση στα έαρα ξεκίνησε µες στην καρδιά της άνοιξης στα ανθισµένα παρτέρια των αµερικανικών πανεπιστηµίων. Οι φοιτητές µπορεί να είναι παιδιά ή εγγόνια της γενιάς των λουλουδιών που διαδήλωνε κατά του πολέµου στο Βιετνάµ. Η σύγκριση ωστόσο που επιχειρείται µε τις κινητοποιήσεις τής τότε εποχής δεν είναι απολύτως εύστοχη, για πολλούς λόγους: τον πόλεµο τον έκαναν οι ίδιες οι ΗΠΑ και όχι άλλη χώρα, υπήρχε γενικότερο κλίµα εξέγερσης µε διάφορα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα και ένα «ιδιοτελές» κίνητρο, η αποφυγή στράτευσης.
Γι’ αυτό ακριβώς και οι καταλήψεις στα πολυδιαφηµισµένα εκπαιδευτικά ιδρύµατα αποκτούν µεγαλύτερη αξία. Η διαµαρτυρία των φοιτητών για τις σφαγές στη Γάζα και τους βοµβαρδισµούς στη Ράφα υπαγορεύεται από µια ηθική συνείδηση, σαν την αλογόµυγα του Σωκράτη που τσιµπά τους εφησυχασµένους πολίτες απανταχού της γης και τους καλεί σε αφύπνιση. Λειτουργεί σαν υπόµνηση ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, αποκοµµένος από τους άλλους. Κάθε άδικος θάνατος αφαιρεί µια µεγάλη µερίδα από τον ανθρωπισµό. Τα χιλιάδες νεκρά παιδιά κανένα Αγιο Φως δεν πρόκειται να τα αναστήσει. Οταν άρρωστοι ρίχνονται σε οµαδικούς τάφους µε τις γάζες και τους ορούς στα δεµένα τους χέρια, δεν λέγεται πόλεµος, αλλά κτηνωδία.
Το «τσούρµο µε τα µυξιάρικα», όπως τους έλεγαν στα 60s, επαναφέρει σήµερα µε τη στάση του το ψυχεδελικό σύνθηµα «Αποδείξτε ότι είστε ζωντανοί», τουτέστιν «µη µένετε βουβοί µπροστά στη γενοκτονία που συντελείται»{. Εφαρµόζουν στην πράξη τα λόγια του Γκράµσι «η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας». ∆εν θέλουν τα περιποιηµένα campus να γίνουν ο φράχτης που χωρίζει την ειδυλλιακή φοιτητική ζωή από τη φρίκη, όπως συµβαίνει στην ταινία «Ζώνη ενδιαφέροντος». Τα αγόρια και τα κορίτσια µε τα σακίδια που στρατοπεδεύουν στα αντίσκηνα αρνούνται να γίνουν σαν τα ποντίκια που τρέχουν ποιο θα φτάσει πρώτο, ποιο θα πάρει συστατικές επιστολές για µια επιτυχηµένη καριέρα.
∆υσκολεύουν τη δουλειά τής αστυνοµίας και όσων διατάσσουν συλλήψεις, εκείνων που εκτοξεύουν απειλές για διακοπή της οικονοµικής ενίσχυσης, ενεργοποίηση των πειθαρχικών διαδικασιών κ.λπ. Κι αυτό όχι γιατί είναι αριστεροί, αναρχικοί ή µπαχαλάκηδες. Υψώνουν τη φωνή τους ειρηνικά κι αυτό ίσως υπήρξε το όπλο τους για να περάσει η διαµαρτυρία τους και στην Ευρώπη µε ρυθµούς επιδηµίας. Βολική η µοµφή του αντισηµιτισµού όταν όλοι οι µηχανισµοί εξουσίας συνεργούν στο να καταπνιγεί η διαφορετική άποψη. Τα ερωτήµατα ωστόσο παραµένουν. Ισχύει ακόµη το τραγούδι της Πάτι Σµιθ «People have the power»; Πόσες ασκήσεις στην άρνηση της πραγµατικότητας θα κάνουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ; Ποιος θέλει έναν κόσµο όπου η σιγουριά ότι δεν θα πεθάνουµε από την πείνα συνεπάγεται τον κίνδυνο να πεθάνουµε από αδιαφορία;
Η µαζική σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους δεν εµπόδισε την κατάρρευση της πανίσχυρης ηγεµονίας τους. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν βοήθησαν τους ναζί να νικήσουν. Εποµένως και µια ενδεχόµενη νίκη του Ισραήλ σε στρατιωτικό επίπεδο που θα οδηγήσει στον βίαιο εκτοπισµό των Παλαιστίνιων δεν εγγυάται την ασφάλειά του στο µέλλον. Και είναι πραγµατικά κρίµα που η ακροδεξιά κυβέρνηση παρασύρει ένα έθνος που κατάπιε τις στάχτες από τα κρεµατόρια τώρα να ξερνάει τον καρκίνο που κληρονόµησε.
