Ζωή Τηγανούρια: «Θυμάμαι την πρώτη χειραψία με τον Τζέιμς Μπράουν» [Συνέντευξη]

Η Ζωή Τηγανούρια πρόσφατα γιόρτασε τα δέκα χρόνια καλλιτεχνικής πορείας της. Μια μουσικός που έχει ξεχωρίσει τόσο για τη δεξιοτεχνία της όσο και για τις σήμα κατατεθέν τάνγκο συνθέσεις της. Οι τελευταίες μάλιστα την οδήγησαν στο Χόλιγουντ! Μια γυναίκα δυναμική, που μπήκε σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο και κατάφερε να αποδείξει την αξία της.

Να ξεκινήσουμε από τη Σαμοθράκη. Ποιες μουσικές έχουν ταυτιστεί μέσα σου με τα χρόνια που μεγάλωνες εκεί;

Ο ήχος από το βιολί του πατέρα μου συνδυασμένος με παραδοσιακά της Σαμοθράκης, μικρασιάτικα, ποντιακά και θρακιώτικα. Αργότερα, μεγαλώνοντας, λαϊκά ακούσματα της εποχής: Καζαντζίδης, Αγγελόπουλος, Γαβαλάς, Διονυσίου, Περπινιάδης.

Το ακορντεόν πότε μπήκε στη ζωή σου και με ποιον τρόπο;

Ακορντεόν άρχισα να μαθαίνω στα 21 μου χρόνια, όταν ήμουν ήδη δύο χρόνια στην Αθήνα. Δούλευα με τους Κονιτοπουλαίους και παράλληλα φοιτούσα στη Νοσηλευτική και στο Ωδείο Σκαλκώτα θεωρητικά και κλασικό πιάνο. Τότε ήμουν ακόμη μπερδεμένη, δεν ήξερα ποιον μουσικό δρόμο να διαλέξω και ήρθε η «θεία φώτιση του ακορντεόν» όταν ένας συνάδελφος το «πάρκαρε» στο σπίτι μου για λίγες μέρες. Ενιωσα ευτυχία! Μελετούσα ασταμάτητα ώρες, μέρες, εβδομάδες, και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα βρέθηκα να δουλεύω με την ελίτ της ελληνικής δισκογραφίας.

Eχεις παίξει ακορντεόν δίπλα σε θρύλους της μουσικής: Τζέιμς Μπράουν, Αλ Ντι Μέολα, Ομέρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ, Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Τσίκο Φρίμαν κ.ά. Είχες θέσει εξαρχής υψηλούς στόχους;

Είναι δώρα Θεού όλα αυτά τα απρόσμενα όμορφα που βιώνω. Ο στόχος μου εξαρχής ήταν να προοδεύω, να γίνω πολύ καλή μουσικός. Πάντα με σκληρή δουλειά και χωρίς να βολεύομαι ή να περιμένω τα έτοιμα. Εστω και αν η δεκαετία του 2000-10, προ κρίσης, μας έδινε αυτήν τη δυνατότητα. Οταν το 2006 ξεκίνησα τον μονόδρομο της προσωπικής μου πορείας, το μόνο που διεκδικούσα ήταν το μερίδιο της πίτας που μου αναλογεί χωρίς υπερβολές και υπερφίαλες συμπεριφορές.

Μπορείς να μας πεις κάποια μικρή ιστορία για τη συνάντησή σου με τους παραπάνω;

Εχω να θυμάμαι την ταχυκαρδία που ένιωσα στην πρώτη χειραψία με τον θρύλο της σόουλ Τζέιμς Μπράουν. Το δέος ήταν διάχυτο, ειδικά όταν ανέβηκα στη σκηνή στη συναυλία του το 2006, σε έναν Λυκαβηττό κατάμεστο. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι η συμβουλή του: «Εχεις ταλέντο. Μοιράσου το με τον κόσμο». Αλλά και η καταπληκτική εκείνη συναυλία στη Σαμοθράκη, με περισσότερα από 2.500 άτομα, στο ξεκίνημα της προσωπικής μου καριέρας, όπου βρέθηκα στη σκηνή μαζί με τον Τσίκο Φρίμαν σε μια ονειρική, μεθυστική βραδιά με πανσέληνο.

Ρίτα Αντωνοπούλου: “Δεν είναι περίοδος για να σιωπάς” [Συνέντευξη]

Εχεις συνεργαστεί με πάρα πολλούς Ελληνες συνθέτες και τραγουδιστές. Υπάρχει κάποιος τον οποίο μπορείς να ξεχωρίσεις;

Νίκος Παπάζογλου: αληθινός Καλλιτέχνης – με κάπα κεφαλαίο.

Τάνγκο και παραδοσιακή μουσική. Δύο μουσικά είδη που σε χαρακτηρίζουν ως συνθέτρια και οργανοπαίκτρια. Πώς συνυπάρχουν μέσα σου αυτοί οι δύο μουσικοί κόσμοι;

Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Προσπαθώ κι εγώ η ίδια να διακρίνω τι από τα δύο αγαπώ περισσότερο, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ο εγκέφαλος είναι χωρισμένος ακριβοδίκαια σε δύο είδη λατρεμένα, χωρίς να υπερτερεί κανένα. Η κάθε στιγμή στη σκηνή αλλά και την ώρα της δημιουργίας έχει τη δική της γοητεία.

Κάτι που δεν περνά απαρατήρητο σε εσένα είναι η εμφάνισή σου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια γυναίκα που παίζει ακορντεόν, συνδυασμός όχι τόσο συνηθισμένος. Ετυχες ποτέ σεξιστικής αντιμετώπισης;

Καταρχάς ευχαριστώ για το κομπλιμέντο. Νομίζω ότι αυτό το θέμα έχει να κάνει με τη στάση που κρατάει μια γυναίκα. Δεν παίζει ρόλο η ομορφιά αυτή καθαυτή αλλά ο τρόπος με τον οποίο τη διαχειρίζεσαι. Εχοντας μεγαλώσει σε επαρχιακή οικογένεια, με σχετικά αυστηρές αρχές, όταν βρέθηκα μόνη πλέον στα 19 μου στην Αθήνα δεν πέρασε από το μυαλό μου επ’ ουδενί να δείξω διαθεσιμότητα «μπας και γίνει η δουλειά μου». Οπότε δεν προκάλεσα τέτοιου είδους ενοχλήσεις. Από την άλλη, λόγω του ότι δεν είχε γίνει μόδα ακόμη η παρουσία μιας γυναίκας με ακορντεόν σε αντρική ορχήστρα, ένιωθα να τραβάω τα βλέμματα. Ασφαλώς τα κομπλιμέντα και τα φλερτ μού άρεσαν και τα αποζητούσα και με κολάκευαν όλα αυτά∙ όμως μέχρι εκεί. Εχω γνωρίσει και τον αντρικό εγωισμό της απόρριψης που μετατρέπεται σε εκφράσεις του τύπου «θα σε καταστρέψω», χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε δύναμη διαθέτει για τον σκοπό αυτό. Αλλά πάντα κατάφερνα να το αντιστρέψω με θετική διάθεση. Πιστεύω ότι τέτοιες εμπειρίες λίγο πολύ έχουν όλες οι γυναίκες που δεν έζησαν εκ του ασφαλούς και βγήκαν μόνες στον αγώνα της ζωής.

Λίνα Νικολακοπούλου: «Η ζωή είναι πιο σοφή από εμάς, δεν σου επιτρέπει να επαναπαύεσαι» [Συνέντευξη]

Πρόσφατα γιόρτασες τα δέκα χρόνια μουσικής πορείας. Πόσο έχεις αλλάξει προσωπικά και καλλιτεχνικά μέσα σε αυτήν τη δεκαετία;

Καλλιτεχνικά έμαθα πολλά σε σχέση με τις παγίδες και τις κακοτοπιές, τα πισωμαχαιρώματα και τη ζήλια του χώρου. Ωρίμασα, απέκτησα αντοχές, άρχισα να δίνω χρόνο στον εαυτό μου, να παίρνω ανάσα και να ελίσσομαι. Προσωπικά γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Στέλιο Γενεράλη, παντρευτήκαμε, έγινα μαμά, γνώρισα την αλήθεια και την ευτυχία της πραγματικής αγάπης.

Εχει γίνει γνωστό ότι έγραψες μουσική για μια ταινία του Χόλιγουντ. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Ολα έγιναν τόσο ευχάριστα απρόσμενα. Επικοινώνησε μαζί μου η μουσική παραγωγός της ταινίας, η οποία άκουσε τυχαία το «Last tango by Zoe», μου έδωσε συγχαρητήρια και μου ζητούσε κάτι πολύ συγκεκριμένο για μια ταινία του Χόλιγουντ. Εχω ήδη γράψει κάποια μουσικά θέματα για σκηνές και ετοιμάζω τα επόμενα. Μάλιστα έχουν χρησιμοποιήσει το «Last tango by Zoe» στην έναρξη. Ο τίτλος της ταινίας είναι «Tango shalom» και αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2019.

INFO

Η Ζωή Τηγανούρια θα εμφανιστεί την Κυριακή 8 Ιουλίου στο Θέατρο Δεξαμενής στο Κορωπί στο πλαίσιο του φεστιβάλ Σφήττεια 2018