Κάποτε ένας πασίγνωστος Αμερικανός ηθοποιός είχε πει περίπου το εξής: «Εάν υποθέσουμε ότι για μια ταινία πληρώνομαι 10 εκατ. δολάρια, το 1 είναι για τη δουλειά μου ως ηθοποιός και τα υπόλοιπα για όσα υφίσταμαι λόγω δημοσιότητας από τους παπαράτσι». Το σταριλίκι, τουλάχιστον στο Χόλιγουντ, πληρώνεται καλά, είναι μια σκέψη που μπορεί να κάνει κανείς. Αδρά όμως πληρώνονται και οι παπαρατσικές φωτογραφίες – το άλφα και το ωμέγα της κίτρινης δημοσιογραφίας, του ταμπλόιντ, του πρωινάδικου.
Πέρυσι κυκλοφόρησαν στιγμιότυπα του Τζακ Νίκολσον στα οποία ο φοβερός ηθοποιός που κάποτε με ένα και μόνο σήκωμα του φρυδιού θα έκανε το σύμπαν να βαράει προσοχή ήταν ατημέλητος και καταβεβλημένος. Στην αρένα των social media η εικόνα του προκάλεσε κυρίως αισθήματα λύπησης. Από το «ου γαρ έρχεται μόνον» κανείς δεν γλιτώνει. Μόνο που για τους κοινούς θνητούς το γήρας και τα προβλήματα υγείας, σωματικά και πνευματικά, μένουν κεκλεισμένων των θυρών, εντός της οικίας και της γύρω αυλής, που περιλαμβάνει μέχρι τους στενούς φίλους το πολύ. Οι διάσημοι όμως μόλις μεγαλώσουν ή πάθουν άνοια –ή τέλος πάντων κάτι κοντινό της– γίνονται αυτομάτως «αξιοθέατα» και «αξιολύπητοι».
Και για να έρθουμε στα του οίκου μας, αλήθεια, γιατί έπρεπε να δούμε τον Γιώργο Μαρίνο ούτε καν σκιά του εαυτού του αλλά απουσία του εαυτού του; Ειδικά αυτό τον καλλιτέχνη, που σε όλη του τη ζωή υπήρξε ευφυής, ατακαδόρος, κομψός, υπερλαμπερός και η χαρά της ζωής και τα τελευταία χρόνια είχε συνειδητά επιλέξει να απέχει από τα φλας και να ιδιωτεύσει προτού καν τον καταβάλουν τα προβλήματα υγείας; Αυτοί που άνοιξαν την πόρτα του γηροκομείου μοιράζονται την ηθική ευθύνη με αυτούς που άνοιξαν την κάμερα και διαφήμισαν την κατάφωρη παραβίαση μιας ιδιωτικής ζωής. Γιατί είναι πολλοί αυτοί που σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Και η δημοσιογραφία σπεύδει πρώτη να πατήσει τη σκανδάλη.
