Το εκλογικό αποτέλεσµα του 2019 δεν εκτιµήθηκε όσο θα έπρεπε. Η επικοινωνιακή καταιγίδα που ακολούθησε, µε τη βοήθεια µάλιστα της πανδηµίας, διαµόρφωσε τους καλύτερους όρους για να αναπτυχθεί µια «θρησκεία». Το αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο συγκροτήθηκε νωρίτερα, βέβαια, αλλά βρήκε ηγέτη. Μέσα στο κλίµα της «αριστείας» και των «τεχνοκρατών» δόθηκε µυθική διάσταση στο καλύτερο βιογραφικό της χώρας, σφυρηλατήθηκαν αρετές στις ξένες γλώσσες και πολλά επιτελεία δούλεψαν πυρετωδώς ώστε να εµφανιστεί ένα πρόγραµµα-διεµβολιστής της κοινής γνώµης µε καλολογικά στοιχεία, χωρίς να φαίνεται η ασχήµια των βίαιων «µεταρρυθµίσεων».
Το χτίσιµο της προσωπικότητας του µεσσία πήρε θρησκειολογικές διαστάσεις. Ηταν µια µάχη του «καλού» µε το «κακό». Το τελευταίο δεν ήταν από τζάκι. Απαρτιζόταν από πολιτικούς που προέρχονταν από τον απλό κόσµο, δεν ήξεραν να ντυθούν, να σταθούν, να φερθούν στα σαλόνια της εξουσίας. Αν και ο Τσίπρας ήταν νέος, είχε «χάρισµα» και ευρεία λαϊκή αποδοχή, έλεγαν ότι ήθελε ακόµη ψωµιά να φάει για να σταθεί δίπλα σε Ευρωπαίο ή Αµερικανό ηγέτη κράτους. Εµφανίστηκαν και τα χιουµοριστικά σχέδια και memes και άρχισε η αποδόµησή του.
Εχει ανατείλει η εποχή του Χάρβαρντ. Ο Κολάµπιας έγινε «Μωυσής» και «Τσόρτσιλ» και «τσιτάχ», οι αποφάσεις του ταυτίστηκαν µε δόγµα. Εκατοµµύρια πιστοί κρέµονταν από το διάγγελµα-κήρυγµά του. Το µιντιακό τοπίο λειτούργησε σαν ευαγγέλιο που µεταδίδει αποσπάσµατα πολιτικής επιτυχίας και οικονοµικά θαύµατα, ενώ τα δύσκολα σηµεία εµφανίζονταν ως θυσίες στο όνοµα της θρησκείας των «αρίστων». Οι τελευταίες εκλογές ανέδειξαν ιδιαίτερα επιτυχηµένο το µοντέλο του µεσσία, όσο άχαρος και άγαρµπος κι αν εµφανιζόταν αυτός κάποιες λίγες στιγµές. Οι ευαγγελιστές –και µυστικιστές των υποκλοπών– του Μαξίµου είχαν κάνει σωστά τη δουλειά τους. Ο «Κύριος» µε τη λουδοβίκεια συµπεριφορά δεν ασχολείται µε τα «πεζά», παρεµβαίνει µόνο ώστε να συµβεί το «θαύµα» που θα κοινοποιήσουν οι αρχάγγελοι και προφήτες υπουργοί και βουλευτές.
Η διαµάχη στο δηµόσιο ακροατήριο τροφοδοτούσε τη δογµατική µάχη του «κακού» µε το «καλό»· οι πιστοί είναι αφιονισµένοι, δεν ακούν τίποτε πέρα από τον υπέρτατο ηγέτη. Υπόσχεται την οικονοµική βασιλεία της ευµάρειας στη ∆ευτέρα Παρουσία, αλλά στον παρόντα χρόνο χαρίζει επιδόµατα και ζητάει θυσίες. Μάλιστα όποιος αρνείται πληρώνει το µάρµαρο µε την ατοµική του ευθύνη.
Αυτό το επιτυχηµένο εκ του αποτελέσµατος µοντέλο αναζητούν και οι υπόλοιποι πολιτικοί σχηµατισµοί για να κερδίσουν το ποίµνιο. Αποσπασµατικά, καθώς το πλήρες πακέτο και την αυθεντικότητα τα κατέχει η Ν∆ µε τη χορηγία των ελίτ. Παίζουν τα ρέστα τους για να γίνουν αρεστοί στα συστηµικά και τα luben ΜΜΕ και να φτάσει το µήνυµά τους στον απλό κόσµο. Τον έχουν προσεγγίσει; Αραγε αναζητά µεσσίες ή πολιτικές λύσεις;
