Το ημερολόγιο έγραφε 8 Ιουνίου 2017. Ηταν γύρω στις 9.30 το βράδυ όταν μια μάνα κι ένας πατέρας είδαν το εντεκάχρονο αγοράκι τους να πέφτει μπρούμυτα στο προαύλιο του σχολείου του, στο Μενίδι, την ώρα της καλοκαιρινής γιορτής.
«Κύρια κυρία, ο Μάριος είναι κάτω» είπε ένας μαθητής στη μητέρα του παιδιού και δασκάλα του σχολείου.
«Γυρνώντας προς τα πίσω» αφηγείται σήμερα η τραγική μάνα «αντίκρισα τον γιο μου πεσμένο μπρούμυτα, εντελώς ακίνητο, λίγο λοξά πεσμένο και με το αριστερό μέρος του προσώπου του να ακουμπάει στο έδαφος. Ανάμεσα στο έδαφος και το σώμα του βρισκόταν μια ράβδος που κρατούσε για τις ανάγκες του ρόλου του στο θεατρικό έργο και στη μύτη του είχε ένα γδάρσιμο από τη ράβδο. Από τη στάση του σώματός του μόλις τον αντίκρισα είχα την αίσθηση ότι έπεσε κάθετα, σαν κορμός δέντρου».
Η μάνα, η Διονυσία, και ο πατέρας, ο Θανάσης Σουλούκος, έβλεπαν το παιδί τους να φεύγει. Από μια αδέσποτη σφαίρα που του έκλεψε τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν το γνώριζαν. Για τον θάνατο έμαθαν στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε το παιδάκι και για τη σφαίρα από την ιατροδικαστική έκθεση.
Στην ίδια περιοχή, πριν από λίγα χρόνια, ακόμη ένα παιδάκι, ένα κορίτσι τεσσάρων ετών, είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθεί η αδέσποτη σφαίρα που είχε καρφωθεί στο δέρμα του. Σώθηκε για λίγα χιλιοστά. Οι δράστες και στις δύο περιπτώσεις παραμένουν ασύλληπτοι…
Μήνυση και αγωγή
Εξι μήνες μετά την τραγωδία που χτύπησε την οικογένειά τους οι γονείς του Μάριου δεν μπορούν να δεχτούν ότι αυτός που «επιδεικνύοντας προκλητική αδιαφορία για το υψίστης σημασίας έννομο αγαθό της ζωής» στέρησε τη ζωή στο 11χρονο αγγελούδι τους δεν θα τιμωρηθεί ποτέ.
Οπως δεν μπορούν να κάνουν τα στραβά μάτια απέναντι στις χρόνιες ευθύνες της πολιτείας για την αδιαφορία που έχει επιδείξει στο φαινόμενο της εγκληματικότητας το οποίο ανθεί στην περιοχή του Μενιδίου. Υπέβαλαν λοιπόν μήνυση στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθήνας «κατά παντός υπευθύνου, αγνώστου αυτουργού, ηθικού αυτουργού ή συνεργού της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως με ενδεχόμενο δόλο σε βάρος του γιου μας Μάριου Σουλούκου».
Και ετοιμάζονται να υποβάλουν και αγωγή κατά του ελληνικού δημοσίου. Γιατί, όπως δηλώνει στο Documento o πληρεξούσιος δικηγόρος τους Θεόδωρος Μαντάς: «Η τραγική απώλεια του μικρού Μάριου ήταν φυσικό επακόλουθο της χρόνιας αδιαφορίας της πολιτείας στις επίμονες εκκλήσεις των κατοίκων της περιοχής για διασφάλιση της ζωής και της περιουσίας τους».
«Παρόμοια περιστατικά στο παρελθόν» τονίζει ο έμπειρος ποινικολόγος «δεν στάθηκαν ικανά να προκαλέσουν την καταλυτική παρέμβαση των αρμόδιων αρχών. Οι ευθύνες της πολιτείας σε αντίθεση με τη σφαίρα που έπληξε τον άτυχο Μάριο δεν είναι αδέσποτες. Εχουν ταυτότητα πολιτική και κοινωνική και πρέπει η Δικαιοσύνη επιτελώντας το καθήκον της όχι μόνο να αναζητήσει αλλά και να τιμωρήσει παραδειγματικά εκείνους που με τις παραλείψεις τους δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να χαθεί με τρόπο τραγικό μία ακόμη ανθρώπινη ζωή, με την προσδοκία ότι θα είναι η τελευταία».
Σε ένα κατάμεστο από κόσμο σχολείο
Περίπου 270 παιδιά, 25 δάσκαλοι και 700 γονείς και συγγενείς είχαν συγκεντρωθεί εκείνη την ημέρα για να παρακολουθήσουν τη σχολική γιορτή. «Στεκόμουν δίπλα στον Μάριο και του μιλούσα μέχρι που ένα από τα παιδιά ένιωσε αδιαθεσία και αφού απομακρύνθηκα ένα δύο βήματα, πλησίασα το άλλο παιδί και του μιλούσα με την πλάτη γυρισμένη στον υιό μου, Μάριο. Ηταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που άκουσα έναν μαθητή να μου φωνάζει: “Κυρία, κυρία, ο Μάριος είναι κάτω”. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να τον γυρίσω ανάσκελα. Προσπάθησα να τον συνεφέρω, του μιλούσα, δεν ανταποκρινόταν. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι από το πίσω μέρος του κεφαλιού του έτρεχε αίμα στο έδαφος. Παρόλο το σοκ της στιγμής, καταλάβαινα ότι το παιδί μου δεν ήταν καλά και ότι είχε συμβεί κάτι εξαιρετικά σοβαρό.
Πλησίασε και ο σύζυγός μου μαζί με τη μικρή κόρη μας. Ανάμεσα στον κόσμο που είχε μαζευτεί βρισκόταν και μια γιατρός αναισθησιολόγος, η οποία έκανε καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση στον Μάριο, ενώ εγώ φώναζα να καλέσει κάποιος ασθενοφόρο. Εφτασε τελικά σε είκοσι λεπτά μαζί με την αστυνομία και ο γιατρός του ΕΚΑΒ προχώρησε επιτόπου σε διασωλήνωση του Μάριου, ο οποίος εξακολουθούσε να αιμορραγεί από το κεφάλι.
Οταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, εισήχθη στο τμήμα επειγόντων περιστατικών και έκτοτε περιμέναμε έξω αγωνιώντας. Οι γιατροί μάς ενημέρωσαν κάποια στιγμή ότι το παιδί είχε καρδιακή λειτουργία και ότι θα το πήγαιναν για αξονική τομογραφία. Υστερα από μιάμιση ώρα μάς ενημέρωσαν για τις προσπάθειες που κατέβαλαν και μας ανακοίνωσαν τον θάνατό του.
Σε καμία περίπτωση μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ο γιος μας δολοφονήθηκε βάναυσα από κάποιον ο οποίος αρέσκετο να πυροβολεί ασκόπως σε κατοικημένη περιοχή και δη δίπλα σε δημοτικό σχολείο στο οποίο εκείνη τη στιγμή βρισκόταν τόσος κόσμος.
Ψηλαφώντας το κεφάλι του παιδιού μας όμως διέκρινα ένα εξόγκωμα στο πάνω πίσω μέρος, το οποίο αδυνατούσα να κατανοήσω τι ήταν. Η διαίσθησή μου όμως και οι κανόνες της κοινής λογικής μού υπαγόρευαν ότι δεν είναι δυνατό να πέφτεις μπρούμυτα και η αιμορραγία να ξεκινά από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Την επόμενη ημέρα το πρωί επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μας με την ανακοίνωση της ιατροδικαστικής έκθεσης, στην οποία πρώτη φορά επισήμως ανεγράφη ότι κατά τη διενέργεια νεκροψίας-νεκροτομής εντοπίστηκε βολίδα πυροβόλου όπλου που είχε προκαλέσει ωστική βλάβη και βλάβη στον εγκέφαλο».
