Το κοινό τον γνώριζε ως τον «ωραίο άσχημο» του γαλλικού σινεμά αλλά ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό που έφυγε από τη ζωή στις 6 Σεπτεμβρίου 2021, στα 88 του χρόνια, ήταν πολλά παραπάνω.
Έπαιξε με επιτυχία σε όλα τα κινηματογραφικά είδη (περιπέτειες, δράματα, νουάρ, κωμωδίες) και συνεργάστηκε με τους κορυφαίους Γάλλους σκηνοθέτες (Γκοντάρ, Μελβίλ, Σαμπρόλ, Ρενέ), ενώ το όνομά του συνδέθηκε με τη γέννηση της Nouvelle Vague στα 27 του χρόνια όταν το 1960 πρωταγωνίστησε στο φιλμ-ορόσημο «Με κομμένη την ανάσα» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ στον ρόλο ενός κακοποιού που προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και βρίσκει καταφύγιο στο φλερτ μιας Αμερικανίδας την οποία υποδύθηκε η Τζιν Σίμπεργκ. Ο ρόλος αυτός θα τον μετατρέψει σε style-icon (χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη), ενώ η ελαφρότητα και η μποέμ διάσταση του Μισέλ Πουακάρ (ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας) θα σημαδέψει για πάντα την καριέρα του. Έναν χρόνο μετά θα δώσει μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία στον κόντρα ρόλο ενός ενάρετου ιερέα στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής που ιντριγκάρει τις πεποιθήσεις της άθεης Εβραίας Εμανουέλ Ριβά. Η ταινία είναι ο εξαίσιος «Εφημέριος» του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, σκηνοθέτης με τον οποίο ο Μπελμοντό θα συνεργαστεί και τον επόμενο χρόνο με τον εμβληματικό «Χαφιέ» σε γνώριμα πλέον νουάρ μονοπάτια και για τους δύο.
Ο Μπελμοντό αρχικά ήθελε να γίνει αθλητής (το ποδόσφαιρο και το μποξ ήταν οι αγάπες του ενώ είχε πάρει μέρος σε πυγμαχικούς αγώνες με αρκετή επιτυχία) αλλά τα παράτησε όταν είδε τις απαιτήσεις που απαιτεί ο επαγγελματικός αθλητισμός με συνέπεια να στραφεί στην ηθοποιία. Στα 60s καθιερώνεται ως ένας σπουδαίος ερμηνευτής που παίζει με άνεση είτε στο εμπορικό σινεμά (οι διάσημες κομεντί του Φιλίπ ντε Μπροκά «Καρτούς» με την Κλάουντια Καρντινάλε και κυρίως το «The man from Rio» τον έκαναν διάσημο στο εξωτερικό) είτε στα δράματα σπουδαίων δημιουργών όπως στο «La ciociara» του Βιτόριο ντε Σίκα με τη Σοφία Λόρεν, φιλμ που ενίσχυσε ακόμη περισσότερο το προφίλ του στο διεθνές στερέωμα.
Οι σπουδαίοι ρόλοι του όμως και πάλι έρχονται από τις συνεργασίες με τους ομοεθνείς του σκηνοθέτες. Με τον Γκοντάρ δημιουργεί το 1965 ένα αλησμόνητο «Τρελό Πιερό», με τη «Σειρήνα του Μισισιπί» συνεργάζεται για πρώτη και μοναδική φορά με τον Φρανσουά Τριφό (1969), στο «Μπορσαλίνο» του Ζακ Ντερέ (1970) συναντά για πρώτη φορά τον Αλέν Ντελόν (οι δύο σταρ θα ξαναπαίξουν μαζί το 1998 στην κωμωδία «Ανάμεσα σε δύο μπαμπάδες» του Πατρίς Λεκόντ με τη Βανέσα Παραντί), ενώ θα υποδυθεί τον Σταβίσκι στην ομώνυμη ταινία του Αλέν Ρενέ (1974). Το 1971 βρέθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον Ομάρ Σαρίφ για τα γυρίσματα της ταινίας «Οι διαρρήκτες» (Le casse, 1971) του Ανρί Βερνέιγ. Ακολουθεί μια διαδρομή χωρίς επιτυχίες για να ξαναβρεθεί πάλι σε εμπορικά χιτ χάρη στη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Ζορζ Λοτνέρ και ταινίες όπως «Ο μάγκας με τα 1.000 πρόσωπα» , «Επαγγελματίας», «Μπάτσος ή αλήτης» γνωρίζουν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία.
Το 1987 κέρδισε το βραβείο Σεζάρ καλύτερου ηθοποιού για την ταινία «Ο κυνηγός της περιπέτειας» ενώ το 2011 τιμήθηκε στις Κάννες για τη συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από το σινεμά και το θέατρο λόγω ενός εγκεφαλικού επεισοδίου. Η τελευταία του ταινία ήταν το «Ο άνθρωπος και ο σκύλος του» το 2008, όπου υποδύθηκε έναν άστεγο ηλικιωμένο που περιπλανιέται στο Παρίσι με τον σκύλο του.
Είναι γνωστή η ρήση του Ζαν-Λικ Γκοντάρ που έλεγε ότι το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να κάνει σινεμά είναι ένα όπλο και ένα κορίτσι. Με τον θάνατο του Ζαν-Πολ Μπελμοντό ίσως ο Γαλλοελβετός σκηνοθέτης να αναθεωρήσει την άποψή του και δίπλα στα δύο αυτά συστατικά να προσθέσει και το όνομα του ηθοποιού που ταυτίστηκε όσο λίγοι με τα έργα του.
Διαβάστε επίσης: Πέθανε ο σπουδαίος ηθοποιός Ζαν-Πολ Μπελμοντό
