Ο Ζακ Κωστόπουλος (aka Zackie Oh) δολοφονήθηκε (τα όργανα των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών ας επιτελέσουν το καθήκον τους και ας καταλήξουν στη δική τους εκδοχή) με βάρβαρο τρόπο από λαμπρά άτομα που ανήκουν στον εθνικό κορμό.
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στον γλυκό άνθρωπο, τον μαχητικό ακτιβιστή, στο συνεσταλμένο παιδί, στη λαμπερή drag που γνωρίσαμε στο Documento –υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας, στην οποία κρατούσε τη στήλη «Proudville» για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας-, δημοσιεύουμε τρία ενδεικτικά κείμενά του που απηχούν το ανυπότακτο και άκρως προβοκατόρικο πνεύμα του όπως και την τρυφερότητα που τον διέκρινε. Ο Ζακ δεν ήταν συμβατός με τους ζοφερούς καιρούς μας, ο ίδιος υπήρξε ένας φωτεινός άνθρωπος με πολλές λαμπερές περσόνες, γεγονός που κόστισε στα μαραγκιασμένα μυαλά αυτών που τον δολοφόνησαν.
Σκοτάδι και φως
Χειμωνιάζει, σκοτεινιάζει νωρίς, μεγαλώνει η νύχτα. Απόλυτα φυσιολογικό, θα μου πεις, και έτσι είναι. Σκοτεινιάζει όμως ο κόσμος και μεταφορικά. Να, στις ΗΠΑ ας πούμε. Εκλέγεται πρόεδρος ο Τραμπ, μια νίκη για τον ίδιο που σημαίνει και ταυτόχρονα μια ήττα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ζωές των ανθρώπων που ανήκουν σε μειονοτικές ομάδες.
Και αυτό φάνηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Λίγο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σημειώθηκαν επιθέσεις υποστηρικτών του κατά «ανώμαλων» και ξένων, γράφτηκαν συνθήματα μίσους σε τοίχους, έγιναν γκράφιτι με σβάστικες. Γκέι, λεσβίες, τρανς άτομα, μετανάστες, αλλόθρησκοι έγραφαν και γράφουν συνεχώς στα social media για τον φόβο που τους προξενούν αυτές οι εξελίξεις, μοιράζονται περιστατικά λεκτικής και σωματικής βίας που τους συνέβησαν. Γιατί, βλέπεις, δεν είναι μόνο τι θα κάνει ο ίδιος ο Τραμπ ως πρόεδρος, είναι τι έχει πει, τι έχει ενθαρρύνει με τον λόγο και τη στάση του. Γιατί οι λέξεις κάποιων, ακόμη και αν είναι μόνο λόγια και δεν γίνουν πράξεις από τους ίδιους, γίνονται πράξεις από κάποιους άλλους. Η ρητορική μίσους δεν μένει ποτέ μόνο στα λόγια, ειδικά όταν προέρχεται από ανθρώπους με επιρροή και εξουσία, καθώς νομιμοποιεί με κάποιον τρόπο και τις αντίστοιχες πράξεις.
Αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ δεν είναι ότι ξαφνικά σε μια νύχτα γέμισε ο τόπος ρατσιστές και φασίστες που επιτίθενται σε όποιον και ό,τι τους φαίνεται «ξένο». Είναι ότι με την εκλογή του Τραμπ ένιωσαν πως τώρα έχουν την ελευθερία να εκφράσουν ελεύθερα το μίσος τους επειδή τώρα είναι στην εξουσία ένας δικός τους. Και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ και ο Τραμπ. Το ίδιο συνέβη και εδώ τη χρονιά που μπήκε η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, όταν είδαμε τις ρατσιστικές επιθέσεις να αυξάνονται κατακόρυφα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και κάθε φορά που ένας πολιτικός, παπάς, οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο καταφεύγει στη ρητορική του μίσους. Βλέπουμε παντού στον κόσμο τείχη να χτίζονται αντί να γκρεμίζονται και το μίσος να γίνεται το «φυσιολογικό».
Και θα μου πεις, ωραία και τι γίνεται τώρα; Τι να κάνω εγώ για όλα αυτά; Με μια φράση, να αντιδράμε. Να μιλάμε, να απαντάμε, να μη σωπαίνουμε.
Οπως λέει και το σύνθημα κατά της ρητορικής του Τραμπ που είδαμε στις διαδηλώσεις μετά την εκλογή του: «Love Trumps Hate». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε στο φως, ανοιχτά και περήφανα. Να μάθουμε να στηρίζουμε, να αγαπάμε, να δείχνουμε αλληλεγγύη. Να δείξουμε ότι δεν θα αφήσουμε το σκοτάδι να νικήσει και ότι είναι θέμα χρόνου οι μέρες να μεγαλώσουν ξανά.
Γράμμα στον Αϊ-Βασίλη
Αγαπητέ Αγιε Βασίλη,
Φέτος λέω να προσπαθήσω να πιστέψω ότι όντως υπάρχεις, ξεχνώντας ότι την τελευταία φορά που σε είδα ήταν σε εμπορικό κέντρο, σε έλεγαν Κώστα και μισούσες τα παιδάκια αλλά προτιμούσες να δουλεύεις τα Χριστούγεννα προσποιούμενος ότι τα αγαπάς παρά να τα περάσεις με την οικογένειά σου προσποιούμενος ότι αγαπάς αυτήν. Και όχι μόνο να πιστέψω σ’ εσένα, αλλά να σου γράψω και αυτό το γράμμα.
Λοιπόν. […] Επειδή είμαι καλό παιδί γενικά δεν θα σου ζητήσω κάτι για μένα προσωπικά αλλά για όλα τα παιδάκια που είναι σαν κι εμένα. Για όλα τα παιδάκια που είναι γκέι, τρανς, αμφί, λεσβίες, για όλα εκείνα τα παιδάκια που όσο καλά και να είμαστε όχι μόνο δεν μας φέρνεις εσύ δώρα αλλά μας στερούν και το να έχουμε ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους.
Ακου λοιπόν τι θέλω:
Νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου: Τι είν’ τούτο, θα μου πεις. Να σου εξηγήσω. Είναι η διασφάλιση του δικαιώματος κάθε ανθρώπου στην ταυτότητα φύλου του. Να νομοθετηθεί δηλαδή μια γρήγορη, προσβάσιμη και διαφανής διαδικασία με την οποία να μπορεί ένα άτομο να αλλάζει τα στοιχεία της αστυνομικής ταυτότητας, πιστοποιητικό γέννησης, διαβατήριο και άλλα νομικά έγγραφα σύμφωνα με το φύλο και το όνομα με το οποίο αυοπροσδιορίζεται, χωρίς να απαιτείται στείρωση ή οποιαδήποτε άλλη ιατρική επεμβάση.
Πολιτικός γάμος για ομόφυλα ζευγάρια: Αυτό δεν νομίζω ότι χρήζει και ιδιαίτερης εξήγησης. Εντάξει, καλό το σύμφωνο συμβίωσης, δεν λέω, αλλά εγώ θέλω να ντυθώ νυφούλα να με καμαρώσει και η μαμά μου. Και δεν με νοιάζει αν ενίστανται οι παπάδες, γιατί πρώτον δεν μιλάμε για θρησκευτικό γάμο άρα δεν τους πέφτει λόγος και στο κάτω κάτω αυτοί φοράνε φουστάνια και μπιζού κάθε μέρα και δεν τους λέει κανείς τίποτε, άρα γιατί να μην μπορώ κι εγώ να βάλω νυφικό, ε;
Τεκνοθεσία: Επίσης απλό. Να μπορούμε κι εμείς όπως όλος ο κόσμος να είμαστε ίσοι και ίσες απέναντι στο θέμα της οικογένειας και των παιδιών. Να μπορούμε αν ο/η σύντροφός μας έχει παιδιά να αναγνωριστούμε κι εμείς νομικά ως γονείς (πράγμα που το σύμφωνο για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν καλύπτει) και να μπορούμε ως ζευγάρια να τεκνοθετήσουμε. Μην ανησυχείς, θα τους λέμε κι εμείς ότι υπάρχεις και επιπλέον θα τα μαθαίνουμε να αγαπάνε και να σέβονται όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο όσους είναι σαν κι εμάς.
Και τέλος κάτι που ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά εγώ θα το ζητήσω. Να αλλάξει λίγο η ρημάδα η κοινωνία και η στάση της απέναντί μας. Ναι, ξέρω, αυτό δεν αλλάζει με έναν νόμο, με μία διάταξη και είναι πιο πολύπλοκο. Αλλά θέλω να μπορώ να περπατάω χέρι χέρι με το αγόρι μου, να ντύνομαι και να εκφράζομαι ελεύθερα, όπως νιώθω, να ζω όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος δηλαδή αλλά χωρίς να κινδυνεύω κάθε φορά να υποστώ λεκτική ή σωματική βία απλώς και μόνο επειδή είμαι ο εαυτός μου.
ΥΓ.: Θέλω κι εκείνη την Barbie που ακόμη περιμένω από τα εφτά μου.
Θα ζήσουμε, ρε πούστη, περήφανα
Βραδάκι καθώς περπατάω την Πατησίων επιστρέφοντας σπίτι ακούω κάποιον να φωνάζει: «Θα σε σκοτώσουμε, πούστη». Γυρνάω στιγμιαία το κεφάλι και βλέπω μια ομάδα τεσσάρων πέντε αντρών να έρχεται προς το μέρος μου. Επειδή όταν είσαι σαν εμένα μαθαίνεις να τρέχεις από τη στιγμή που μαθαίνεις και να περπατάς, ευτυχώς κατάφερα να τους ξεφύγω και το θέμα έληξε εκεί.
Τέτοια περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα και ούτε είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει σε μένα κάτι τέτοιο. Δυστυχώς οι δρόμοι όταν τους περπατάς κουνιστός δεν είναι ασφαλές μέρος. Το να αντιμετωπίζεις από περίεργα βλέμματα και σχόλια μέχρι και την απειλή ενάντια στη σωματική σου ακεραιότητα μπορεί να είναι φαινόμενα σχεδόν καθημερινά. Και δυστυχώς είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει με κανέναν νόμο, καμία διάταξη, καμία απόφαση της Βουλής.
Γιατί για να αλλάξει αυτό πρέπει να αλλάξει η κοινωνία.
Και θα μου πεις τώρα, θα αλλάξει ο φασίστας; Οχι, δεν θα αλλάξει. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε εμείς, όσες και όσοι υποτίθεται ότι είμαστε στην απέναντι πλευρά.
Οταν γύρισα σπίτι έγραψα για το περιστατικό αυτό στο Facebook και δέχτηκα πολλά μηνύματα, σχόλια και τα λοιπά για συμπαράσταση. Μέσα σε όλα υπήρχαν και αυτά που ρωτούσαν αν ήμουν βαμμένος, αν ήμουν in drag (ντυμένος γυναικεία), αν τους είπα ή έκανα εγώ κάτι προτού επιτεθούν. Δηλαδή ρωτούσαν τι; Αν κάπως κι εγώ «προκάλεσα»; Είναι όπως όταν μια γυναίκα πέφτει θύμα βιασμού και τη ρωτάς τι φορούσε. Δεν είναι μήνυμα συμπαράστασης. Το τι φορούσα και το πώς είμαι ή εκφράζομαι δεν δίνει το παραμικρό δικαίωμα, την παραμικρή δικαιολογία σε κανέναν να μου επιτεθεί. Αρα τέτοιες ερωτήσεις δεν έχουν καμία αξία. Ούτε τα «να προσέχεις». Να προσέχω τι; Να μην είμαι ο εαυτός μου; Επίσης οι δεκάδες συμπαραστάτες και αλληλέγγυοι πού είναι και τι κάνουν όταν βρίσκονται στον δρόμο και γίνονται μάρτυρες μιας επίθεσης; Οσες φορές έχει συμβεί σ’ εμένα αλλά και από άλλα περιστατικά που μου έχουν διηγηθεί σχεδόν ποτέ δεν παρεμβαίνει κανένας περαστικός. Αρα να υπολογίζουμε στην αλληλεγγύη μόνο διαδικτυακά και μόνο αφού έχει γίνει ό,τι έχει γίνει; Ετσι δεν κάνουμε δουλειά. Πρέπει να μάθουμε να αντιδρούμε.
Οσο για μένα και για άλλους ανθρώπους που έχουν δεχτεί ή έχουν τον κίνδυνο να δεχτούν τέτοιες επιθέσεις, έχω να πω αυτό: «Σιγά μη φοβηθούμε». Και δεν λέω ότι θα πρέπει να το παίζουμε ατρόμητοι ή ήρωες αλλά ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν που με τραμπουκισμούς, απειλές και επιθέσεις θέλει να μας κάνει να εξαφανιστούμε να καταφέρει να μας κλείσει στο καβούκι μας. Και αυτό μας κάνει πολύ πιο θαρραλέους και πολύ πιο δυνατούς και δυνατές από τον κάθε φασίστα. Γιατί μπορεί εγώ να είμαι η αδερφή που το έβαλε στα πόδια για να διασφαλίσει τη σωματική της ακεραιότητα αλλά είμαι και αυτός που δεν θα σας κάνει τη χάρη και θα συνεχίσει, παρά τον ενδεχόμενο κίνδυνο, να είναι και να φαίνεται αδερφή. Εσείς που επιτίθεστε μόνο από πέντε και πάνω εναντίον ενός είστε οι «άντρες» και οι «δυνατοί»; Δεν νομίζω.
Οπότε δεν θα σας περάσει. Θα ζήσουμε, ρε πούστη. Περήφανα!
Ποστ του Ζακ στο Facebook στις 21 Μαΐου 2017
«Σήμερα γιορτάζει η μάνα μου. Με την οποία έχουμε τις διαφορές μας. Αυτή πιστεύει σε Θεό κ.λπ., εγώ όχι. Αυτή δεν είναι περήφανη που είμαι αδερφή, εγώ είμαι. Οσον αφορά το drag, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Ελεγα όλη μέρα να πάρω, να μην πάρω για «χρόνια πολλά». Πήρα. Και ένιωσα καλά που πήρα. Και με ρώτησε αν μπορεί κάπου να διαβάζει τη στήλη μου στο Documento (γιατί ζει στην Αμερική), παρόλο που μάλλον ξέρει ότι δεν θα της αρέσουν αυτά που θα διαβάσει. Και κάπου εκεί λες ότι αγάπη μπορεί να μην είναι η απόλυτη αποδοχή (γιατί καμιά φορά απλώς δεν γίνεται), αλλά η αμοιβαία προσπάθεια για κατανόηση. Και καμιά φορά αυτό αρκεί. Χρόνια πολλά, ρε μαμά»
