Η εθνική ομάδα πόλο των ανδρών, η κορυφαία κατά γενική ομολογία εθνική όλων των εποχών σε όλα τα σπορ καθώς για δεκαετίες βρίσκεται μόνιμα στην παγκόσμια ελίτ του αθλήματος, κατάφερε στο Τόκιο να κάνει το όνειρο πραγματικότητα και να ανέβει στο βάθρο έπειτα από 16 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Και είναι η πρώτη φορά σε ομαδικό άθλημα που ελληνική ομάδα σημειώνει τέτοια επιτυχία. Δικαιολογημένοι πέρα ως πέρα οι πανηγυρισμοί, δικαιολογημένοι οι ύμνοι των ΜΜΕ που αποθεώνουν τους διεθνείς και τους προπονητές.
Εστω και τώρα.
Και λέω έστω, γιατί καλή και σωστή η αυστηρή κριτική στην (αδιάφορη για τον αθλητισμό) πολιτεία, όμως συνυπεύθυνοι διαχρονικά γι’ αυτό είναι και οι αθλητικοί συντάκτες. Καλά τα λέμε για τις ευθύνες των άλλων, αλλά πουθενά δεν είδα αυτοκριτική από τα ελληνικά Μέσα. Τα οποία αίφνης ευαισθητοποιήθηκαν για τον άθλο των παιδιών του πόλο. Οπως θυμήθηκαν και τον Ιακωβίδη, τον Ντούσκο, την Κορακάκη και τα άλλα παιδιά που έχουν την «ατυχία» να μην ασχολούνται με ποδόσφαιρο ή μπάσκετ αλλά με σπορ λιγότερα γνωστά κι αγαπημένα.
Τρανό παράδειγμα; Τον περασμένο Φεβρουάριο που η εθνική πόλο κέρδισε το εισιτήριο πρόκρισης για το Τόκιο μόλις μία από τις έξι αθλητικές εφημερίδες είχε την επόμενη μέρα την επιτυχία της ομάδας.
Μία! Οι υπόλοιπες ξέρετε με τι ασχολήθηκαν; Με τον αγώνα ΑΕΚ – Αστέρας 2-2. Γιατί τις ενδιέφερε το οπαδιλίκι να πουλήσουν κανένα φύλλο. Και αυτή η τακτική πρακτική δεν αλλάζει, όσες επιτυχίες κι αν σημειώνουν σπορ που δεν προσφέρονται για τοξικότητα, χουλιγκανισμό και καφριλίκι.
Ντροπή σε όλους μας…