Τελευταία στην Ευρώπη έχει επικρατήσει ένα κλίμα εντελώς διαφορετικό σε σχέση με πέρυσι. Τότε ο φόβος για τον πόλεμο ήταν η βασική συνθήκη. Τώρα το συναίσθημα έχει αλλάξει εντελώς. Η απάθεια κυριαρχεί και μαζί με αυτήν έρχεται η κλιμάκωση της σύγκρουσης. Πριν από ένα έτος όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν φειδωλές στη βοήθεια που έδιναν στους Ουκρανούς και αρχικά περιοριζόταν είτε σε πυρομαχικά είτε σε ελαφριά όπλα, ώστε να μη θεωρηθούν εμπόλεμα μέρη. Τώρα η συζήτηση έχει μετατοπιστεί στο πότε (όχι εάν) θα πρέπει να εξοπλιστεί η ουκρανική αεροπορία με F-16.
Είναι σαφές πως έχουν διανυθεί πολλά μίλια και είναι διάχυτος ο φόβος για το πού θα καταλήξει όλο αυτό. Πλέον δεν υπάρχει καμία αναστολή, όπως απέδειξε το επεισόδιο με την έκρηξη του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου Nord Stream 2, ο οποίος θα συνέδεε τη Γερμανία με τη Ρωσία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας. Οπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, οι Αμερικανοί βρίσκονται πίσω από το υποθαλάσσιο σαμποτάζ, παρόλο που οι Γερμανοί είναι σύμμαχοί τους και ο πόλεμος στη Ρωσία δεν έχει κηρυχθεί (επισήμως τουλάχιστον). Τα κίνητρα της Ουάσινγκτον είναι προφανή, ωστόσο η αντίδραση του Βερολίνου ήταν ανύπαρκτη – αν και αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο.
Από την άλλη, η Μόσχα φαίνεται αποφασισμένη να τα παίξει όλα για όλα, θεωρώντας τον πόλεμο στην Ουκρανία ζωτικό για τα συμφέροντά της. Επομένως το ενδεχόμενο άτακτης υποχώρησης από τη χώρα θεωρείται αμφίβολο. Οι Ουκρανοί, από τη μεριά τους, δικαίως ή αδίκως θέλουν την πλήρη ανακατάληψη των εδαφών τους. Το κόστος ενδεχομένως να είναι καταστροφικό.
