Ακούγοντας κανείς τις αθλιότητες του κ. Οικονόμου μπορεί να θυμόταν ότι εκπρόσωπος της ΝΔ υπήρξε κάποτε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος. Τότε που δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα… Ο στίχος παρωδεί τη νοσταλγία ανθρώπων μιας ηλικίας για τα πράγματα και τα πρόσωπα της εποχής τους. Ακόμη κι αν πρόκειται για τη Νέα Δημοκρατία και τις παρελθούσες ηγεσίες της!
Δεν είναι τόσο η διαφορά στην ποιότητα των προσώπων που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην παρούσα ηγεσία της ΝΔ και άλλες παλαιότερες. Αλλά ακόμη κι αν είναι, εγώ δεν έχω την απαραίτητη αντικειμενικότητα προκειμένου να κάνω την αποτίμηση. Εξάλλου όταν σε επαινεί ο αντίπαλος ακούγεται μομφή κι όταν σε απαξιώνει μοιάζει έπαινος. Οπότε αποφεύγω τις συγκριτικές αξιολογήσεις προσώπων.
Οι κ. Καραμανλής και Σαμαράς παραμένουν βουλευτές του σημερινού ηγέτη της κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ οι Καραμανλής ο μείζων, Γεώργιος Ράλλης, Ευάγγελος Αβέρωφ και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχουν εκλείψει φυσικά. Ολοι, πλην του Γεωργίου Ράλλη, έχουν ενεργά πρόσωπα στην πολιτική αρμόδια να υπερασπιστούν την υστεροφημία τους ή ακόμη και να θρέψουν τον θρύλο τους.
Πολλά απ’ όσα σήμερα ξενίζουν δεν είναι νέα. Για παράδειγμα οι πολλές προσμείξεις, τόσο από πλευράς ακροδεξιάς όσο κι από αποφόρια της δημοκρατικής παράταξης, δεν είναι κάτι καινούργιο. Επίσης, πάντα η ελληνική Δεξιά υπήρξε προκλητικά μεροληπτική όπως και τώρα (τα παιδιά του ΚΕΕΛΠΝΟ κι άλλες ιστορίες «ημετέρων»). Ανέκαθεν στο παρασκήνιο ερωτοτροπούσε με παρακρατικές προβοκάτσιες. Τέλος, κάθε φορά που απέδραμε, με την εξαίρεση του Καραμανλή του Β΄, κατεδίωκε αντίπαλους δημοσιογράφους. Προς τι λοιπόν η νοσταλγία;
Η αληθινή διαφορά
Η βασική διαφορά της σημερινής ΝΔ και της ηγεσίας της έγκειται στην αντιδραστική φύση της εκλογής της.
Ποτέ στις ΗΠΑ δεν θα είχε βγει ο Τραμπ αν δεν είχε προηγηθεί δις ο Ομπάμα. Ενας κόσμος ολόκληρος επιζήτησε τη ρεβάνς πάση θυσία. Ποτέ δεν θα είχε βγει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αν δεν είχε προηγηθεί η οκταετία Ανδρέα. Ποτέ δεν θα είχε προκύψει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν δεν είχαν προηγηθεί οι δύο εκλογικές νίκες του Αλέξη Τσίπρα.
Οσοι θλίβονται με τη σημερινή βαλκανική μας κατάντια ας ρίξουν μια ματιά στο τι σήμαινε για μια μεγάλη χώρα το να περιπέσει στη διοίκηση ενός τέτοιου ανεκδιήγητου. Μπορεί το «Don’t look up» να διατρανώνει ότι δεν ήταν παρά μια μπροστινέλα, αλλά παραμένει γεγονός ότι ο ουτιδανός ηγήθηκε επί μακρόν της υπερδύναμης και χωρίς τον κορονοϊό θα ήταν ακόμη στον Λευκό Οίκο.
Οπισθεν όλων αυτών που επέτυχαν «παραδόξως» ήταν το σύστημα που είχε νωρίτερα απειληθεί να χάσει πράγματα που λόγιζε ως περιουσία του κι επεδίωξε τη ρεβάνς με τρόπο αδίστακτο κι απροσχημάτιστο. Αφησε τις πολλές αναζητήσεις και τους προβληματισμούς, περιθωριοποίησε οτιδήποτε διέθετε μια εγγενή αξία που δέσμευε τους φέροντες κι ανέδειξε τιποτόφρονες εντολοδόχους, έτοιμους για όλα.
Με τριάντα χρόνια απόσταση τρομάζει το πόσο κοντά έφτασαν το 1989 στην πολιτική και φυσική εξόντωση του ανθρώπου που τους απείλησε. Παρηγορεί βέβαια το γεγονός ότι μετά κάνανε δεκαπέντε χρόνια να ξανασηκώσουν κεφάλι.
Ο Παναγιώτης Τζανετής είναι γιατρός, πρώην πρόεδρος ΕΚΑΒ
