Τεράστιο έλλειμμα στελέχωσης 200.000 θέσεων εργασίας στα δημόσια έργα της χώρας
Είναι γνωστό ότι τα δημόσια έργα αποτελούν «φέουδο» των μεγάλων παικτών. Ομως για πρώτη φορά την τετραετία 2019-23 παρατηρείται τόσο μεγάλη συγκέντρωση σε μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού επιχειρήσεις. Αρκεί να αναφέρουμε ότι πέντε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες έχουν αναλάβει από το 2019 δημοπρατούμενα έργα ύψους 14 δισ. ευρώ σε πρόγραμμα 15 δισ. ευρώ (έχουν υπογραφεί συμβάσεις εκτέλεσης 5,5 δισ. ευρώ).
Μια πίτα για πέντε
Σε όλα αυτά που δείχνουν τη σταθερή προσήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην καταστροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας υπάρχει μια μαύρη τρύπα. Ενα γιγαντιαίο πρόβλημα που απειλεί να δυναμιτίσει και τα υπόλοιπα έργα υποδομών που έρχονται να δημοπρατηθούν και αφορούν τη χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης. Το Ταμείο θέτει ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, και δεν αφήνει περιθώρια υπ ε ρ κοστολογήσεων με χρονικές υπερβάσεις. Πρόκειται για το ανεκτέλεστο των έργων της προηγούμενης τετραετίας. Για να γίνουμε σαφείς, κινδυνεύει η υλοποίηση αυτών των έργων, αφού η επιλογή να δοθεί το σύνολο σε πολύ λίγους (η πολιτική ολιγοπωλίων που εφαρμόζει ο Κυρ. Μητσοτάκης από την αρχή της πρωθυπουργικής του θητείας) μπουκώνει το σύστημα. Οι πέντε που έχουν μοιραστεί την πίτα των 14 δισ. ευρώ έχουν ανεκτέλεστο έργο της τάξης των 12-13 δισ. ευρώ.
Ποια είναι όμως η μία εκ των κυριάρχων αιτιών γι’ αυτήν τη χρονοκαθυστέρηση; Οσο και αν φαίνεται περίεργο στην Ελλάδα της πολύ υψηλής ανεργίας, αυτές οι εταιρείες δεν βρίσκουν προσωπικό! Εντοπίζεται αδυναμία στελέχωσης 200.000 θέσεων εργασίας. Αυτή η αδυναμία εξεύρεσης προσωπικού ακουμπά τόσο το επιστημονικό όσο και το τεχνικό και το εργατικό κομμάτι. Συγκεκριμένα εντοπίζεται πρόβλημα τόσο στην εξεύρεση μηχανικών όσο και στον εντοπισμό ανθρώπων που θα απασχοληθούν στις ειδικότητες αιχμής (π.χ. χειριστές μηχανημάτων). Μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται ωστόσο ακόμη και σε ανειδίκευτους εργάτες!
Το ελαστικό οκτάωρο
Πώς όμως μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο από τη μία η Ελλάδα να εμφανίζει ένα εκ των μεγαλύτερων ποσοστών ανεργίας στην Ευρώπη και από την άλλη να υπάρχουν τέτοιες γιγαντιαίες μαύρες τρύπες σε κλάδους αιχμής της ελληνικής οικονομίας; Η απάντηση βρίσκεται στις επιλογές Μητσοτάκη που θεσμοθετήθηκαν με τον νόμο Χατζηδάκη το 2021: είναι το ελαστικό οκτάωρο που συντρίβει τις αποδοχές από την εργασία ταυτόχρονα με την αύξηση του κόστους μετακίνησης προς και από τα εργοτάξια (δεν πατάχτηκε η αισχροκέρδεια των διυλιστηρίων της χώρας, που με το πρόσχημα της αύξησης των πρώτων υλών λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία εμφάνισαν αύξηση κερδών έως και 400% για το 2022). Εν ολίγοις δεν συμφέρει να εργάζεσαι, αφού ξέρεις ότι θα λάβεις πολύ μικρή αμοιβή που δεν ανταποκρίνεται στους όρους εργασίας, ενώ οι υπερωρίες σου δεν θα αμειφθούν αλλά θα πάρεις ρεπό για… να μαζέψεις ελιές. Είναι στην ουσία το ίδιο πρόβλημα που ταλανίζει και τον τουριστικό κλάδο. Εκεί, σύμφωνα με το Ινστιτούτο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΙΝΣΕΤΕ), παρατηρείται το φαινόμενο μία στις πέντε θέσεις εργασίας στα ξενοδοχεία για το 2022 να μην είχε καλυφθεί. Ομως η τουριστική αλυσίδα δεν περιλαμβάνει μόνο τα ξενοδοχεία. Για το 2023 σε ολόκληρο τον κλάδο του τουρισμού –ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, τουριστικά γραφεία, αεροπορικές υπηρεσίες, ενοικιάσεις αυτοκινήτων κ.λπ.– η μαύρη τρύπα στις θέσεις εργασίας αναμένεται να ξεπεράσει τις 100.000.
