Ο γενικός διευθυντής της ασφαλιστικής εταιρείας την οποία επισκέφθηκε προεκλογικά ο Αδωνης Γεωργιάδης κέρδισε. «∆εν υπάρχει επιλογή εδώ. Η δουλειά µας, η καθηµερινότητά µας, το µέλλον µας εξαρτάται πάρα πάρα πολύ από µια χώρα κυβερνηµένη» είχε προειδοποιήσει τους εργαζόµενους, ειδικά αυτούς που είχαν «επαναστατήσει».
Πίσω από τα λόγια αυτά διαγραφόταν το πορτρέτο ενός Τσόρτσιλ, που σαν καλός πρωθυπουργός-στρατηγός σε καιρό κοινωνικού πολέµου µετέτρεψε την αδυναµία σε προτέρηµα. Κάθε αντιθεσµική παρέµβαση, κάθε αντιδηµοκρατική πτυχή της διακυβέρνησης διακινήθηκε ως τόλµη και γοητεία της νεοδεξιάς. Ο µάγκας µε το τρίκυκλο του Γκοτζαµάνη και τα σκέρτσα της «αριστείας» οδηγoύν τη δηµοκρατία στις καχεκτικές εποχές της.
Από την ιδιωτικοποίηση του νερού και των τρένων µέχρι τις εργασιακές σχέσεις και τα ιδιωτικά πανεπιστήµια καταγράφηκαν δηµοσκοπικά ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις σε µια προεκλογική περίοδο που η πολιτική Αριστερά από την ανατροπή στριµώχτηκε στην άµυνα. Η φτωχοποίηση κανονικοποιήθηκε, η εύρεση εργασίας και η παραµονή στη δουλειά εξαρτώνται από αφεντικά που όπως ο CEO της ασφαλιστικής επιβάλλουν ακόµη και την ψήφο. Οι «µάγκες» που κάνουν τα παιχνίδια τους γίνονται τα πρότυπα της ατοµικής δράσης, ευθύνης και υπευθυνότητας.
Μαγκιά όµως είναι να ενισχύσεις τις υποδοµές ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να υλοποιηθούν τα δεκάδες σχέδια ανάπτυξης ανανεώσιµων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) και µικρών υδροηλεκτρικών σε νοµό της βόρειας Ελλάδας: λιµνάζουν επειδή το δίκτυο δεν αντέχει διότι ανέχεται τη χρυσοτόκο ρήτρα του φυσικού αερίου και τη λαιµητόµο της ρήτρας αναπροσαρµογής που λέγεται ότι θα µας ξανάρθει από τον Οκτώβριο. Μαγκιά είναι να λύνεις σε τέσσερα χρόνια το χωροταξικό των –τεράστιων πια διαστάσεων– ΑΠΕ και να µην το τρενάρεις για να µη σπάσεις «επενδυτικά» αυγά.
Τα στοιχεία της Eurostat κατατάσσουν την Ελλάδα στη δεύτερη θέση σε όλη την Ευρώπη (10,6%) στην ανεργία των νέων 15-26 ετών για το 2022. Η «σεζόν» –και µε ποινική ρήτρα αποχώρησης 5.000 ευρώ– κατέληξε διέξοδος-κλειδί στα επαγγελµατικά όνειρά τους που περικλείονται από κατακερµατισµό σε ωράρια και ασφάλεια. Σε πρώην πλούσια πόλη της βόρειας Ελλάδας, που µετράει λουκέτα, ολόκληροι πληθυσµοί µετακοµίζουν για σεζόν σε νησιά και παραλίες αφήνοντας τον απαξιωµένο πρωτογενή τοµέα. Συζητώντας µε νεαρό που έστησε πρότυπη κτηνοτροφική µονάδα εκεί αντιλαµβάνεσαι ότι πνίγεται στο τέλος κάθε µήνα στον ΕΦΚΑ, στις διαθέσεις των κρατικών υπηρεσιών, τις επιταγές των δικτύων διανοµής και προµήθειας. Ιδέες έχει, παλεύει καθηµερινά, έχει βάλει πείσµα να συνεχίσει. Οπως και η επίµονη κοινωνική Αριστερά. Θα σπρώξει κάποια στιγµή και την πολιτική στα όριά της; Ή θα κερδίσει και εδώ ο κυνικός πολιτικά ασφαλιστής;
