Στην πρώτη πράξη του «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ υπάρχει στη σκηνή ένα δέντρο με ένα μόνο φύλλο. Στη δεύτερη είναι ήδη γυμνό, αλλά ακόμη όρθιο. Οι κάτοικοι της Ρόδου, της Κέρκυρας και του Βόλου περιμένουν, σαν τους ήρωες του έργου, τον Γκοντό που ποτέ δεν έρχεται. Δεν έχουν όμως αντιληφθεί ότι ο Γκρίνμπεργκ και το επιτελείο του είναι πάντα δίπλα τους. Για να διαστρέψουν τα λεγόμενά τους, για να διαβεβαιώσουν ότι όλα λειτούργησαν άψογα, για να σφετεριστούν τις άοκνες προσπάθειες και τον εθελοντισμό τους.
Οι καλοί επικοινωνιολόγοι έχουν πάντοτε στο συρτάρι τους εναλλακτικά σενάρια. Πρώτα απ’ όλα για τον μεγάλο τιμονιέρη. Οταν οι κάμερες θα δείχνουν τις καμένες εκτάσεις, την ξυρισμένη από τις φλόγες γη, εκείνος θα εμφανίζεται αξύριστος. Σαν να επιστρέφει από το μέτωπο, όπου έδωσε τη μάχη του κρατώντας ολημερίς τη μάνικα και δεν πρόλαβε να ξυριστεί. Το αφήγημα του πολέμου με τη φωτιά καλύπτει και το πατριωτικό αίσθημα και ένδοξες σελίδες για τον ηρωισμό των πυροσβεστών, όπως διευκρίνισε ο Κικίλιας. Περιλαμβάνει επίσης το έπος της εκκένωσης με τη Σοφία Βέμπο σε μουσική υπόκρουση και το 112 να αντικαθιστά την κραυγή «αέρα».
Τις επιχειρήσεις απομάκρυνσης των πολιτών καθοδηγεί βέβαια το στοιχειωμένο Μάτι με διπλή αποστολή. Λειτουργεί αφενός σαν ένας σταθμάρχης των Τεμπών που δεν πρέπει με τίποτε να σκάσει το κακό στη βάρδιά τους. Παράλληλα είναι και μια υπόγεια ψυχική άσκηση που αναγορεύει την επιβίωση σε κυρίαρχο αίτημα ζωής και οδηγεί σε υπαρξιακή ανακούφιση. «Ευτυχώς, εμείς τη βγάλαμε καθαρή!». Κάπως έτσι μπαίνει σιγαστήρας στις διαμαρτυρίες για την καταστροφή των οικοσυστημάτων και των περιουσιών.
Στο plan b των επικοινωνιολόγων είχε προβλεφθεί ότι η μονάδα μέτρησης των απωλειών, όπως φάνηκε τουλάχιστον στη Ρόδο, είναι η touristic capacity. Αμελητέα ποσότης το 10% του τουριστικού πλήγματος μπροστά στα εγκωμιαστικά σχόλια του ξένου Tύπου. Μόνο κάτι εγχώριοι γκρινιάρηδες και μερικοί πυρόπληκτοι δεν το βλέπουν. Αν το BBC προβάλλει πλάνα από την «Κόλαση» του Δάντη, αν ο «Guardian» φιλοξενεί μαρτυρίες από δυσαρεστημένους τουρίστες για την αναποτελεσματικότητα του επιτελικού κράτους οφείλονται στην τοξικότητα που θέλουν να καλλιεργήσουν.
Η πτώση βέβαια του απαρχαιωμένου Canadair και ο τραγικός θάνατος των δύο χειριστών του ανέτρεψαν προς στιγμή τα σχέδια. Η κυβερνητική επικοινωνία εστίασε στο θυμικό του κόσμου, στο τριήμερο πένθος των Ενόπλων Δυνάμεων και στα δήθεν συντετριμμένα βλέμματα του πρωθυπουργού και των υπουργών. Χρειαζόταν επομένως και αλλαγή των υλικών της προπαγάνδας. Τα ρεπορτάζ για τις φωτιές να περιοριστούν στα κανονικά δελτία και όχι με έκτακτα. Ετσι, η πρωτόγνωρη εκκένωση συνοικιών σε Λαμία και Βόλο μπορεί να πλημμύριζε τα ερασιτεχνικά βίντεο με αγωνία, αλλά δεν έπρεπε να διακόψει τη συνήθη ειδησεογραφική ροή. Καμιά φορά σε ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες οι φλόγες της οργής μπορεί να θεριέψουν περισσότερο από τις κανονικές.
Η Ελλάδα φυσικά ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά αν συμβεί το μοιραίο θα έχει επιλέξει στη διαθήκη της την αποτέφρωση. Οι στάχτες της να σκορπιστούν στο Αιγαίο, το Ιόνιο και στις απάτητες βουνοκορφές καθώς η ορχήστρα του «Τιτανικού» θα συνεχίσει να παίζει.
