Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Μια σύντομη διαδικτυακή αναζήτηση πληκτρολογώντας τους όρους «πλατεία Βικτωρίας πρόσφυγες» αρκεί για να αντιληφθεί κάποιος την σύγχρονη τραγωδία που διαδραματίζεται εδώ και μήνες στην καρδιά της Αθήνας. Της Αθήνας των μουσείων, του Παρθενώνα, της τέχνης, του αξιοθαύμαστου πολιτισμού και των εγκαταλελειμμένων σε απάνθρωπες συνθήκες νόμιμων προσφύγων.
Η ιστορία γνωστή. Πρόσφυγες και προσφυγόπουλα, οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει τις διαδικασίες ασύλου, που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα, έχοντας λάβει άδεια παραμονής, έχουν ξεμείνει ή, σωστότερα, έχουν εγκαταλειφθεί στην πλατεία Βικτωρίας. Ένα παγκάκι το κρεβάτι τους. Μια χαρτόκουτα η προστασία τους από τις βροχές, τον αέρα και τον καλοκαιρινό καύσωνα.
Ώσπου μια μέρα, με εντολή του Δημάρχου Αθηναίων κ. Μπακογιάννη και την κυβερνητική ανοχή, αφαιρέθηκαν από την πλατεία όλα τα παγκάκια. Γιατί; Γιατί κάποιοι σώφρονες, λογικοί και πάνω απ΄όλα ικανοί και μη ρατσιστές, προώθησαν ως λύση του προβλήματος την ΜΗ λύση. Θεώρησαν ότι αφαιρώντας τα παγκάκια-κρεβάτια θα εξανάγκαζαν τους νόμιμους πρόσφυγες να αποχωρήσουν από την πλατεία, κάτι όμως που δεν συνέβη.
Δύο παρατηρήσεις σχετικά με την παρούσα απόφαση: Πρώτον και να έφευγαν από εκεί οι πρόσφυγες, προφανώς θα μετακινούνταν, θέλοντας και μη, στην πλησιέστερη πλατεία με παγκάκια, ώστε να εγκατασταθούν εκεί, αφού δεν τους παρέχεται κάποια άλλη επιλογή. Δεύτερον και σημαντικότερον, αντί οι υπεύθυνοι να προάγουν την αξιοποίηση των δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων, ανεκμετάλλευτων δημόσιων κτιρίων για την ένταξη και την στέγαση των προσφύγων, παρατηρούμε μια διαρκή δημοτική και κυβερνητική πολιτική αναξιοπρέπεια, εμπαίζοντας με ζωές και ψυχές ταλαιπωρημένων ανθρώπων.
Αυτών που αποτελούν πηγή κακού για την χώρα μας. Σωστά; Αφού οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές και οι Έλληνες μένουν άνεργοι. Αφού οι ξένοι λαμβάνουν επιδόματα από τους φορολογούμενους Έλληνες. Αφού οι ξένοι είναι κλέφτες και εγκληματίες ενώ οι Έλληνες έντιμοι και ορθοί οικογενειάρχες. Αυτών που αποτελούν το καλύτερο πιόνι στην κυβερνητική σκακιέρα. Αυτών που χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση ως το καλύτερο μέσο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ψέμματα, απανθρωπιά και πολιτική αναξιοπρέπεια.
Ναι, είναι γεγονός. Αποτύχαμε. Αποτύχαμε ως κοινωνία και ως ανθρωπότητα. Η χώρα όπου έχει ζήσει στο πετσί της όσο λίγες την προσφυγιά, όπου σχεδόν κάθε οικογένεια έχει προσφυγική ιστορία, έδειξε και συνεχίζει να δείχνει ένα άσχημο και αφιλόξενο πρόσωπο στους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Η χώρα που θέλει τους ξένους αρκεί να είναι πλούσιοι, κομψοί και διάσημοι και όχι φτωχοί και θαλασσοδαρμένοι. Είμαστε όλοι ρατσιστές και ξενοφοβικοί; Όχι, σε καμία περίπτωση. Πόσω μάλλον, οι περισσότεροι Έλληνες βρίσκονται στη σωστή πλευρά.
Συντάσσονται με τον φούρναρη που αποτέλεσε σύμβολο αλληλεγγύης, μοιράζοντας ψωμιά καθημερινά σε εκατοντάδες πρόσφυγες στην Κω. Συντάσσονται με την Κ. Μαρίτσα, την «γιαγιά όλων των προσφύγων», η οποία τάιζε με μπιμπερό ένα βρέφος προσφύγων. Απέναντι σε αυτή την φωτεινή Ελλάδα, αντιστάθηκε, δίχως ιδιαίτερη επιτυχία, η Ελλάδα του μίσους και του σκότους. Των ανθρώπων που, την ίδια στιγμή που φοβόντουσαν μήπως οι ξένοι αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας, απειλούσαν μια έγκυο πρόσφυγα ότι θα την ρίξουν στην θάλασσα. Αν αυτός είναι ο πολιτισμός μας, τότε ας τον αλλοιώσουν!
Ας μείνουμε όμως στις εικόνες της πλατείας Βικτωρίας. Ναι, όταν παιδιά χάνουν το χαμόγελο και την ελπίδα τους τότε αποτύχαμε ως ανθρωπότητα.
Ναι, όταν άνθρωποι που διαμένουν νόμιμα στη χώρα μας, δεν έχουν την δυνατότητα πρόσβασης σε καθημερινό φαγητό και πόσιμο νερό τότε αποτύχαμε ως ανθρωπότητα.
Ναι, όταν δεν είμαστε άξιοι να προσφέρουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι αυτών των ανθρώπων, ένα σπίτι για τις οικογένειες τους τότε αποτύχαμε ως ανθρωπότητα.
Ναι, όταν παιδιά κοιμούνται στο δρόμο, στο πάτωμα, ξυπόλητα, στην καλύτερη περίπτωση πάνω σε μια χαρτόκουτα, δίχως να έχουν φταίξει σε κάτι τότε αποτύχαμε ως ανθρωπότητα.
Ναι, όταν αφήνουμε παιδιά αμόρφωτα, απαίδευτα, παρατημένα στην τύχη (ποια τύχη;) τότε αποτύχαμε ως ανθρωπότητα.
Ναι, όταν κοιτάμε και αντί για ανθρώπους με ανάγκες, με δικαιώματα, με όνειρα βλέπουμε εισβολείς, εχθρούς του έθνους, επικίνδυνους, τότε αποτύχαμε ως ανθρωπότητα.
Οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη και τραγουδήθηκαν από τον Παύλο Σιδηρόπουλο το μακρινό 1979 κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και της ανθρωπιάς. Στίχοι διαχρονικοί, απόλυτα εναρμονισμένοι με το σήμερα της Ελλάδας. «Υπερασπίσου το παιδί, έχε το νου σου στο παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Υπερασπίσου το λοιπόν. Το παιδί. Το άσπρο, το μαύρο, το φτωχό, το πλούσιο, το λεπτό, το χοντρό, από την Συρία, από την Ελλάδα, από το Πακιστάν, από την Γαλλία. Από όπου κι αν είναι, όπως κι αν είναι αυτό το παιδί, εσύ απλά υπερασπίσου το. Γιατί ότι έχουμε, είναι ο ένας τον άλλον!
Θεόκριτος Αργυριάδης φοιτητής πολιτικών επιστημών στο ΔΠΘ, μέλος του κινήματος πολιτικών ακτιβιστών Roseband Socialists