Να το ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής: δεν είμαι αντίθετος με την ενασχόληση των δημοσιογράφων με την πολιτική, όπως όλοι οι πολίτες άλλωστε, παρά το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος εκκινεί από πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες αφενός λόγω της «σύμφυσής» του με την εκάστοτε εξουσία αφετέρου λόγω της αναγνωρισημότητας που διαθέτει.
Ωστόσο δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Δεν γράφουμε τα ίδια, δεν χρησιμοποιούμε τον ίδιο δημόσιο λόγο, δεν έχουμε το ίδιο ήθος και ύφος απέναντι στους συνομιλητές μας, απέναντι στους συναδέλφους μας, απέναντι στους αντιπάλους μας. Και εδώ μπορεί να γίνει μια πρώτη αξιολόγηση και κατ΄ επέκταση να εξαχθούν και τα όποια συμπεράσματα των όποιων επιλογών μας.
Τον 19ο αιώνα στα ταβερνεία της Αθήνας οι ταβερνιάρηδες είχαν την κακή συνήθεια να μαζεύουν από τα ποτήρια των θαμώνων τα υπολείμματα και να τα ξαναχρησιμοποιούν βάζοντάς τα πίσω στο βαρέλι. Αυτά τα υπολείμματα ονομάζονται βιδάνια. Στον καφέ τα λένε κατακάθια. Αναπτύχθηκε τότε ένα αυθόρμητο κίνημα «κρασοπουλιών» που προέτρεπαν τους μερακλήδες να χύνουν στο δρόμο τα βιδάνια.
Δεν θα σας πω εγώ αν πίνετε ρετσίνα, κόκκινο, λευκό ή ροζέ κρασί, chardonnay ή merlot (για να πιάσουμε και τους ΜένουμΕυρώπη), βρείτε το εσείς, αλλά παρακαλώ στην ταβέρνα «εθνικές εκλογές» χύνετε τα βιδάνια. Θα τα βρούμε όλοι αύριο στο ποτήρι μας κι είναι κρίμα.
