Τι σχέση μπορεί να έχουν τα πολλά περιστατικά «νόμου και τάξης» και της άγριας καταστολής με τις κυβερνητικές επιλογές;
Η νέα διακυβέρνηση ψηφίστηκε και εφαρμόζει με ζέση το δόγμα του νόμου και της τάξης. Το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια συνοδεία δημοσιογραφικής κάμερας – όταν αυτή προάγει όχι όταν κρίνει τα πεπραγμένα. Στην (πάλαι ποτέ) ΑΣΟΕΕ στήθηκε σόου για ναρκωτικά και «οπλοστάσια». Αποτέλεσε όμως και το σκηνικό για να επιχειρηθεί τρομοκράτηση άοπλων –φτάσαμε στο σημείο να το τονίζουμε– φοιτητών. Για να συνεχιστεί η διασπορά του τρόμου με την επίθεση σε φοιτητές που διαμαρτύρονταν έξω από τον χώρο όπου συνεδρίαζαν οι πρυτάνεις.
Προηγήθηκαν περιστατικά πολλά και μεμονωμένα, φαινομενικά «δι’ ασήμαντον αφορμήν»: εισβολή σε μπαρ και εξαναγκασμός σε στάση αιχμάλωτου πολέμου για δεκάδες νέους, έλεγχος με απειλές και ξεγύμνωμα στα Εξάρχεια, σεξιστική συμπεριφορά σε μαθήτριες στον ίδιο χώρο, απειλή για δολοφονία από μέλος των ΜΑΤ που δεν έφερε σήμα, αριθμό και «ο λόγος ενάντια στον λόγο μου».
Δεκαετίες τώρα έχουν εμφανιστεί στις σελίδες των εφημερίδων και στις τηλεοπτικές οθόνες πάμπολλα περιστατικά, από την «υπόθεση της ζαρντινιέρας» μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία μαθητών, και πλέον δεν προκαλεί εντύπωση η στάση των δυνάμεων καταστολής. Τι θέλουν να πετύχουν όμως οι δυνάμεις που έχουν το «νόμιμο» δικαίωμα της βίας;
Αυτό που προβάλλεται από τις αστυνομικές επιχειρήσεις είναι τόσο η πειθάρχηση στη βούληση των ίδιων των αστυνομικών οργάνων ως αυτόνομων οργάνων επιβολής μιας θέσης όσο και τρομοκράτηση. Και τα δύο είναι εγγενή στοιχεία για την επιβολή μέτρων. Άλλωστε όπου δεν επιβάλλεται η πειθώ των (προπαγανδιστικών σε τέτοιο μιντιακό περιβάλλον) λόγων, επιβάλλεται η πειθώ των κλομπ.
Γιατί άραγε τόσες πιέσεις της διακυβέρνησης Μητσοτάκη ώστε να αλλάξει άρδην η κοινωνική χάρτα των δικαιωμάτων, των εργατικών διεκδικήσεων και –σε δεύτερο επίπεδο– η πολιτική εκπροσώπηση αν η επιβίωση/διαιώνιση αυτού του συστήματος δεν εξαρτάται από αυτές τις διαφημιζόμενες ως «μεταρρυθμίσεις»; Τρανό παράδειγμα το πανεπιστημιακό άσυλο: δεν άλλαξε ό,τι ίσχυε, απλώς επιβλήθηκε η εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων στα ιδρύματα όποτε συμβεί να στραβώσει κάτι για το σύστημα και τους βαστάζους του.
Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος: υπό το πρίσμα αυτού του προτάγματος της νέας διακυβέρνησης μπορεί να δει κανείς και τη στάση των αστυνομικών οργάνων – υπό την μπαγκέτα του υπουργού Χρυσοχοΐδη, λες και «μεταγράφηκε» στη ΝΔ για το κόπιραϊτ στην τεχνογνωσία. Δρουν λες και κάποιος τους είχε εμποδίσει μέχρι τώρα και πλέον βρήκαν την ευκαιρία να «εκφραστούν» ελεύθερα. Μοιάζουν να βρίσκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν, πραιτωριανοί μακριά από τους πληβείους, προτάσσοντας τα «δικά» τους προβλήματα από εκείνα του συνόλου, «ευάλωτοι» σε πελατειακά δίκτυα ενστόλων και πολιτικών. Και αυτό διαπερνά την πρακτική τους, λες και δεν έχουν οι ίδιοι παιδιά, εφήβους, παίζοντας σαν τη γάτα με το ποντίκι με την ανοχή, την αυτοσυγκράτηση και τη νομιμότητα, πειθαρχημένοι σε «νόμους» του ματσίστα και του όχλου αλλά απείθαρχοι στον ιερότερο νόμο της ανθρώπινης ύπαρξης, της ζωής. Αυτό όμως εμπεδώνεται με πολιτική απόφαση και με βάση όσα συμβαίνουν φαίνεται να βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά – αν δεν θρηνήσουμε άλλους νεκρούς.
