«Αν µε έχει διδάξει κάτι το Tetris, είναι ότι τα λάθη συσσωρεύονται και οι επιτυχίες εξαφανίζονται». Η φράση ανήκει στον Μάικ Τάισον και, εκτός από τη ζωή του και τα συµπεράσµατά της, αποδίδει εξαιρετικά αυτό που συµβαίνει στην πολιτική. Τα προβλήµατα στην πολιτική όσο περνά ο χρόνος συσσωρεύονται σαν τα τουβλάκια στο Tetris, ενώ οι επιτυχίες δεν είναι πλέον ορατές στην οθόνη. Εάν κάνουµε την παραδοχή ότι η πολιτική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδέχεται κάποια εξευγενισµένη ερµηνεία διά µεταφορών, τότε ναι, βρίσκεται µπροστά σε µια οθόνη µε συσσωρευµένα τουβλάκια. Μόνο που το πιθανό δυσάρεστο δεν είναι το επερχόµενο game over, αλλά να κρασάρει ο σκληρός δίσκος. Να καεί όλο το σύστηµα.
Ο Μητσοτάκης δεν έχει απέναντί του µια ορατή πολιτική απειλή, όπως συνηθίζει να λέει κατ’ ιδίαν, αλλά έχει πλέον τρία σοβαρά προβλήµατα που θα µετατραπούν σε πολιτική καταιγίδα. Εχει δηµιουργηθεί η κοινωνική αντιπολίτευση η οποία, ακόµη κι αν δεν είναι απειλητική µε την έννοια της έκφρασης κάποιου πολιτικού αιτήµατος, έχει διαµορφώσει την πεποίθηση ότι υπάρχουν πολλά που δεν βαίνουν καλώς, µε πρώτο την απόδοση ευθυνών για το έγκληµα στα Τέµπη. Η αναµέτρηση του Μητσοτάκη µε αυτή την κοινωνική πεποίθηση τον φέρνει στη θέση του χαµένου και µάλιστα του ηττηµένου που δεν αντιλαµβάνεται σε ποια κατάσταση βρίσκεται.
Το δεύτερο σοβαρό θέµα είναι η επιβεβαίωση της πρόβλεψης που υπήρξε στους πρώτους µήνες της διακυβέρνησης της Ν∆ ότι αργά ή γρήγορα τα προβλήµατα που θα προκύψουν από την αδυναµία να εξυπηρετηθούν όλα τα συµφέροντα που αποφάσισαν να χρίσουν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό κάποια στιγµή θα δηµιουργήσουν σύγκρουση και πολιτική κρίση. Η αντιπαράθεση µε τον Βαγγέλη Μαρινάκη, η οποία, εµφανώς τουλάχιστον, ξεκίνησε από την απόφαση της εφηµερίδας «Το Βήµα» να λειτουργήσει µε δηµοσιογραφικούς όρους, δεν έχει µόνο την ορµή που της προσδίδει ένας σκληρός παίκτης, όπως ο συγκεκριµένος επιχειρηµατίας, αλλά και το δίκιο της απόφασης αυτής, να λειτουργήσει δηλαδή δηµοσιογραφικά. Απέναντι στην αποκάλυψη του «Βήµατος» για µονταρισµένες συνοµιλίες στην υπόθεση των Τεµπών η κυβέρνηση, συνηθισµένη από την τακτική που χρησιµοποιούσε ενάντια στο Documento, δηλαδή να κατηγορεί αντί να απαντά, έφτασε στη σύγκρουση. Ευθύνη για τη σύγκρουση έχει αναµφίβολα ο ίδιος ο Μητσοτάκης (και ένας στενός του κύκλος), που κινήθηκε από τον ανοµολόγητο φόβο απέναντι στον επιχειρηµατία και αντί να λειτουργήσει θεσµικά κινήθηκε σχιζοφρενικά, στην αρχή ως µαχαλόµαγκας και στη συνέχεια ως ικέτης που ζητούσε έλεος µε απεσταλµένους.
Το τρίτο θέµα που πλέον έχει ο Μητσοτάκης δηµιουργεί ρήγµα στη Ν∆ και σοβαρό πρόβληµα εµπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Ο πρωθυπουργός για πολλοστή φορά απέδειξε ότι δεν έχει κανένα συναισθηµατισµό απέναντι σε ανθρώπους που τον υπηρέτησαν και είναι έτοιµος να ανοίξει την καταπακτή για να πετάξει στους κροκόδειλους οποιονδήποτε για να σωθεί.
Οι Σταύρος Παπασταύρου και Γιάννης Μπρατάκος ήταν όχι µόνο έµπιστοι του Μητσοτάκη, αλλά και απεσταλµένοι του στον επιχειρηµατία Βαγγέλη Μαρινάκη για να εξασφαλίσουν «σασµό». Παρ’ όλα αυτά, αφού τους εµφάνισε ως επιζήµιους και ότι έκαναν του κεφαλιού τους, τελικώς τους πήρε το κεφάλι.
Η τακτική «φταίνε οι άλλοι εκτός από εµένα» είναι πάγια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στην αρχή της κυβερνητικής του θητείας µεταφραζόταν ως αποφασιστικότητα και ηγετική ιδιοµορφία, αλλά τώρα πλέον εκλαµβάνεται ως περίσσευµα αµοραλισµού και κυνισµού. Κανένας δεν είναι ασφαλής στην κυβέρνηση (µε εξαίρεση ίσως τη Μενδώνη και την Κεραµέως οι οποίες δραστηριοποιούνται στην ΑΟΖ της πρωθυπουργικής συζύγου), όσο πιστός κι αν είναι. Ακόµη και ο Παπασταύρου, ο οποίος κατέχει τα απόκρυφα µυστικά της οικογένειας από το Κολωνάκι έως τα νησιά Κέιµαν, δεν κατάφερε να διασωθεί από την αµοράλ πρακτική του ηγέτη.
Ο Μητσοτάκης απέπεµψε τον ίδιο του τον ανιψιό Γρηγόρη ∆ηµητριάδη για να γλιτώσει από τη βαριά ευθύνη του για τις υποκλοπές. Προσπάθησε να µετατρέψει την προσωπική πολιτική και ποινική ευθύνη για την επιλογή του να λειτουργήσει ως παρακράτος σε αστοχία ιδιωτικής επιλογής τρίτων. Το σενάριο αυτό ίσως να ήταν βολικό για κάποιους επιχειρηµατίες που ήθελαν να πιστέψουν ότι δεν φταίει ο Μητσοτάκης για την παρακολούθησή τους ώστε να µη χρειαστεί να συγκρουστούν µαζί του, αλλά τώρα η ιστορία επαναλαµβάνεται µε τους ίδιους ξανά θύµατα και χωρίς να µεσολαβεί κάποιος ∆ηµητριάδης.
Ο πανικός στον οποίο βρίσκεται ο πρωθυπουργός δεν είναι κάτι µε το οποίο µπορεί να χαίρεται κάποιος επειδή τον αντιπαθεί πολιτικά. Η πιθανότητα εκτροπής σε εξωθεσµικές και εκδικητικές λύσεις είναι µεγάλη. Η παρουσία του Μητσοτάκη στη Βουλή αποτελεί απόδειξη ότι η πολιτική του ζωή είναι ένα σύνολο µη ευθυνών. Αφού απέπεµψε Παπασταύρου και Μπρατάκο που ο ίδιος είχε στείλει στο σπίτι του επιχειρηµατία, πήγε στη Βουλή και απευθυνόµενος προς τους συγγενείς των νεκρών στα Τέµπη που παρακολουθούσαν από τα θεωρεία τούς ζήτησε να τον κοιτάξουν στα µάτια και να σκεφτούν αν ήταν δυνατόν ο ίδιος να έχει επιλέξει τη συγκάλυψη. Πριν από δύο χρόνια, ακριβώς µε τον ίδιο τρόπο και µε την ίδια υποκριτική και υποκρισία είχε αναρωτηθεί αν είναι δυνατόν να παρακολουθεί τους υπουργούς του. Αποδείχθηκε ότι τους παρακολουθούσε.
Ταυτόχρονα, η επιµονή του Μητσοτάκη να καλύπτει τον Κώστα Αχ. Καραµανλή, να τον παίρνει πάνω του και να τον αθωώνει αντί να δείξει ο ίδιος τον δρόµο της ∆ικαιοσύνης (προβλέπει ο νόµος περί ευθύνης υπουργών το δικαίωµα του υπουργού να ζητήσει να δικαστεί) είναι και ύποπτη και αποδεικτική της δικής του ευθύνης.
Η αλαζονεία του Μητσοτάκη ανατροφοδοτείται όσο δυσκολότερη γίνεται η θέση του και αυτό δεν µπορεί να οδηγήσει σε λύσεις, µόνο στην εκτροπή. Ούτε ο Στάνλεϊ Γκρίνµπεργκ ούτε η Majoritas ούτε ο Στάνλεϊ Κιούµπρικ αν ζούσε µπορούν πλέον να σκηνοθετήσουν την πολιτική οντότητα του Μητσοτάκη µε τρόπο που να τον απαλλάσσει από αυτό που έρχεται, ειδικά αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποφασίσει να συνεχίσει µε την ίδια µιντιακή οπτική. Η ψηφιακή – µιντιακή εικόνα του Κυριάκου είναι προβληµατική. Το avatar που κατασκευάστηκε για να εµφανίζεται σαν ηγετική εικόνα, το ολόγραµµα του άνετου πρωθυπουργού, δέχεται επίθεση.
