Με νεότερη επιστολή του ο Χρήστος Τσάκαλος γράφει για «το αποφυλακιστήριο του καθενός από εμάς, το οποίο συχνά συνοδευόταν από εξοντωτικούς όρους (εγώ είχα 6 παρόν το μήνα)” που «είναι το εισιτήριο μετ’επιστροφής στην φυλακή».
Όπως τονίζει «η δική μου περίπτωση δεν είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση. Όπως εγώ βρέθηκα στην φυλακή για ένα πλημμέλημα με καταδίκη δύο χρόνων έτσι ακριβώς ο κάθε αποφυλακισμένος είναι διαρκώς όμηρος, υποψήφιος κρατούμενος, για μια απείθεια, για μια κατάληψη, για μια διαδήλωση, για ένα οποιοδήποτε πλημμέλημα».
Εκείνο που προκαλεί ερωτηματικά, πέραν του γεγονότος ότι η επιχείρηση σύλληψης του για ενδεχόμενες τρομοκρατικές πράξεις σε συνεργασία με ΟΥΚαδες που αφέθηκαν ελεύθεροι, αποδείχτηκε κενή σχετικού περιεχόμενου, ο Χρήστος Τσάκαλος παραμένει, για πέμπτη συνεχή ημέρα μετά τη δίκη του στο… αυτόφωρο, στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ.
Εύλογα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο Χρήστος Τσάκαλος στον οποίο επιβλήθηκε ποινή δύο ετών για ένα…πλημμέλημα (με βάση τα ευρήματα της ΕΛΑΣ) παρά το γεγονός ότι έχει αποφασισθεί η μεταγωγή του για τις φυλακές Ναυπλίου, δεν μετήχθη μαζί με άλλους κρατούμενος, γιατί οι αρμόδιοι επιθυμούν επικοινωνιακή μεταγωγή μετά πολλών συνοδευτικών και σειρήνων.
Η επιστολή Τσάκαλου από τη ΓΑΔΑ :
ΤΟ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΗΡΙΟ ΩΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΜΕΤ’ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ…
Η επιστροφή εκεί που έλεγες ότι δεν θα επιστρέψεις ποτέ.
Χειροπέδες, σειρήνες, εισαγγελείς, δικαστές και το ανθρώπινο φορτίο είναι έτοιμο προς παράδοση…
Η φυλακή ορμάει.. Ορμάει μέσα στο μυαλό μας, στην καρδιά μας,
στο πετσί μας. Κρατούμενοι που μετράνε την ζωή σε κλειδώματα- ξεκλειδώματα. Η φυλακή είναι η γεωγραφία της μοναξιάς.
Ας ξανασυστηθούμε λοιπόν..
Πάντοτε αναλάμβανα τις ευθύνες μου και σήκωνα το κόστος των επιλογών μου. Επιλογές αγώνα, για τις οποίες είμαι περήφανος,
σκιαγραφούν μια διαδρομή της οποίας κομμάτι ήταν και η παραμονή μου για αρκετό καιρό στη φυλακή. Ανήκω στη γενιά των δεκάδων αναρχικών
κρατουμένων που ζήσαμε την φυλακή από το 2009 και που απ’ την αποφυλάκιση μας και έπειτα πάντα υπήρχε ένα τσεκούρι να κρέμεται πάνω
απ’ τα κεφάλια μας.. Το αποφυλακιστήριο του καθενός από εμάς, το οποίο συχνά συνοδευόταν από εξοντωτικούς όρους (εγώ είχα 6 παρόν το μήνα),
είναι το εισιτήριο μετ’επιστροφής στην φυλακή. Η δική μου περίπτωση δεν είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση. Όπως εγώ βρέθηκα στην φυλακή
για ένα πλημμέλημα με καταδίκη δύο χρόνων έτσι ακριβώς ο κάθε αποφυλακισμένος είναι διαρκώς όμηρος, υποψήφιος κρατούμενος, για
μια απείθεια, για μια κατάληψη, για μια διαδήλωση, για ένα οποιοδήποτε πλημμέλημα.. Κι αν οι ήδη αποφυλακισμένοι έχουν από ένα εισιτήριο
μετ’επιστροφής στη φυλακή το εισιτήριο αυτό είναι ανοιχτό για όλους τους υπόλοιπους με τις ευλογίες του νέου Ποινικού Κώδικα. Όλοι οιονεί
κρατούμενοι…
Όταν εσωτερικεύεις το φόβο χτίζεις μια φυλακή για τον εαυτό σου.
Μην μιλήσεις, μην διεκδικήσεις, μην αγωνιστείς. Αυτά ειναι τα αόρατα κάγκελα της νέας φυλακής. Όταν οι φυλακές αρχίσουν να γεμίζουν με
διαδηλωτές και αγωνιστές για πλημμελήματα δύο χρόνων,ενός χρόνου,έξι μηνών τότε θα γίνει αντιληπτό αυτό που λέω.. Αν γραφτεί το όνομά σου
στα κατάστιχα των δικαστών τότε είσαι καταδικασμένος να τους ξανασυναντήσεις. Όπως είπε σε εμένα ο εισαγγελέας “ένοχος λόγω
παρελθόντος”. Επιστροφή του εμπορεύματος στις αποθήκες ψυχών.
Ελευθερία με ημερομηνία λήξης.
Και τώρα τι?
Να μείνεις όρθιος, να μην λυγίσεις, να μην τους κάνεις τη χάρη.
Στα δικαστήρια λένε πως ο αθώος φοβάται και ο ένοχος ελπίζει. Ούτε φοβάμαι, ούτε ελπίζω. Γνωρίζοντας πολυ καλά το σημαίνει ανάληψη
ευθύνης ξέρω πως η πιο ουσιαστική ανάληψη ευθύνης είναι ο τρόπος με τον οποίο διαλέγεις να ζεις και την ζωή μου δεν έχω σκοπό να τη χαρίσω σε
κανένα μπάτσο, δημοσιογράφο ή δικαστή.
Καλή συνέχεια σε όσους αγωνίζονται, οχι μόνο για ένα κόσμο χωρίς
φτώχεια, αλλά για μια ζωή που θα μας περιέχει ουσιαστικά.
Χρήστός Τσάκαλος
Κρατητήρια ΓΑΔΑ
