Aπό το ροκ στα Γρεβενά της δεκαετίας του 1970 έως το Πολυτεχνείο της Πάτρας το 1980 όπου γεννήθηκαν τα «Παιδιά από την Πάτρα» και την αλησμόνητη μουσική εκπομπή «Χάριν Ευφωνίας», ο συνθέτης Χρήστος Παπαδόπουλος εμπλέκει πάντα στις δουλειές του, με έντεχνο τρόπο, τους ήχους της ανατολής με την ελληνική λαϊκή μουσική.
Το πιο πρόσφατο δείγμα αποτελεί ο δίσκος του με τίτλο «Είναι κάτι στιγμές» στον οποίο δικές του συνθέσεις ερμηνεύουν η Πέγκυ Ζήνα, ο Θέμης Αδαμαντίδης, οι Ματθαίος & Κων/νος Τσαχουρίδης, ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης και άλλοι. Με αφορμή αυτόν το δίσκο μιλήσαμε μαζί του για «μουσικές στιγμές» αλλά και για όσα απασχολούν την επικαιρότητα.
Κύριε Παπαδόπουλε, εάν σας ρωτούσα ποιοι ήταν οι σταθμοί που σας διαμόρφωσαν στην μέχρι τώρα μουσική σας πορεία, ποιοι θα ήταν αυτοί;
Ξεκίνησα στη φιλαρμονική Γρεβενών με τρομπέτα. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε στα τέλη της δεκαετίας ’70, ένα δώρο από τους γονείς μου, το πρώτο μου μπουζούκι και μια κιθάρα. Σε όλη αυτή την πορεία ήμουν αυτοδίδακτος, αλλά τυχερός που γνώρισα «Τα Παιδιά από την Πάτρα» και αρχίσαμε να δουλεύουμε από τη δεκαετία του ’80.
Πιστεύω ότι έμαθα πολλά στη μουσική από την εκπομπή μου «Χάριν Ευφωνίας» και τους 250 καλεσμένους μουσικούς που έπαιξα μαζί τους από το 1995 στο κανάλι Seven, το 2000 στην Ερτ3 και στις μέρες μας στο κανάλι της Βουλής. Νομίζω ότι αυτοί οι μεγάλοι δεξιοτέχνες ήταν δάσκαλοι για μένα, όχι μόνο στο παίξιμο αλλά και στο ήθος.
Αλήθεια, τι κρατάτε από τα «Παιδιά από την Πάτρα»;
Την μεγάλη επιτυχία του 1984 (δύο γεμάτοι Λυκαβηττοί σε μια εβδομάδα) που αντί να μας κάνει να καβαλήσουμε καλάμι, παραμείνετε προσγειωμένοι. Επίσης «Τα Παιδιά από την Πάτρα» είναι τα ανέμελα φοιτητικά χρόνια και οι όμορφες στιγμές της νιότης. Νομίζω όμως ότι μουσικά άρχισα να ωριμάζω όταν έκλεισε αυτός ο κύκλος.
Πώς προέκυψε ο νέος σας δίσκος «Είναι κάτι στιγμές»;
Βασισμένοι σε μια ιδέα του Νίκου Κούρτη της FM Records για ένα μουσικό ταξίδι από τη Δύση προς την Ελλάδα, προέκυψαν 4 τραγούδια με κέλτικες και ιταλικές επιδράσεις σε στίχους Β.Γιαννόπουλου. Τελικά δεν την αποφύγαμε την Ανατολή, με τραγούδια με τους αδελφούς Τσαχουρίδη, ούτε με τη σύμπραξη του Γ.Ν.Ζερβάκη με την Μ.Κωσταράκη σε στίχους Γιώτας Γερογιώργη.
Διαβάστε επίσης: Ρίτα Αντωνοπούλου: “Δεν είναι περίοδος για να σιωπάς” [Συνέντευξη]
Πώς σας επηρέασαν καλλιτεχνικά τα ταξίδια σας στην Ανατολή;
Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος της δεκαετίας ’80, άκουσα σε μια διαφήμιση τον ήχο από το ούτι να δένει τόσο αρμονικά σε σύγχρονη ενορχήστρωση. Αμέσως θέλησα να το μάθω αυτό το όργανο από την πηγή. Έτσι πήγα στη Συρία, βρήκα ουτίστες και ασχολήθηκα. Μετά στην Καππαδοκία, Αίγυπτο, Ινδία κ.ά. Αυτά τα ταξίδια νομίζω επηρέασαν και τον τρόπο γραφής, γιατί όταν γράφεις μουσική συμβάλλουν όλες οι αισθήσεις. Φέρνεις στη μνήμη μια όμορφη εικόνα, μια εξωτική μυρωδιά και νομίζω καταλυτικό ρόλο παίζει ο τέλειος έρωτας, τον οποίο βιώνω την τελευταία δεκαετία.
Αυτή η δύσκολη περίοδος που διανύουμε όλοι πόσο επηρεάζει εσάς τους καλλιτέχνες ως προς τη δημιουργικότητά σας;
Η πανδημία μας έχει κλείσει μέσα και αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι μελέτη και σύνθεση. Αυτή την εποχή έχω γράψει μουσική για πάρα πολλά και διαφορετικά projects, όπως η «Όγδοη Μέρα» -ένα ορατόριο για τη νόσο του Alzheimer-, ένα soundtrack για την ταινία «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός» του Χάρη Ρώμα, μουσική για ντοκιμαντέρ με θέμα την Επανάσταση του 1821 του Μανούσου Μανουσάκη κ.ά..
Και σε οικονομικό επίπεδο; Ήδη πολλοί συνάδερφοί σας έχουν εκφράσει δημοσίως την αγωνία τους για το άμεσο μέλλον του κλάδου σας.
Βλέπω το πόσο δυσκολεύονται οι μουσικοί από τον Φεβρουάριο του 2020, αλλά έχω να πω ότι και τα 530€ το μήνα, ήταν μια βοήθεια. Γιατί οι μουσικοί είναι λιτοδίαιτοι, άλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι αμοιβές τους δεν καμία σχέση με αυτές των τραγουδιστών. Πάντως όσο περνούν τα χρόνια, νομίζω ότι το επάγγελμα του μουσικού θα σταματήσει να είναι βασικό επάγγελμα, θα καταστεί δευτερεύον γιατί θα δίνει ένα μεροκάματο τη βδομάδα.
Αυτήν την περίοδο η Ελλάδα βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις με θέματα αστυνόμευσης και το #metoo. Ποια πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είναι η θέση των καλλιτεχνών απέναντι σε αυτά τα θέματα και ποια είναι η δική σας;
Ήταν καιρός πια να καταγγείλουν και να ακουστούν σε όλους τους τομείς, ειδικά στο χώρο του θεάτρου, όλα αυτά που τους βασάνιζαν εδώ και χρόνια. Μην ξεχνάμε ότι αυτό ξεκίνησε το 2006 στην Αμερική. Πέρασαν ολόκληρα 15 χρόνια για να ξεσπάσει όλο αυτό και στη χώρα μας… Μακάρι να είχε γίνει πιο νωρίς, γιατί θα είχαμε λιγότερες κακοποιημένες γυναίκες και πόσο μάλλον λιγότερους κακοποιημένους ανηλίκους. Κάθε ένοχος επιβάλλεται να πληρώσει το τίμημα. Θα είναι τουλάχιστον μια δικαίωση για όλα τα θύματα που βίωσαν τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις.
INFO O δίσκος «Είναι κάτι στιγμές» κυκλοφορεί από την FM Records
