Την ίδια ώρα που τέσσερις άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους στη Βιέννη από τα χέρια ενός ισλαμιστή εξτρεμιστή, η μικρή Αϊντά στη Σμύρνη έβγαινε ζωντανή κάτω από τόνους χαλασμάτων έπειτα από 91 ώρες.
Η ίδια φράση ακούστηκε και τις δύο φορές: «O Αλλάχ είναι μεγάλος». Τη μία επειδή έσωσε μια ζωή και την άλλη γιατί «τιμώρησε» όσους τον απαρνήθηκαν.
Η τετράχρονη Αϊντά είναι και εκείνη μουσουλμάνα που προσεύχεται στον Αλλάχ, όχι επειδή το θέλησε, αλλά γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Θα μπορούσε να πιστεύει στον Χριστό, τον Βούδα, ακόμη και πουθενά, όμως σε μια χώρα όπου το ισλάμ είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία τα όρια της επιλογής στενεύουν.
Ο Ερντογάν παλεύει εδώ και χρόνια να μετατρέψει την Τουρκία σε εκφραστή όχι μόνο των μουσουλμάνων αλλά και ολόκληρου του ισλαμισμού.
Στοχοποιεί όποιον διαφωνεί μαζί του εντός και εκτός Τουρκίας, κατηγορεί όποιον τα βάζει με τον Μωάμεθ, θεωρεί προδότη όποιον δεν συμβαδίζει με τις ιδέες του. Δημιουργεί φανατικούς υποστηρικτές τόσο για το πρόσωπό του όσο και για το ισλάμ. Για τον Ερντογάν η θρησκεία είναι το όπλο του και είναι τόσο δυνατό που… σκοτώνει.
Και αυτό με τη σειρά του γεμίζει τους δυτικούς κυρίως λαούς με καχυποψία, φόβο και άρνηση για όποιον φοράει μαντίλα και δοξάζει τον Αλλάχ.
Η εικόνα όμως της μικρής Αϊντά που δεν παραπονέθηκε στιγμή για όσα πέρασε και άθελά της έγινε ηρωίδα έρχεται να υπενθυμίσει ότι όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και ελπίδα κάποιος να δει τα πράγματα αλλιώς, πέρα από μαντίλες και θρησκείες, πέρα από Χριστούς, Βούδες και Αλλάχ.