Η υπεύθυνη οργάνωσης παραγωγής γράφει στο Docville για το κινηματογραφικό τοπίο στη Γαλλία, τις μικρές αίθουσες και το δίχτυ ασφαλείας για τους εργαζόμενους.
Οι αίθουσες παραµένουν κλειστές στη Γαλλία, παρ’ όλα αυτά τα κινηµατογραφικά γυρίσµατα συνεχίζονται κανονικά από τον Μάιο. Η αδιάρρηκτη σχέση των Γάλλων µε το σινεµά, η πολιτική στήριξης προς τους εργαζόµενους στον πολιτισµό και η κουλτούρα διεκδίκησης σε σχέση µε τα εργασιακά δικαιώµατα κρατάνε ζωντανό έναν κλάδο που έχει δεχτεί τεράστιο πλήγµα.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας στη Γαλλία απαγορεύτηκαν εντελώς τα κινηµατογραφικά γυρίσµατα. Οι παραγωγές επανήλθαν γύρω στα τέλη Μαΐου. Από τότε όλα τα γυρίσµατα συνεχίζονται κανονικά και η κατάσταση αντιµετωπίζεται µε ψυχραιµία, τηρώντας όλα τα µέτρα ασφαλείας. Το καλοκαίρι εργάστηκα σε µια γαλλική παραγωγή και ένα µέρος των γυρισµάτων πραγµατοποιήθηκε στην Ελλάδα. Θυµάµαι ότι οι παραγωγοί ήταν αρκετά αυστηροί σε σχέση µε την τήρηση των µέτρων και διενεργούνταν συχνά τεστ Covid για όλο το συνεργείο, αλλά και απολυµάνσεις στους εσωτερικούς χώρους – είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι προβλεπόταν απολύµανση και στα αυτοκίνητα των οδηγών.
Οι κινηµατογραφικές παραγωγές συνεχίστηκαν ακόµη και όταν οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Οι Γάλλοι δεν θέλουν µε κανέναν τρόπο να σταµατήσουν τις παραγωγές. Πρόσφατα άκουσα από φίλους ότι κατά τη διάρκεια ενός γυρίσµατος ο διευθυντής φωτογραφίας και ο ηλεκτρολόγος νόσησαν από κορονοϊό, αλλά τα πάντα συνεχίστηκαν κανονικά από τους βοηθούς τους και µόλις βγήκαν από την καραντίνα επανήλθαν στη δουλειά τους.
Σε µια άλλη περίπτωση αρρώστησε ο σκηνοθέτης και µπήκε σε αποµόνωση, αλλά συνέχισε να εργάζεται και να δίνει οδηγίες µέσω Skype. Το κόστος σίγουρα ανέβηκε για τις παραγωγές εξαιτίας των τεστ που έπρεπε να γίνουν σε ηθοποιούς, κοµπάρσους και συνεργεία (στην πρώτη φάση ήταν πολύ ακριβά), αλλά και λόγω του εξοπλισµού σε µάσκες και αντισηπτικά.
Στη Γαλλία οι κινηµατογράφοι παραµένουν κλειστοί και αναπόφευκτα έχουν πληγεί από την πανδηµία. Οι εισπράξεις από τα εισιτήρια έχουν πέσει στο 1/4 από την αρχή της υγειονοµικής κρίσης. Στο Παρίσι υπάρχουν αρκετοί µικροί κινηµατογράφοι οι οποίοι δέχτηκαν µεγάλο πλήγµα εξαιτίας των µέτρων, παρόλο που οι Γάλλοι δεν σταµάτησαν ποτέ να πηγαίνουν στον κινηµατογράφο. Ευτυχώς τα σινεµά λειτουργούν από το πρωί στη Γαλλία και έτσι θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες να επανέλθουν πιο γρήγορα όταν λήξει το lockdown.
Το γαλλικό κράτος ανέπτυξε ικανοποιητική επιδοµατική πολιτική για τους κινηµατογραφιστές, η οποία δηµιούργησε γύρω τους ένα δίχτυ ασφαλείας. Υπάρχουν αρκετά επιδόµατα στη Γαλλία και έγιναν αρκετές αλλαγές για να προσαρµοστούν στη δύσκολη συγκυρία. Για παράδειγµα, αν κάποιος εργαζόµενος συµπληρώσει 507 ώρες εργασίας δικαιούται επίδοµα για οκτώ µήνες. Εξαιτίας της πανδηµίας και της εργασιακής επισφάλειας το δικαίωµα αυτό µπορεί να επεκταθεί µέχρι και για ενάµιση χρόνο παραπάνω ανάλογα µε την ηµεροµηνία που λήγει το επίδοµα. Το βοήθηµα που δίνεται στους καλλιτέχνες είναι σχεδόν ένας κανονικός µισθός. Η ζωή είναι ακριβή στο Παρίσι, αλλά τα χρήµατα αυτά είναι αρκετά για τα βασικά έξοδα. Το σύστηµα είναι δίκαιο γιατί ο εργαζόµενος δηλώνει τις ώρες που δούλεψε και το κράτος του συµπληρώνει το ποσό που του αντιστοιχεί για να διατηρεί ένα σταθερό εισόδηµα. Υπάρχει µια αίσθηση επιβράβευσης της εργασίας. Στη Γαλλία δεν αναπτύχθηκε κάποιο αντίστοιχο κίνηµα µε τους Support Art Workers αλλά είναι πολύ ισχυρή η κουλτούρα διεκδίκησης και κάθε φορά που οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν αλλαγές διοργανώνονται µεγάλες κινητοποιήσεις. Υπάρχει όµως µια κίνηση που ονοµάστηκε «non-essential» (µη αναγκαίος) γιατί µε αυτό τον τρόπο αναφέρθηκε η γαλλική κυβέρνηση στις δραστηριότητες που πρέπει να µείνουν κλειστές. Τα µέλη της κάνουν διαδηλώσεις και τοποθετούν την ανάλογη φωτογραφία προφίλ στα social media προκειµένου να διαµαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν.
Αναφορικά µε την Ελλάδα θα ήθελα να επισηµάνω ότι το κινηµατογραφικό τοπίο αλλάζει γρήγορα. Πλέον υπάρχει πολύς κόσµος που εργάζεται στο σινεµά και ειδικά στις ξένες παραγωγές που πραγµατοποιούνται κάθε χρόνο. Ο κινηµατογράφος γίνεται σταδιακά µεγάλος κλάδος, αλλά δυστυχώς το σύστηµα δεν έχει προσαρµοστεί ακόµη σε αυτή την εξέλιξη. Τα ένσηµα των κινηµατογραφιστών αυτήν τη στιγµή δεν είναι καν µηχανογραφηµένα. Οι Γάλλοι βρέθηκαν µπροστά σε µια τεράστια αλλαγή, αλλά το θεσµικό τους πλαίσιο ήταν πιο έτοιµο να αντεπεξέλθει.
