Με αφορμή τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων ενάντια στον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα ο καταδικασμένος σε 195 χρόνια κάθειρξη και ηγετικό στέλεχος της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς μιλά στο Documento για την κατάσταση μέσα στις φυλακές
Για το πιο σκοτεινό μέρος για τον άνθρωπο, που είναι «η φυλακή μέσα στη φυλακή»… Για τους κρατούμενους που «παραμένουν “πελάτες” των διαθέσεων του εισαγγελέα κάθε φυλακής»… Για τις «ξεχασμένες δικογραφίες» που ανασύρονται για να κοπούν οι άδειες… Για καίριες διατάξεις του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα, που «είναι φασιστικές κι απαιτούμε την απόσυρσή τους»…
Γι’ αυτά και για πολλά ακόμα που άπτονται της κατάστασης η οποία επικρατεί μέσα στις φυλακές αλλά και πίσω από τις κλειστές πόρτες των δικαστικών συμβουλίων μιλά στο Documento o καταδικασμένος σε…195 χρόνια κάθειρξη Χρήστος Τσάκαλος.
Αφορμή για την επικοινωνία μας ήταν οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων ενάντια στον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα…
Γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε ο Χρήστος Τσάκαλος, που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στην οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς, της οποίας έχει χαρακτηριστεί ηγετικό στέλεχος, δεν θέλησε να μας μιλήσει για τη στρατηγική της οργάνωσης ούτε για τον ένοπλο αγώνα.
«Γιατί» ξεκαθαρίζει «αυτό θα ήταν καπέλωμα της κινητοποίησης». Καθώς «αυτήν τη στιγμή εκπροσωπώ 1.200 κρατούμενους του Κορυδαλλού και όχι μόνο τους Πυρήνες της Φωτιάς. Αρα κάτι τέτοιο δεν θα ήταν σωστό».
Ο 38άχρονος σήμερα Χρήστος Τσάκαλος μετράει πλέον εφτά χρόνια εγκλεισμού. Είναι στη φυλακή από το 2011, όπου μάλιστα κατά το χρονικό διάστημα 2015-2017 κρατούνταν σε ειδικές συνθήκες απομόνωσης. Στην υπόγεια πτέρυγα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού.
Προτού μπούμε στη συζήτηση για τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα προηγήθηκε το… αναπόφευκτο ερώτημα. Για τον πιο συζητημένο νόμο των τελευταίων ετών, τον πολιτογραφημένο πλέον ως νόμο Παρασκευόπουλου για την αποσυμφόρηση των φυλακών.
Κάποιοι λένε ότι άνοιξε την πόρτα σε κρατούμενους για να εγκληματήσουν ξανά. Εσείς πώς το ζείτε αυτό μέσα από τη φυλακή;
Τα ΜΜΕ κάνουν μια συντονισμένη επίθεση με σκοπό να ενεργοποιήσουν τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Για κάθε έγκλημα που συμβαίνει ανακαλύπτουν ότι ευθύνεται ο νόμος Παρασκευόπουλου. Ομως η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Από τη χρονιά που άρχισε να ισχύει ο νόμος Παρασκευόπουλου στην πραγματικότητα δεν υπήρξε αύξηση της εγκληματικότητας, παρά μόνο αύξηση της προβολής της από τα ΜΜΕ για να σκηνοθετήσουν ένα καθεστώς φόβου.
Η εγκληματικότητα όμως προϋπάρχει και τροφοδοτείται από την ευκολία με την οποία οι δικαστικές αρχές μοιράζουν προφυλακίσεις σε χιλιάδες ανθρώπους (η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό προφυλακίσεων στις χώρες της ΕΕ), συνθλίβοντάς τους στους τέσσερις τοίχους της φυλακής. Αυτή η αδιάφορη σκληρότητα των δικαστών αναπαράγει τον κανιβαλισμό και την αποκτήνωση των ανθρώπων, που πλέον αναγκάζονται να ζουν σαν τα ποντίκια ο ένας πάνω στον άλλο και γίνονται μόνιμοι κάτοικοι φυλακών με μικρά διαλείμματα ελευθερίας.
Πώς κρίνεις και πώς έχεις βιώσει το δικαστικό σύστημα και την απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας;
Στην Ελλάδα υπάρχει ένα απόστημα που επείγει να σπάσει. Είναι το απόστημα της δικαστικής υπερεξουσίας. Η ευκολία με την οποία οι δικαστές στερούν την ελευθερία με μια μηχανική αναισθησία εκτρέφει και διογκώνει την εγκληματικότητα. Από τους μικρούς τους θρόνους στα ανακριτικά γραφεία και στις δικαστικές έδρες δικάζουν ακολουθώντας πιστά τα διαβιβαστικά της αστυνομίας χωρίς να ενδιαφέρονται για πραγματικά στοιχεία και ταΐζουν το τέρας της φυλακής με ανθρωποθυσίες.
Μου έλεγε ένας φίλος «κάθε μεσημέρι αγκομαχούν οι κλούβες με τους κρατούμενους που γυρίζουν από τα δικαστήρια φορτωμένες με αιώνες φυλακής».
Πάμε τώρα στον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα…
Κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται Σωφρονιστικός Κώδικας. Η τιμωρία δεν σωφρονίζει, εξαγριώνει. Στην πραγματικότητα είναι… οδηγός επιβίωσης στις φυλακές. Πολλές διατάξεις του πίσω από τη βελούδινη ρητορική τους κρύβουν ένα καθεστώς πανοπτικού ελέγχου. Σύμφωνα με τον νόμο ο κρατούμενος στερείται μόνο την ελευθερία του, όμως σύμφωνα με τον Σωφρονιστικό Κώδικα στερείται την αξιοπρέπειά του (άρθρο 21, παρ. 7),το δικαίωμα στην εκπαίδευση (άρθρο 56, παρ. 1, 2, 4 και άρθρο 33, παρ. 9), την επικοινωνία (άρθρο 51, παρ. 1), τη διεκδίκηση δικαιωμάτων μέσω της απεργίας πείνας (άρθρο 31, παρ. 3), τη φροντίδα των ανήλικων παιδιών (άρθρο 13, παρ. 3).
Ανάφερέ μου τη μεγαλύτερη διαφωνία σας και αιτιολόγησέ την.
Ακούμε και διαβάζουμε για την απόσυρση του εισαγγελικού βέτο (που είναι από τα σημαντικότερα αιτήματά μας) και τελικά βιώνουμε το αποκορύφωμα της υποκρισίας. Δηλαδή στον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα αν ο διευθυντής και η κοινωνική υπηρεσία είναι θετικοί για την άδεια του κρατούμενου, τότε ο εισαγγελέας έχει το «δικαίωμα» σε περίπτωση που μειοψηφήσει αρνητικά να προσφύγει στο δικαστικό συμβούλιο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κάποιος μάντης για να καταλάβει ότι οι δικαστές συνάδελφοι του εισαγγελέα θα συμφωνήσουν με την αρνητική του ψήφο, κόβοντας την άδεια του κρατούμενου. Αρα ο κρατούμενος δικάζεται ξανά και ξανά και εκτίει ποινή αορίστου διάρκειας.
Υποστηρίζετε ότι με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, στο οποίο δεν προβλέπεται σε καμία περίπτωση λειτουργία ειδικών φυλακών, επιχειρείται αυτές να επανέλθουν από το παράθυρο, ενώ είναι η σημερινή κυβέρνηση αυτή που κατάργησε τις φυλακές τύπου Γ. Καταλαβαίνω την επιφύλαξη για το πώς θα εφαρμοστούν οι διατάξεις που αφορούν τις ειδικές συνθήκες κράτησης, αλλά μήπως είστε υπερβολικοί; Μιλάμε για φυλακές, όπου υπάρχουν και επικίνδυνοι κρατούμενοι. Πώς θα αποτραπούν εκρηκτικές καταστάσεις;
Αυτή είναι η λογική «πονάει χέρι, κόβει χέρι». Οι εντάσεις στη φυλακή δεν έχουν να κάνουν με τη βαρύτητα του ποινικού φακέλου ενός κρατούμενου. Το εκρηκτικό κλίμα δημιουργείται όταν άνθρωποι κοιμούνται στο πάτωμα, όταν κρυώνουν, όταν δεν έχουν ζεστό νερό, όταν δεν υπάρχουν γιατροί, όταν γίνονται θύματα της αστυνομίας, των δικηγόρων και των δικαστών. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι η απομόνωση, η τιμωρία και η φυλακή μέσα στη φυλακή εξημερώνουν τον άνθρωπο…
Ζητάτε λοιπόν την απόσυρση του άρθρου 11, το οποίο το υπουργείο ονομάζει «διαχωρισμός κρατουμένων» και εσείς «επαναφορά φυλακών τύπου Γ».
Διάβασα κάπου ότι «οι φυλακές είναι το πιο σκοτεινό μέρος για τον άνθρωπο». Ομως τελικά υπάρχει και πιο σκοτεινό. Η φυλακή μέσα στη φυλακή. Αυτό είναι το άρθρο 11, που αναφέρεται ξεκάθαρα σε κράτηση αορίστου χρόνου σε κρατητήρια της ΓΑΔΑ (όποιος έχει περάσει έστω κι ένα βράδυ εκεί ξέρει τι βασανιστήριο είναι) και σε απομόνωση σε ειδικούς χώρους της φυλακής. Κι αυτό δεν είναι μόνο για εμάς τους Πυρήνες ή άλλους αναρχικούς ή μέλη εγκληματικών οργανώσεων (το 60% των κρατουμένων άλλωστε κατηγορούνται για εγκληματική οργάνωση, καθώς όποιους πιάνουν τους χρεώνουν έτσι), αλλά και για κάθε κρατούμενο που θα σηκώσει το κεφάλι και θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του: καλύτερες συνθήκες, ανθρώπινο φαγητό, ζεστό νερό για τον χειμώνα. Ο φόβος, η τιμωρία και η απομόνωση των ειδικών συνθηκών κράτησης παράγουν μίσος και αγριότητα, που αντί να στραφεί στους ηθικούς αυτουργούς του φόβου χτυπάει την πόρτα του διπλανού.
Ποια είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στις φυλακές σε σχέση με την κινητοποίησή σας; Το υπουργείο διατείνεται ότι έχει ακούσει με προσοχή τις απόψεις σας και ότι υπάρχουν πράγματι τεχνικά σφάλματα που θα διορθωθούν, όπως ότι οι απορριπτικές αιτήσεις για τις άδειες πρέπει να έχουν αιτιολογία.
Αυτήν τη στιγμή συμμετέχουν στην κινητοποίηση οι φυλακές Κορυδαλλού (γυναικείες – αντρικές), Πάτρας, Χανίων, Λάρισας, Μαλανδρίνου, Δομοκού και μέχρι το τέλος του μήνα θα μπουν και οι υπόλοιπες. Απαιτούμε την απόσυρση των φασιστικών διατάξεων που μας στερούν την παραμικρή ανάσα ελευθερίας και τη διεκδικούμε κρατώντας τα κελιά και τα προαύλια ανοιχτά κάποιες ώρες μετά το προβλεπόμενο ωράριο. Το υπουργείο έχει παγώσει τη διαδικασία του Σωφρονιστικού κατόπιν των αντιδράσεών μας, όμως εμείς δεν θέλουμε να παγώσει το πρόβλημα, αλλά να βρεθεί λύση.
Γιατί στην πραγματικότητα οι φυλακές δεν είναι η λύση του προβλήματος, αλλά το κρύψιμο των προβλημάτων.
Δεν διαβλέπετε έδαφος συνεννόησης με το αρμόδιο υπουργείο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα σημαντικότερα σημεία στα οποία διαφωνείτε;
Το υπουργείο αρχικά έστειλε τον διευθυντή συντονισμού Π. Δουλάμη, ο οποίος ήταν θετικός απέναντι στα αιτήματά μας. Ομως τελικά η επίσκεψή του αποδείχθηκε στάχτη στα μάτια μας, καθώς δεν υπήρξε καμία δέσμευση, παρά μόνο υπεκφυγές. Αλλαξαν τις λέξεις, αλλά το νόημα είναι το ίδιο. Ο κρατούμενος παραμένει «πελάτης» των διαθέσεων του εισαγγελέα της κάθε φυλακής, των αμοιβών των ιδιωτικών εταιρειών φυλακής (15 ευρώ τη μέρα για το ηλεκτρονικό βραχιολάκι) και της αβεβαιότητας ποινών αορίστου χρόνου.
Είσαι ήδη επτά χρόνια στη φυλακή. Κανονικά δικαιούσαι άδεια εδώ και δύο χρόνια. Τι έχει συμβεί και δεν παίρνεις;
Στην Ελλάδα μερικές ποινές είναι αορίστου χρόνου. Εφαρμόζεται το κόλπο των «ξεχασμένων δικογραφιών». Εγώ έχω μια υποδικία από το 2011 και έξι ολόκληρα χρόνια δεν έχω δικαστεί ακόμη. Αυτή με εμποδίζει να πάρω άδεια. Σε πολλούς κρατούμενους εμφανίζονται ως διά μαγείας ξεχασμένες δικογραφίες, «συμπτωματικά» λίγο πριν από την αποφυλάκιση ή την άδεια. Τις κρατάνε οι διωκτικές αρχές παγωμένες, με σκοπό μόλις πλησιάζεις προς το τέλος να σε ξαναγυρίσουν πίσω. Εδώ υπήρξε περίπτωση κρατουμένου που αποφυλακίστηκε και προτού ακόμη βγει από την κεντρική πύλη της φυλακής τον συνέλαβαν για παλιό ένταλμα και τον γύρισαν πίσω.
Χαρακτηριστική επίσης –ανάμεσα σε εκατοντάδες– είναι η περίπτωση του Σπύρου Δραβίλα (που κατηγορήθηκε για ληστείες τραπεζών και αυτοκτόνησε σε σπίτι στον Βόλο κατά την περικύκλωσή του από ΕΚΑΜ), που όταν έφτανε στα χρονικά όρια της άδειάς του, πάντα του εμφανιζόταν μια ξεχασμένη δικογραφία, όπως το 2013 που του εμφάνισαν μια υποδικία του 2007! Και αναγκάστηκε να κάνει απεργία πείνας. Επίσης, θυμάμαι την περίπτωση του ΑΚ, που κατηγορήθηκε για ληστεία χρηματαποστολής το 2007 ενώ ήταν ήδη φυλακή από το 2004. Και η πιο αστεία και συγχρόνως ενδεικτική για το πώς δικάζουν είναι η υπόθεση ενός Ελληνα για ναρκωτικά (χασίς), που το δικαστήριο του επέβαλε ισόβια απέλαση από τη χώρα (θεωρώντας προφανώς πως είναι αλλοδαπός, χωρίς καν να κοιτάξουν τα χαρτιά του).
Φυσικά και στη δική μας περίπτωση των Πυρήνων της Φωτιάς έχουν δοκιμαστεί όλες οι αυθαιρεσίες του δικαστικού κλάδου, καθώς προφυλάκισαν τη μητέρα μου και τη σύζυγο του αδερφού μου Γεράσιμου καθαρά για εκδικητικός λόγους εναντίον μας (στο δικαστήριο αθωώθηκαν, αλλά οι μέρες φυλακής δεν διαγράφονται). Οπως επίσης ακόμη και σήμερα τόσο εγώ όσο και ο αδερφός μου, ο Γ. Πολύδωρος και η Ο. Οικονομίδου (μέλη των Πυρήνων) ουσιαστικά βγάζουμε ποινή ισόβιων, καθώς μας φορτώνουν το τέχνασμα της υποδικίας για ηθική αυτουργία σε οτιδήποτε και μας μπλοκάρουν την άδεια που δικαιούμαστε εδώ και δύο χρόνια.
Σήμερα με τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, που υπάρχουν οικογένειες που δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμη και το ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί να ενδιαφερθεί κάποιος για τους κρατούμενους και την κινητοποίησή τους;
Πρώτον: Γιατί ο τρόπος που νοιάζεσαι για τους γύρω σου είναι ο τρόπος που θα νοιαστούν κι αυτοί για σένα. Η λύση στην κρίση δεν βρίσκεται στα λογιστικά βιβλία, αλλά στις σχέσεις αλληλεγγύης που οικοδομούνται μεταξύ μας.
Δεύτερον: Γιατί αν το πείραμα είναι η φυλακή, το στοίχημα είναι η κοινωνία. Σήμερα η αυστηροποίηση της καταστολής μέσω του Σωφρονιστικού Κώδικα είναι μια σφυγμομέτρηση της ανοχής του κόσμου έξω. Η καταστολή που ξεκινάει στις φυλακές θα δοκιμαστεί στις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τις διαμαρτυρίες. Αν συνηθίσουμε να γίνουμε πειραματόζωα στον ηλεκτρονικό έλεγχο (ηλεκτρονικό βραχιολάκι), τότε θα συνηθίσουμε τα πάντα.
