Ο Χρήστος Τασουλής είναι αμυντικός, είχε όλη την περσινή χρονιά μια σταθερά καλή απόδοση στην Super League και τώρα ήρθε η μεταγραφή του από τον Πανιώνιο στην Λανς.
Είχαμε καιρό να συγκινηθούμε τόσο από παίκτη. Όχι για την παρουσία του στο γήπεδο (μια πολύ καλή παρουσία, τίμια, δυνατή και με σταθερή εξέλιξη). Αλλά για την κουλτούρα του γύρω από το ποδόσφαιρο. Εξάλλου, έχει τιμηθεί με βραβείο fair play, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει ο δημόσιος λόγος του. Γιατί μας λείπουν κάτι τέτοια. Μην ξεχνάμε ότι είναι ένας από τους πρώτους που υπέγραψαν για την Ηριάννα Β.Λ.
Το ποδόσφαιρο, η μπάλα, η μαζικότερη αγάπη του κόσμου, έχει πολλαπλούς ρόλους: Από τα μικρά παιδιά που σκίζουν τα γόνατά τους πάνω από μισοξεφουσκωμένα τόπια, ως κυρίους και κυρίες που πηγαίνουν ακόμα στα γήπεδα να δούνε ένα γκολ. Κι είναι και η κερκίδα, με την χαρά της, τα ερωτικά της τα συνθήματα, το γλέντι, την απογοήτευση, τον θυμό, όλα.
Οι χιλιάδες στις κερκίδες, παιδιά, οι χιλιάδες στις κερκίδες είναι μία αδιαίρετη συλλογικότητα, δεν το βλέπεις κάθε μέρα αυτό. Είναι κοινωνική ζύμωση οι χιλιάδες στις κερκίδες κι η ποιότητα του αθλήματος (sic) δε βοηθάει πάντοτε για την εξαγωγή θετικών συμπερασμάτων.
Αλλά μια στο τόσο, ξεπηδούν μορφές που σου λένε πως το ποδόσφαιρο, κοίτα, είναι και λίγο παραπέρα από την χαρά του αθλήματος. Ξεπηδούν μορφές ανάμεσα στις κερκίδες, ξεπηδούν και μορφές απάνω στο γκαζόν.
Η υπερηφάνεια του Μαύρου Αρχηγού
Ένας από τους θρύλους, τους πολύ αγαπημένους, ήταν ο Μαύρος αρχηγός της Ουρουγουάης, ο Ομπντούλιο Βαρέλα. Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950, η Ουρουγουάη είναι το απόλυτο αουτσάιντερ. Το Μαρακάνα γεμάτο από 170.000 φιλάθλους, η Βραζιλία αγωνίζεται στο εθνικό της σπορ, ώσπου μπαίνει το πρώτο γκολ στα δίχτυα της Ουρουγουάης. Η πορεία της θεωρείται προδιαγεγραμμένη. «Όταν σκόραραν, ο Βαρέλα έτρεξε από την άλλη άκρη του γηπέδου για να πάρει την μπάλα στα χέρια του και να τσακωθεί με τον διαιτητή για ένα ανύπαρκτο οφσάιντ», είπε χρόνια αργότερα ο ουρουγουανός τερματοφύλακας Roque Maspoli.
Διά στόματος Βαρέλα: «Ήξερα ότι θα μας έκαναν σκόνη αν δεν παγώναμε τον ρυθμό. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να καθυστερήσω την έναρξη. Πήγα τη συζήτηση μέχρι εκεί που δεν πήγαινε, στο σημείο που αναγκάστηκαν να φέρουν διερμηνέα για να μιλήσω στον διαιτητή. Στο στάδιο δεν ακουγόταν τίποτα και τότε συνειδητοποίησα ότι θα κερδίζαμε το ματς!».
Το ματς έληξε με 2 δύο γκολ της Ουρουγουάης έναντι 1 της Βραζιλίας αλλά το εντυπωσιακό είναι η κίνηση του τρομερού Αρχηγού, του ανθρώπου που απέδειξε ότι στο χορτάρι χρειάζεται κι η ευφυΐα, αμέσως μετά τον αγώνα.
«Υπήρχε τόση θλίψη στους (βραζιλιάνους) οπαδούς που αποφάσισα να μπω σε ένα μπαρ και να πιω ένα ποτό μαζί τους. Όταν συνειδητοποίησαν ποιος ήμουν, νόμισα ότι θα με σκότωναν. Ευτυχώς, δεν θα μπορούσα να έκανα μεγαλύτερο λάθος. Με συγχάρηκαν και ήπιαμε μερικά ποτά μαζί!»
Αλλά ο Θρύλος δε σταματά εκεί. Το 1953 η Πενιαρόλ είναι η πρώτη ομάδα που αποφασίζει να διαφημίσει στη φανέλα της μια εταιρεία και ο Βαρέλα γίνεται ο πρώτος παίκτης που αντιδρά. Και μπαίνει στο γήπεδο χωρίς την “στάμπα”. Αργότερα θα δηλώσει: “Στο παρελθόν εμάς τους μαύρους μας τραβούσαν από ένα χαλκά που μας είχαν περασμένο στην μύτη. Οι καιροί αυτοί έχουν περάσει πλέον”. Κι έτσι, αν συνυπολογίσουμε ότι ήταν πρωτεργάτης στην απεργία των ποδοσφαιριστών για καλύτερα εργασιακά δικαιώματα, ο Βαρέλα γίνεται ένα από τα πιο αγαπημένα παραδείγματα του τι σημαίνει να χτίζεις κουλτούρα μέσω του μαζικότερου αθλήματος του κόσμου.
Και τώρα, στον Χρήστο Τασουλή
Ο 26χρονος Τασουλής είναι αποκάλυψη. Πρόσφατα παραχώρησε μία συνέντευξη στο gazzetta.gr και τον Θάνο Σαρρή. Μία συνέντευξη που μας γέμισε χαμόγελα.
Είναι η εικόνα που έχει για το ποδόσφαιρο ο λόγος. “Οι ποδοσφαιριστές και γενικότερα οι αθλητές έχουμε χρέος απέναντι στην κοινωνία. Έχουμε χρέος να συμμετέχουμε ενεργά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που τη μαστίζουν. Στον Πανιώνιο είχαμε την ευκαιρία να ακουστούμε σε ζητήματα όπως το προσφυγικό και οι Σκουριές και μέσα από την ξέφρενη πορεία της ομάδας να αναδείξουμε και κάποια κοινωνικά θέματα”, δήλωσε για να συμπληρώσει “«Οι ποδοσφαιριστές θέλοντας και μη είμαστε πρότυπα για τα παιδιά. Άρα οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο σε αυτά. Τα παιδιά είναι η ελπίδα”.
Πολύ σπάνια βλέπουμε παίκτες, παίκτες καλούς, χαμηλών τόνων, που αγαπήθηκαν από τους φιλάθλους, να μιλούν τόσο δυνατά για πράγματα “επικίνδυνα”. Ξέρετε, από αυτά που σου κοστίζουν, που… χαλάνε και καρδιές. Ο Χρήστος Τασουλής, όμως, το έκανε, με μία χαρακτηριστική απλότητα, γιατί τι να κάνουμε τώρα, έτσι είναι η κοινωνία κι ο ίδιος βρίσκεται εντός της. Στέκεται στο πλευρό των προσφύγων, θεωρεί μαχητές του ανθρώπους που αγωνίζονται για ζωή και αξιοπρέπεια και θέλει να παίξει μπάλα με τους Ζαπατίστας.
Σου αφήνει την αίσθηση πως παίζει μπάλα με ορμή αλάνας, για αυτό το τρομερό αίσθημα χαράς που σου αφήνει στο τέλος, όπως παίζουν τα παιδιά. Που κοινωνικοποιούν τα προσφυγόπουλα της γειτονιάς, τους μετανάστες συμμαθητές, τους πιο “αδύναμους” του σχολείου. Γιατί το ποδόσφαιρο, στην πραγματικότητα, είναι χαρά.
Κι όπως θα πει κι ο ίδιος: “Το ποδόσφαιρο είναι αγνό παιχνίδι μόνο στην γειτονιά και στην πλατεία. Στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις αυτόν τον ρομαντισμό. Αλλά θα σου αναφέρω ένα άλλο απόσπασμα του Γκαλεάνο, που διάβασα πρόσφατα. Λέει: “Ευτυχώς εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή, το κοινό στις κερκίδες. Για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας”. Άρα υπάρχει ελπίδα..”
