Ο σημαντικός Μεξικανός συγγραφέας και επιδραστικός διανοούμενος Χουάν Βιγιόρο μιλάει στην Εμυ Ντούρου για τα καρτέλ ναρκωτικών και τις δολοφονίες δημοσιογράφων στη χώρα του, τους Ζαπατίστας και για το νόημα της ζωής που του δίδαξε ο πατέρας του.
Business as usual. Η Λίνα Μενδώνη είναι η μόνη υπουργός που παρέμεινε αμετακίνητη στο υπουργείο πολιτισμού απολαμβάνοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού και η Κατερίνα Αγγελιδάκη καταγράφει τους λόγους.
Ακόμα, τέσσερις άνθρωποι του πολιτισμού (Δημήτρης Καραντζάς, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Δώρα Χρυσικού και Αργύρης Ξάφης) σχολιάζουν την ολική επαναφορά της υπουργού πολιτισμού.
Άλλο Λίνα, άλλο Μελίνα. Η μία, η Μελίνα ξεπερνούσε σε μύθο και έργο τα ελληνικά σύνορα, η άλλη, η Μενδώνη, της αρκεί να περιορίζεται το «εκτόπισμα» της εντός του οικοδομικού τετραγώνου του Μαξίμου. Γράφει η Χρυσούλα Παπαΐωάννου.
«Στην ευρωπαϊκή Αριστερά κυριαρχεί μια ρομαντική ιδέα για τον Ορτέγα», λέει ο διάσημος Νικαραγουανός συγγραφέας Σέρχιο Ραμίρεζ στον Βαγγέλη Μαρινάκη και περιγράφει το σημερινό καθεστώς της χώρας του, τη διάψευση της ιδέας της κοινωνικής αλλαγής και την επανάσταση των Σαντινίστα.
Η Σπυριδούλα δεν ήταν μία, ήταν πολλές. Μια συζήτηση της Χρύσας Λύκου με τη Νεφέλη Μαΐστράλη, συγγραφέα του έργου «Σπυριδούλες» που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και γράφτηκε με αφορμή την τραγική υπόθεση κακοποίησης της 12χρονης ψυχοκόρης τη δεκαετία του ’50.
Επανέκδοση αγάπη μου. Χίτσκοκ, Γκοντάρ, Αγγελόπουλος και Ηρακλής Πουαρό «καταλαμβάνουν» και φέτος τα θερινά σινεμά και ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης εξηγεί γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου κινηματογραφικούς θησαυρούς του παρελθόντος.
««Οι Βάκχες» μας έχουν πολιτικό queer χαρακτήρα». Μία συζήτηση της Ηλέκτρας Ζαργάνη με την διακεκριμένη ψυχίατρο και συγγραφέα Χλόη Κολύρη η οποία συνυπογράφει μαζί με την Ελλη Παπακωνσταντίνου και την Κάκια Γουδέλη το κείμενο της παράστασης «Βάκχες» που ανεβαίνει στην Πειραιώς 260.
Ο Τσίου μεγάλωσε αλλά μυαλό δεν έβαλε. Δεκαοκτώ χρόνια μετά η θρυλική ταινία ο “Τσίου…” γίνεται θεατρική παράσταση. Την είδε η Κατερίνα Αγγελιδάκη και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της: « Όπως και η ταινία, είναι μια παράσταση απενοχοποιημένη, που δεν κρίνει ούτε ηθικολογεί, βγάζει αβίαστο γέλιο με ένα κείμενο που ρέει, με τον Τσίου, τον Νώντα, την Τζένη, τη Στέλλα να ενσαρκώνουν ήρωες που τους αναγνωρίζεις, τους καταλαβαίνεις και τους αγαπάς, σε ένα απίστευτο μπάχαλο με χάπι εντ, όπως ακριβώς και στην ταινία».
Το έργο του σπουδαίου Ιάννη Ξενάκη παρουσιάζεται με δύο εκθέσεις στο ΕΜΣΤ. Τις επισκέφθηκε η Χρύσα Λύκου. Στο ισόγειο του Μουσείου εγκαινιάστηκε η έκθεση «Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες» και παράλληλα, στον 3ο όροφο του Μουσείου η έκθεση «Ο Ξενάκης και η Ελλάδα»-παραγωγή του ΕΜΣΤ, που διερευνά τη σύνθετη σχέση του Ξενάκη με την πρώτη του πατρίδα, από τα χρόνια στη Γαλλία μετά την καταδίκη του σε θάνατο, έως την επιστροφή του στην Ελλάδα μετά από 27 χρόνια αυτοεξορίας, και την καταξίωσή του. Μια σημαντική καταγραφή για τον σπουδαίο αυτόν άνθρωπο.
Κάθε εβδομάδα ένα πρόσωπο από τον χώρο του πολιτισμού γράφει για έναν τόπο που αγάπησε είτε γιατί γεννήθηκε σε αυτόν είτε γιατί έγινε στην πορεία της ζωής μια δική του «πατρίδα». Αυτή την Κυριακή ο Λουδοβίκος των Ανωγείων περιγράφει την δική του Κρήτη.
