Χορογράφος στην Ελλάδα. Σχήµα σχεδόν οξύµωρο.
Με τις επαγγελµατικές ευκαιρίες και τις κρατικές επιχορηγήσεις να βρίσκονται σε πολύ χαµηλά επίπεδα, η Στέγη Ιδρύµατος Ωνάση για έκτη χρονιά αποτελεί µια καλλιτεχνική όαση η οποία δίνει βήµα σε νέους χορογράφους και παρουσιάζει πρωτότυπες δηµιουργίες και ευρηµατικές χορογραφίες που καταδεικνύουν το ταλέντο των νέων καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Κάθε φορά το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων κάνει το κοινό να αναθεωρεί την αντίληψή του για τον χορό και να υποστηρίζει το νέο αίµα καλλιτεχνών.
Οι χορογράφοι Μαργαρίτα Τρίκκα και Ελενα Αντωνίου µας µιλούν για τον χορό, τα µελλοντικά τους σχέδια και για τα δύο από τα πέντε πρότζεκτ που θα παρουσιαστούν στη Στέγη.
Ποιος είναι ο τελικός στόχος της εκάστοτε χορογραφίας σας;
Μαργαρίτα Τρίκκα: H οµάδα µας, Prolet OCD, εστιάζει στον κοινό τόπο όπου ο σύγχρονος χορός συναντάται µε τον θεατρικό κώδικα. Αγαπά τη φόρµα σε επίπεδο κινητικού λεξιλογίου δίνοντας ταυτόχρονα έµφαση στις σχέσεις που δηµιουργούνται µεταξύ των ερµηνευτών επί σκηνής. Επιθυµούµε να επικοινωνήσουµε µε σαφήνεια όσα µας απασχολούν σε όσους µπορεί να ενδιαφέρονται. Να εφεύρουµε διαύλους για µια µη λεκτική µετάδοση εικόνων και ιδεών στο κοινό.
Ελενα Αντωνίου: Τελικός στόχος είναι η επικοινωνία κι αυτό που λαµβάνει ο καθένας από εµάς, είτε από την πλευρά του καλλιτέχνη είτε από την πλευρά του κοινού. Συγκεκριµένη στιγµή, στον συγκεκριµένο χώρο, είµαστε παρόντες και δεχόµαστε –ή όχι– την ενέργεια που δηµιουργεί το συγκεκριµένο δρώµενο. Συντονισµός. Για µένα το πιο σηµαντικό είναι το «εδώ και τώρα» του θεατή να συντονιστεί έστω για λίγο µε το «εδώ και τώρα του έργου».
Ο σύγχρονος χορός µπορεί να απευθυνθεί σε ευρύ κοινό ή απαιτείται κάποια εκπαίδευση;
Μ.Τρ.: Ο χορός θα έπρεπε να απευθύνεται σε ένα ευρύ τµήµα καθότι αποτελεί ανθρώπινη έκφραση τόσο αρχαία όσο και η ανθρωπότητα. Μεσολάβησαν αιώνες από την επέλαση του χριστιανισµού µέχρι το σώµα να εκτεθεί ξανά ως µέσο έκφρασης, φορέας ιδεών και αισθητικής. Ο σύγχρονος χορός πρέπει να διανύσει και να καλύψει αυτό το κενό και να συστηθεί ξανά στο κοινό ως εκείνος ο χαµένος, µακρινός συγγενής, που όµως έχει να αφηγηθεί αλλόκοτες ιστορίες µε περίεργη προφορά. Κι έτσι δεν χρειάζεται εκπαίδευση για να τον γνωρίσει κανείς. Παρά µόνο ίσως για να τον «διαβάσει» και να δει πίσω από τα προφανή. Να αφεθεί στη γοητεία του, χωρίς την αγωνία να καταλάβει κάτι έλλογο παρά να συναισθανθεί το παράλογο.
Γνωρίζουµε πόσο µη πρόσφορες είναι οι συνθήκες για τη δουλειά των νέων χορογράφων στη χώρα µας. Πού και πώς βλέπετε να διαµορφώνεται το µέλλον σας;
Μ.Τρ.: Η στρατηγική προσώρας είναι βαθιά ανάσα και πάµε κι ό,τι θέλει ας γίνει. ∆εν επιτρέπω στον εαυτό µου να βλέπει υπεραισιόδοξα το µέλλον για λόγους αυτοπροστασίας, αλλά επιθυµώ για την οµάδα µου το καλύτερο δυνατό σε καλλιτεχνικό κι εργασιακό επίπεδο, εντός κι εκτός Ελλάδας, και παλεύω γι’ αυτό µε ενθουσιασµό. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια σκαλοπάτια που βοηθάνε τους χορογράφους προς αυτή την κατεύθυνση, όπως το Arc for Dance Festival, το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη, οι επιχορηγήσεις του ΥΠΠΟΑ κ.ά. Επειδή όµως το δικό µου µέλλον δεν είναι αποκοµµένο από των συναδέλφων µου, έχω το ένα µάτι στραµµένο στο σωµατείο µας, το ΣΕΧΩΧΟ, ώστε οι συνθήκες να γίνουν πρόσφορες κάποια στιγµή.
Ελ.Αντ.: Το µόνο σίγουρο είναι η ανάγκη µου για δηµιουργία. Η δυναµική αυτής της ανάγκης έχει αποτέλεσµα οι καλλιτέχνες να έχουµε γίνει πολυεργαλεία που, πέρα από το δηµιουργικό κοµµάτι, πρέπει να ψάξουµε και να διεκδικήσουµε χορηγίες, να συµπληρώσουµε αιτήσεις, να προωθήσουµε τον εαυτό µας και το έργο και να βρίσκουµε τρόπους για να επιβιώνουµε οικονοµικά. Στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων ο καλλιτέχνης στηρίζεται από έναν σηµαντικό οργανισµό, όπως η Στέγη, κι έτσι µπορεί να δώσει όλη την ενέργειά του στη δηµιουργία. Ο καλλιτέχνης κάνει πρωταθλητισµό. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω.
Η ήττα είναι το θέµα γύρω από το οποίο κινείστε, κ. Τρίκκα, στο πρότζεκτ σας «Α punch of losers».
Μ.Τρ.: Εστιάζουµε στη συλλογική ήττα, ιδωµένη µέσα από το πρίσµα των ηττηµένων. Μας απασχολεί η ιστορία που γράφεται από αυτούς: µια ιστορία κριτική και όχι µια ιστορία µε ενοχικό σύνδροµο. Μελετάµε τη –σπαρµένη από ήττες– ιστορία των κινηµάτων µέσα από φωτογραφίες, µνηµεία και κείµενα φιλοσοφικά, πολιτικά και λογοτεχνικά. Εφαρµόζουµε ως κινητικό υλικό που διέπει όλο το έργο τη ρήση του Λένιν «ένα βήµα µπρος, δύο βήµατα πίσω» και δηµιουργούµε την αφήγηση µιας οµάδας έξι ανθρώπων που έρχονται αντιµέτωποι µε το γελοίο και τη µαταιότητα, όµως είναι ρεαλιστές: αποζητάνε το αδύνατο. Προχωρούν µαχόµενοι προς τη στιγµή της ήττας τους.
Με ποιον τρόπο εµπλέκετε, κ. Αντωνίου, το κοινό στο πρότζεκτ σας «Mainstage»;
Ελ.Αντ.: Το κοινό έχει ενεργό ρόλο τόσο σε σχέση µε τον χώρο όσο και σε σχέση µε τον καλλιτέχνη. Εχει την επιλογή τού πόσο ενεργό επιθυµεί να είναι αλλά η σχέση του µε το δρώµενο αλλά και τον ερµηνευτή δεν µπορεί να είναι παθητική, ακόµη κι αν κάποιος αποφασίσει να κρατήσει απόσταση από το επίκεντρο της δράσης. ∆ίνονται χρόνος και χώρος στο κοινό να κοιτάξει/παρατηρήσει τον ερµηνευτή όσο θέλει. Το ίδιο ισχύει και για τον ερµηνευτή αλλά και για τα άτοµα που απαρτίζουν το κοινό µεταξύ τους. Αυτό δηµιουργεί πολυεπίπεδη δράση, µια ζωντανή διαδικασία που από απλή παρατήρηση µετατρέπεται σε σωµατική και νοητική εµπειρία.
INFΟ
1 & 2/3, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Ομάδα Ροπής: «Dépaysement», Εκθεσιακός Χώρος,
17.00, 19.00, 20.30, 22.00.
Δανάη Δημητριάδη & Διονύσιος Αλαμάνος: «Αtma», Μικρή Σκηνή, 18.00. Prolet OCD – Μαργαρίτα Τρίκκα: «A punch of losers», Κεντρική Σκηνή, 19.30.Μυρτώ Γράψα: «Brighter», Μικρή Σκηνή, 21.00. Ελενα Αντωνίου: «Mainstage», Κεντρική Σκηνή, 22.30