Το ελληνικό κράτος προσδοκά τα πάντα από τον τουρισμό καθώς εδώ και πολλά χρόνια τον έχει ανακηρύξει βαριά βιομηχανία της χώρας. Εχοντας διαλύσει συνειδητά τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας, έχει «επενδύσει» στις τουριστικές υπηρεσίες χωρίς ουσιαστικό κόστος.
Το 2019 αποτελεί έτος-ορόσημο για τον ελληνικό τουρισμό, καθώς οι αφίξεις από το εξωτερικό έφτασαν τον αριθμόρεκόρ των 31,3 εκατ. τουριστών. Φέτος όλοι εκτιμούν ότι υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα το ρεκόρ αυτό να καταρριφθεί, καθώς βοηθούν η εξίσωση του ευρώ με το δολάριο για τους Αμερικανούς τουρίστες και η ανάγκη εξόδου των πολιτών από τη χώρα τους μετά τον δίχρονο εγκλεισμό λόγω Covid.
Εδώ υπεισέρχεται ο παράγων κράτος, το οποίο προσδοκά τα μέγιστα από το τουριστικό κύμα αλλά έχει αφήσει τις υποδομές στην τύχη τους, κυρίως στα νησιά, τα οποία θα δεχτούν και τη μεγαλύτερη πίεση. Δρόμοι δεν υπάρχουν, βιολογικοί καθαρισμοί δεν υπάρχουν και όπου λειτουργούν φτάνουν μόνο για τις ανάγκες των μόνιμων κατοίκων, εγκαταστάσεις αφαλάτωσης λειτουργούν σε ελάχιστες περιοχές και σε ακόμη λιγότερα νησιά, τα λιμάνια έχουν μείνει με τις υποδομές της δεκαετίας του 1980, ενώ αν μιλήσουμε για μαρίνες, είναι αγαθό εν ανεπαρκεία. Και εκεί βέβαια όπου βρισκόμαστε δεκαετίες πίσω είναι οι ιατρικές και νοσοκομειακές υποδομές. Αλλά το ελληνικό κράτος έχει στηθεί εδώ και δεκαετίες με τη λογική «θέλω τα πάντα αλλά δεν προσφέρω απολύτως τίποτε». Λογική την οποία έχει κάνει «επιστήμη» η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οι πρακτικές όμως αυτές οδηγούν μαθηματικά στη μελλοντική μείωση του τουριστικού ρεύματος. Αλλά αυτό δεν ενδιέφερε ποτέ τις κυβερνήσεις της Δεξιάς. Γιατί να τις ενδιαφέρει σήμερα;
