Διαβάζω ότι η ταινία Μπάρμπι χαλάει «σπίτια». Κοπέλες εξομολογούνται στα social media ότι ο φεμινισμός της Μπάρμπι ήταν… δυσβάσταχτος για το αγόρι τους ή ότι μετά την ταινία ανακάλυψαν έναν νέο κόσμο, αυτόν της γυναικείας ενδυνάμωσης. Όλα αυτά στην Αμερική. Ίσως είναι υπερβολή να περιμένεις από τη νέα γενιά να γνωρίζει την Σιμόν ντε Μπουβουάρ, να έχει διαβάσει «Το δεύτερο φύλο». Αλλά διάολε, αυτά τα κορίτσια που ζούνε στην Αμερική, αυτή την φανταστική χώρα των αντιφάσεων, μπροστάρισσα άλλοτε στους αγώνες και τα δικαιώματα, κι άλλοτε μπροστάρισσα στην οπισθοδρόμηση, δεν έχουν ακούσει, για παράδειγμα, ότι εκεί διακυβεύεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος; Και μόνο η κουβέντα που εξελίσσεται στην Αμερική για τις εκτρώσεις, είναι ικανή να σε μπολιάσει με δόσεις, έστω μικρές, φεμινισμού. Δεν είμαι σίγουρη ότι τα έφηβα κορίτσια αποκωδικοποιούν και φιλτράρούν το περιεχόμενο της εκτυφλωτικά ροζ ταινίας, που τελικά επαναλανσάρει ένα νέο μοντέλο Μπάρμπι. Την Μπάρμπι με μυαλό. Την Μπάρμπι την φεμινίστρια. Την Μπάρμπι που συμφιλιώνεται με την κυτταρίτιδα και κατεβαίνει από τις ψηλές γόβες για να φορέσει birkenstock. Θα μου πείτε, εδώ φωτογραφήθηκε μέσα σε κουτί της Μπάρμπι η Πακιστανή Μαλάλα Γιουσαφζάι- 11 χρονών την πυροβόλησαν οι Ταλιμπάν στο κεφάλι γιατί επέμενε να πάει σχολείο- σύμβολο για τα δικαιώματα των γυναικών.
Στο Χόλιγουντ έχουν ταλέντο στο μάρκετινγκ. Ο όρος Barbenheimer και το κοινό λανσάρισμα των ταινιών Μπάρμπι και Οπενχάιμερ έχει αποδειχθεί νομισματοκοπείο 24 καρατίων. Κανείς όμως εκεί στο Αμέρικα δεν σκέφτηκε ότι το ποπ φαινόμενο Barbenheimer ίσως θίξει κάποιους, όπως ας πούμε τους Ιάπωνες, που νοιώθουν ότι διακωμωδείται ο πυρηνικός βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από τις ΗΠΑ. Ο λογαριασμός της Barbie στο Twitter κάτω από την κοινή αφίσα έγραψε «θα είναι ένα καλοκαίρι που θα θυμόμαστε». Προφανώς, αφού μπαίνουν δις δολάρια στα ταμεία. Και στην Ιαπωνία ισχύει κάθε χρόνο το «θα είναι ένα καλοκαίρι που θα θυμόμαστε». Στις 6 Αυγούστου η ατομική βόμβα “Little Boy” έπεσε στη Χιροσίμα.
