Οπως η Σαρακοστή διαδέχτηκε τις Απόκριες έτσι και στην επικαιρότητα το γελοίο συναγωνίζεται µε το τραγικό, ο κυβερνητικός κυνισµός µε τη λαϊκή κατακραυγή, ο Τσαουσέσκου συνυπάρχει µε τον Ιονέσκο. Αν στον ΕΟΤ είχαν φαντασία, θα γύριζαν ένα σποτάκι µε κεντρικό σλόγκαν «H χώρα που δεν πλήττεις ποτέ».
Ο υπουργός Υγείας µε τη σειρά του θα µπορούσε να φτιάξει ένα άλµπουµ «Οι εγχειρήσεις στο Instagram», ενθύµιο της φαεινής του ιδέας για τα απογευµατινά χειρουργεία. Αλλά ο Αδωνης, που περιέφερε κάποιον ασθενή σαν ταριχευµένο φαραώ στους διαδρόµους νοσοκοµείου, αγνοεί ότι κανένας επιθανάτιος ρόγχος, όπως αυτός του ΕΣΥ, δεν έχει φωτογένεια.
Η εισαγγελέας που πρότεινε την απαλλαγή του Μίχου από τις βασικές κατηγορίες θα µπορούσε να συνεργαστεί µε τον Μπαµπινιώτη για να προσθέσει καινούργιες λέξεις, όπως π.χ. «διευκολυντής», που είναι πιο εξευγενισµένη από την αγοραία «νταβατζής» και λιγότερο κολάσιµη από το «µαστροπός». Οσο για την Αννα-Μισέλ Ασηµακοπούλου, δεν πρέπει να το πάρει κατάκαρδα που δεν θα είναι υποψήφια στις ευρωεκλογές. Νέα επιχειρηµατική καριέρα ανοίγεται µπροστά της πουλώντας κωδικούς και pin στους ξεχασιάρηδες. Μπορεί επίσης να παίξει την Ιφιγένεια στην Επίδαυρο για να σωθεί η Κεραµέως. Πεδίο δόξης λαµπρό και για τον Χρυσοχοΐδη, που µας τον ζητούν όλες οι χώρες που διαθέτουν αντιδραστήρες ώστε να αποτρέψουν το ενδεχόµενο ενός πυρηνικού ολέθρου.
Χωρίς αναισθητικό το θράσος, η ξετσιπωσιά και το δούλεµα µε τα οποία «εγχειρίζεται» η κοινή γνώµη από κυβερνητικούς και θεσµικούς αξιωµατούχους. Η ταχύτητα φωτός απειλείται από την ταχύτητα συγκάλυψης των σκανδάλων και επινόησης δικαιολογιών.
Χωρίς αναισθητικό όµως ήταν και η οµιλία της Μαρίας Καρυστιανού στην Ευρωβουλή. Κάθε λέξη της αντιστοιχούσε σε ένα διαµπερές τραύµα στο σώµα της ελληνικής δηµοκρατίας, στο κράτος δικαίου, σε µια σπαρακτική έκκληση στη Νέµεση, που την περιµένουν να έρθει τόσο εκείνη όσο και οι υπόλοιποι γονείς και συγγενείς των θυµάτων στα Τέµπη. Ο πόνος της, συµπυκνωµένος σε επιχειρήµατα, έσµιξε µε την οργή 1,35 εκατ. υπογραφών για την τιµωρία των ενόχων. Φτάνουν όµως οι υπογραφές και τα ψηφίσµατα; Ο κόσµος αντιδρά µε το συναίσθηµα κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Η απουσία του από την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή δεν έκρυβε ούτε αδυναµία ούτε φόβο. Αντίθετα ήταν η υπεροψία του 41% που το θεωρεί δική του επιτυχία και όχι αποτυχία της λειψής και κατακερµατισµένης αντιπολίτευσης.
Ενισχύθηκε ωστόσο η εθνική µας υπερηφάνεια µε τις στολές που θα φορούν οι ιέρειες στην αφή της ολυµπιακής φλόγας. Οσοι τις είδαν αναρωτήθηκαν: Μήπως είναι κράχτες σε ταβέρνα της Πλάκας; Μήπως να κατοχυρώσουµε την πατέντα µε δωρικά και ιωνικά κιονόκρανα στο στήθος αντί σιλικόνης; Την απάντηση έχει δώσει εδώ και χρόνια ο Βασίλης Ραφαηλίδης: «Επειδή η αισθητική είναι η ηθική του µέλλοντος, επειδή η αισθητική δεν είναι η ηθική του παρόντος, επειδή η ηθική του ελληνικού παρόντος είναι η απάτη, επειδή η αισθητική δεν έχει παρόν στην Ελλάδα, επειδή εδώ παρόν είναι το παρελθόν, επειδή τούτο το παρελθόν δεν έχει µέλλον, συνάγεται ότι το µέλλον γενικώς είναι αόριστον παντού στον κόσµο πλην της Ελλάδος, όπου είναι οριστικόν καθότι θανατερόν».
