Αν πιστέψουμε το αυτο-βιογραφικό του Κυρανάκη, η παρακαταθήκη του παππού του ήταν να μην τα παρατάει ποτέ. Και τοις κείνου ρήμασι πειθόμενος ο νεαρός όχι μόνο απέδειξε τελευταία ότι δεν τα παρατάει ποτέ, αλλά και προτού φτάσει τα σαράντα αφήνει ήδη τη δική του παρακαταθήκη στην πολιτική, αναδεικνύοντας τη σύγχρονη χοιρινή της διάσταση.
Ο χοίρος στην πολιτική ή η πολιτική των χοίρων ή η πολιτική και οι χοίροι. Ακόμη περισσότερο: χοιρινή δημοκρατία, χοιρινός πατριωτισμός, χοιρινή υπερηφάνεια. Με μια κομψότητα Ευρώπης όλα όμως – αυτό είναι το μυστικό. Διότι χοιρινή πολιτική ασκούσαν και οι χιτλερικοί κατά των Εβραίων και ορισμένοι ούλτρα Ισραηλινοί κατά των Παλαιστινίων. Αλλά με μέσα που καμιά σχέση δεν έχουν με την κομψότητα της κυρανάκειας παρακαταθήκης.
Αν προσθέσουμε στη χοιρινή εξίσωση τη μεγάλη αποδοχή της χοιρινής διάστασης από τα κυβερνητικά εργαστήρια, τα χειροκροτήματα του Μπογδάνου, του Πλεύρη και των άλλων της μαύρης παρέας, μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί ο Κυρανάκης δικαιούται να αναγορευτεί σε χοιρίδιο της πολιτικής. Ευρωπαϊκό, όχι ινδικό. Στο ωραίο του πρόσωπο, το προσηνές του χαμόγελο και στην άκρως φιλική του σχέση με τις σύγχρονες τεχνολογίες ένας νέος τύπος ακροδεξιού, ρατσιστή και φασίστα αναδεικνύεται από το λίκνο της κοινοτοπίας του κακού. Υστερα από τόσα Νταχάου, τόσες εθνοκαθάρσεις, τόσο όλεθρο, ο χοιρινός ρατσισμός είναι πάλι εδώ. Και το χοιρίδιο που πάνω
του δοκιμάστηκαν οι σύγχρονες συνταγές με μεγάλη δόση διαδικτύου και επικοινωνίας και πλήρη απουσία ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς κυκλοφορεί έμπλεο ναρκισσισμού στις τηλεοράσεις μας.
Προφανώς η υπόθεση δεν έχει καμιά πλάκα. Οταν οι πρώην «μακεδονομάχοι» και νυν μουσουλμανομάχοι στήνουν μπάρμπεκιου δίπλα στους έγκλειστους των πολέμων και της φτώχειας και ένα τσογλάνι με ευρωπαϊκό αέρα λέει ότι ασκούν τα δικαιώματά τους και ουδείς ξένος υπήκοος μπορεί να επιβάλει τις διατροφικές του συνήθειες σε μας τους αυτόχθονες, τότε το μπάρμπεκιου μυρίζει όχι χοιρινό αλλά ανθρώπινο κρέας. Κι όταν αυτό το τσογλάνι όχι μόνο απολαμβάνει ασυλίας αλλά και επευφημείται από την παράταξη που κυβερνά και τον αρχηγό της, τότε να ετοιμάζεστε για τα χειρότερα. Γιατί από το μπάρμπεκιου με χοιρινό έξω από τα στρατόπεδα μέχρι τη χοιρινή αντιμετώπιση ανθρώπινων υπάρξεων ένας Κυρανάκης δρόμος. Σουβλάκι χοιρινό με καλούς φίλους, όπως έγραψε ο ίδιος, αποδεικνύοντας ότι δεν τα παρατάει ποτέ.
Και γιατί να τα παρατήσει; Μια κοινωνία που βλέπει τον καπνό και αρνείται να δει τις φωτιές, που βγάζει νέα παιδιά να διαδηλώνουν «έξω οι λαθρομετανάστες από τα σχολεία» –από τα σχολεία!– και παρακολουθεί χωρίς να παίρνει το σκουπόξυλο την κυβερνητική παράταξη να παίζει τυφλόμυγα με τον άγριο ρατσισμό θα πρέπει να περιμένει τα χειρότερα. Το χοιρίδιο «επικοινωνεί» ευρωπαϊκά, οι χοίροι γρυλίζουν και δαγκώνουν φασιστικά κι εμείς τσιμπολογάμε στο «ναι μεν αλλά». Καλή μας όρεξη…
Στο ωραίο του πρόσωπο, το προσηνές του χαμόγελο και στην άκρως φιλική του σχέση με τις σύγχρονες τεχνολογίες ένας νέος τύπος ακροδεξιού, ρατσιστή και φασίστα αναδεικνύεται από το λίκνο της κοινοτοπίας του κακού.