Συνεχείς και εξαντλητικές εφημερίες, μετακινήσεις της τελευταίας στιγμής σε απομακρυσμένες περιοχές, εργασιακό bullying, απλήρωτες υπερωρίες και συμβιβασμός μπροστά στην ανεπαρκή φροντίδα των ασθενών. Αυτή είναι η εργασιακή πραγματικότητα πολλών αγροτικών γιατρών στα ελληνικά νοσοκομεία και κέντρα υγείας.
Το Documento συνομίλησε με τον Θάνο Χατζηκυριάκο-Σβώκο, αγροτικό γιατρό στην Παρπαριά της Χίου, ο οποίος εφημερεύει 24 ώρες το 24ωρο διασχίζοντας καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα για να καλύψει 19 χωριά της Χίου. Οι ατέλειωτες εφημερίες και η εξάντληση που βιώνει αποδεικνύουν την κυβερνητική αδιαφορία για τις ανάγκες της δημόσιας υγείας, η οποία κατακερματίζει την ποιότητα της παρεχόμενης νοσοκομειακής φροντίδας και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία ιατρών και ασθενών.
Καθεστώς ομηρίας
O Θ. Χατζηκυριάκος-Σβώκος έχει όνειρο να γίνει οφθαλμίατρος. Οσο βρίσκεται στην ουρά της αναμονής για την ειδικότητα ξεκίνησε το αγροτικό του. Ετσι, βρέθηκε στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο (ΠΙ) Παρπαριάς στη Χίο, όπου ήρθε αντιμέτωπος με ένα καθεστώς εργασιακής ομηρίας.
«Καλύπτω 19 χωριά στην Αμανή της Χίου με επτά εφημερίες την εβδομάδα. Είμαι ο αγροτικός γιατρός στο Π.Ι. Παρπαριάς, στη βορειοδυτική Χίο, όμως εδώ και μήνες ασκώ το λειτούργημά μου στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο του χωριού Βολισσός στην περιοχή Αμανή, καθώς δεν υπάρχει μόνιμος γενικής ιατρικής ούτε βέβαια άλλος αγροτικός γιατρός. Είμαι μέχρι το μεσημέρι στο ιατρείο και μετά ξεκινώ τις εφημερίες. Εφημερεύω καθημερινά, χωρίς ρεπό και αργίες, καλύπτοντας μόνος μου δεκαεννέα χωριά χωρίς κανένα ρεπό και χωρίς αργίες. 24 ώρες το 24ωρο» περιγράφει στο Documento τη δυστοπική καθημερινότητα του ο Θ. Χατζηκυριάκος-Σβώκος.
Οι μετακινήσεις-μπαλώματα που του επιβάλλει το υπουργείο για την αντιμετώπιση της υποστελέχωσης των νοσοκομείων δεν έχουν τέλος και τον αναγκάζουν να διασχίζει καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα.
Μάλιστα, μετά τα 19 χωριά της Αμανής… ο αγροτικός γιατρός χρεώνεται και τις Οινούσσες, ένα νησί στα σύνορα με την Τουρκία. «Αυτήν τη στιγμή είμαι στις Οινούσσες με μετακίνηση. Κι εδώ δεν υπάρχει άλλος γιατρός. Είχα έρθει τα Χριστούγεννα και με έφεραν ξανά για μια εβδομάδα» επισημαίνει στο Documento.
Πέρα από τις ατέλειωτες εφημερίες και την εξάντληση των συνεχών μετακινήσεων έχει κινδυνέψει ακόμη και η ζωή του. «Εχω κινδυνέψει επιστρέφοντας σπίτι μου, γιατί είχε σκάσει το λάστιχο και δεν μου έδιναν ρεπό. Εγώ γράφω κάθε μήνα ότι έχω δέκα ρεπό και από αυτά συνολικά να έχω πάρει το εξάμηνο δέκα ή έντεκα ρεπό. Μάλιστα, με δυσκολία μπόρεσα να λείψω τον Δεκέμβρη λόγω σοβαρού ζητήματος υγείας του πατέρα μου και κινδύνεψα να βρω και τον μπελά μου. Εντέλει τα δήλωσα κι αυτά ρεπό. Πάντως τις γιορτές και τις άδειες των γιορτών μού τις έκοψαν, γιατί δεν έχουν, λέει, αντικαταστάτη. Ολα αυτά αντικατοπτρίζουν την πίεση, τον εκφοβισμό και τα εντέλλεσθε που βιώνουν οι συνάδελφοι γενικότερα» αναφέρει στο Documento o αγροτικός γιατρός.
Την ίδια στιγμή η υπερεφημέρευση των αγροτικών γιατρών, όταν αυτές πληρώνονται, ισοδυναμεί με ψίχουλα: «Δηλώνω δέκα εφημερίες τον μήνα από τις οποίες πληρώνομαι τις επτά. Οι άλλες τρεις είναι αναδρομικές. Δεν ξέρω πότε θα πληρωθούν. Στην πραγματικότητα εφημερεύω απλήρωτος όλο τον μήνα. Μιλάμε για αμοιβές τύπου 3,5 ευρώ η ώρα στην εφημερία» εξηγεί ο Θ. Χατζηκυριάκος-Σβώκος.
Χωρίς δικαιώματα
Ο ίδιος χαρακτηρίζει εγκληματική την πολιτική της κυβέρνησης για την υγεία, καθώς με τα ιατρεία της περιοχής να εξαρτώνται αποκλειστικά από τις δικές του υπηρεσίες οποιαδήποτε απουσία του αφήνει τους κατοίκους ακάλυπτους, δημιουργώντας σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή και την υγεία τους.
«Ο,τι φανταστείτε από περιστατικό επείγον το έχω. Από καρδιαγγειακά νοσήματα, ράμματα, διακομιδές. Τα πάντα. Ακόμη κι αν υπάρχουν μηχανήματα και αίθουσες, αν δεν υπάρχει προσωπικό να τα επανδρώσει η κατάσταση θα είναι αυτή που βλέπουμε με τα επείγοντα περιστατικά και τα εκατοντάδες ράντσα έπειτα από γενικές εφημερίες. Μπορεί να έχουμε στη Χίο ασθενοφόρα, αλλά δεν έχουμε προσωπικό» τονίζει, επισημαίνοντας παράλληλα την τρομοκρατία που υφίστανται οι γιατροί του ΕΣΥ:
«Με εκφοβισμούς και εντέλλεσθε μας κάνουν να εργαζόμαστε. Εμείς, όπου χρειάζεται ο λαός, θα είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε και το αποδείξαμε και στην πανδημία. Είμαστε χωρίς όπλα και δικαιώματα. Ζητάμε να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια. Εγώ προσωπικά θέλω να προσφέρω εδώ. Παρόλο που ψυχολογικά και σωματικά είμαι εξουθενωμένος, θέλω να το παλέψω και προσωπικά και συλλογικά για να αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση».
Διαβάστε επίσης
