«Οταν ζητούµε σε παιδιά γυµνασίου και όχι δηµοτικού –που µπορώ να καταλάβω ότι υπάρχει κι ένα πρόβληµα ασφάλειας– να περπατούν ένα ενάµισι χιλιόµετρο την ηµέρα για να πάνε στο σχολείο τους δεν είναι ένα πρόβληµα το οποίο η εκπαιδευτική κοινότητα, και εγώ ως υπεύθυνη σε αυτό το υπουργείο αλλά και ως εκπαιδευτικός η ίδια, θεωρώ ότι είναι αποτρεπτικό». Αυτήν τη δικαιολογία και την επίκληση της προτροπής του ΠΟΥ για καθηµερινό περπάτηµα οκτώ χιλιοµέτρων επικαλέστηκε η υφυπουργός Παιδείας για να µας πείσει ότι δεν παθαίνουµε και τίποτα που θα συγχωνευθούν µερικά σχολεία – ίσα ίσα.
Σε συγχώνευση οδηγούνται σχολεία λόγω υπογεννητικότητας αλλά και προφανώς λόγω της εµµονής να υπάρχουν το ελάχιστο 25 µαθητές ανά αίθουσα ώστε να καλυφθούν εκπαιδευτικά κενά. Η κυβέρνηση λέει ότι η «οικονοµία» δεν αντέχει κι άλλους εκπαιδευτικούς ή γιατρούς – δεν πλεονάζουν πάντως. Την ίδια στιγµή όµως κλαίει υποκριτικά µαζί µε τους ιδεολογικούς συνοδοιπόρους της για τα αποτελέσµατα του διαγωνισµού Pisa µε την πτώση της χώρας κατά µερικές θέσεις όταν η εκπαιδευτική κοινότητα απασχολείται κυρίως µε τις υποδοµές ή την επιβίωση και όχι µε τη γνώση. Η κατάταξη αυτή άλλωστε αντικατοπτρίζει όσα προσφέρονται στην παιδεία.
Αν ζητήσει η κοινωνία περισσότερα κονδύλια για την παιδεία, είναι βέβαιο ότι ο τσάρος Χατζηδάκης θα επιχειρηµατολογήσει µε δηµοσιονοµικούς «µπαµπούλες». Σε τηλεοπτική εµφάνισή του υπεραµύνθηκε της πολιτικής του που δεν ρίχνει τον ΦΠΑ επειδή πρέπει να υπάρχουν έσοδα και… φρεγάτες. Προέχει η θωράκιση της χώρας και όχι η παιδεία (ή η υγεία). Μετά τους διθυράµβους για την επίσκεψη του «φίλου» Ερντογάν τι χρείαν φρεγατών έχοµεν; Ποιοι κερδίζουν από τα εξοπλιστικά και ποιοι από την υλοποίηση ενός αναλλοίωτου από τη δεκαετία του 1950 συνθήµατος, του «15% για την παιδεία»;
