«Ο κ. Τσίπρας, που χαρακτήριζε την εξουσία Μαδούρο “μοντέλο που θα έπρεπε να απλωθεί και στην Ευρώπη” προσβάλλει την Ελλάδα, επιμένοντας ακόμη και τώρα να τoν στηρίζει. Αναρωτιέμαι: τι ακριβώς είναι αυτό που συνδέει τον κ. Τσίπρα με τον δικτάτορα της Βενεζουέλας;».
Αυτά ήταν τα λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πλαίσιο συνάντησής του με τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν, Γίρκι Κατάινεν το 2019, προτού αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας και αποφασίσει να «διορθώσει» το κατά τον ίδιο άγος της απροθυμίας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τον ουρανοκατέβατο Γκουαϊδό για πρόεδρο της χώρας, υποστηρίζοντας την ανάγκη διαλόγου ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά. Ο μαδουρολόγος Ιάσονας Πιπίνης έγινε πρωθυπουργικός σύμβουλος, οι σχέσεις Βενεζουέλας και ΗΠΑ έχουν μπει σε τροχιά εξομάλυνσης ένεκα ενεργειακής κρίσης και πολέμου στην Ουκρανία και ο Γκουαϊδό αποτελεί πλέον «καμένο χαρτί».
Αυτό που δεν άλλαξε είναι η υποκρισία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο έμπλεος από δημοκρατικές ανησυχίες «άριστος» πρωθυπουργός μας, που χαρακτήριζε τον Μαδούρο δικτάτορα δεν βρήκε μισή λέξη να πει για τον ισχυρό άντρα της Σαουδικής Αραβίας και ενορχηστρωτή της βίαιης δολοφονίας του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν. Μιας δολοφονίας που σε έκθεσή της η CIA θεωρεί βέβαιο πως έγινε κατόπιν εντολής του πρίγκιπα-διαδόχου του Οίκου των Σαούδ. Του ίδιου πρίγκιπα που δεν δίστασε να διατάξει την ομηρία 200 Σαουδάραβες, μεταξύ των οποίων 11 πρίγκιπες, πολλοί πρώην υπουργοί και υφυπουργοί, στρατιωτικοί και σημαντικοί επιχειρηματίες στο πολυτελές ξενοδοχείο Ritz-Carlton του Ριάντ.
Αλήθεια δεν έχει πρόβλημα ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας να μην αρθρώνει –έτσι για τα μάτια του κόσμου έστω- μισή λέξη για την ανάγκη σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπροστά σε έναν δολοφόνο και απαγωγέα; Στην περίπτωση Μητσοτάκη η απάντηση είναι περιττή. Ο ίδιος άνθρωπος που συναγελάζεται με τον ηγέτη μιας από τις πλέον αυταρχικές χώρες στον πλανήτη είναι ο ίδιος που ευθύνεται για την καταβαράθρωση της Ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα, την στοχοποίηση δημοσιογράφων και την αιματηρή πολιτική των επαναπροωθήσεων.
Υπό αυτή την έννοια, το κυβερνητικό ρεπερτόριο του Κυριάκου Μητσοτάκη βρήκε την τέλεια οπτική του αναπαράσταση στο χθεσινό ενσταντανέ με τον Σαουδάραβα πρίγκιπα –του οποίου οι παντόφλες δεν απασχόλησαν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Ο πρωθυπουργός που έχει χαρακτηριστεί από τα εγχώρια παπαγαλακια«τσιτάχ», «τίγρης της Μεσογείου» και «σύγχρονος Τσώρτσιλ» βρήκε το alter ego του σε μια πιο αιματηρή εκδοχή. Γόνοι προνομιούχων οικογενειών αμφότεροι και διοικούντες τους υποτελείς τους με τη βοήθεια ενός κλειστού κύκλου συμβούλων άλλωστε οι δύο πρίγκιπες έχουν πολλά κοινά. Μόνο που ο γυμνός από κάθε θεσμική και πολιτική τσίπα «πρίγκιψ» Μητσοτάκης έχει απολέσει μετά τα χθεσινά κάθε δικαίωμα επίκλησης των δημοκρατικών ιδεωδών. Είναι -για να θυμηθούμε μια αρκετά αστεία ταινία του αείμνηστου Κώστα Βουτσά- ένας ξετσίπωτος πρίγκιψ.
