Απεργούν από τις 29 Ιουλίου επειδή ενάντια σε δικαστική συμφωνία απολύθηκαν 15 συνάδελφοί τους
Ο Θάνος Αμπατζόγλου βρίσκεται στο τμήμα διακίνησης της Μαλαματίνας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Πριν από αυτόν στην πασίγνωστη πλέον εταιρεία εμφιαλωμένων ποτών εργαζόταν ο πατέρας του. Σήμερα ο Θάνος, που περιμένει το τέταρτο παιδί του, είναι στον κατάλογο των δεκαπέντε απολυμένων.
«Με το που μας ανακοίνωσαν – αφηγείται στο Documento– ότι θα καταργήσουν το τμήμα μας για αρχή, και μετά το τμήμα των κλαρκ και της παραγωγής, πάθαμε ένα σοκ. Εμένα συγκεκριμένα δούλευε και ο πατέρας μου εδώ 32 χρόνια, μας έχει μεγαλώσει αυτή η εταιρεία. Με τη δικιά μας δουλειά αυτή η εταιρεία έγινε μεγάλη και γνωστή, με έναν κύκλο εργασιών πολλών εκατομμυρίων. Οταν βλέπεις ότι σε παραμερίζουν για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα, κάποια στιγμή τελειώνει η υπομονή και μπαίνουν άλλα συναισθήματα μπροστά. Αυτά τα συναισθήματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όταν εσύ βρίσκεσαι έξω από την εργασία σου και από μέσα είναι τα ΜΑΤ και σε έχουν βγάλει με χημικά και βία».
«Είμαστε οικογενειάρχες όλοι» συνεχίζει ο Θάνος Αμπατζόγλου, «εγώ περιμένω τέταρτο παιδί και ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πάω στη γυναίκα μου που μπαίνει στον όγδοο μήνα και να της πω ότι απολύθηκα και θα πρέπει να περιφρουρώ κάθε μέρα το εργοστάσιο. Θα συνεχίσουμε όσο μπορούμε και αντέχουμε για πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουνε. Θα αγωνιστούμε μέχρι την τελική δικαίωσή μας, για το μέλλον των παιδιών μας και για να βοηθήσουμε αυτήν την εταιρεία να ξαναφτάσει εκεί που της αρμόζει. Να πάψει αυτό το όνομα να κατεδαφίζεται, έτσι όπως κάνουν αυτοί που το ανέλαβαν».
«Ο κόσμος μάς έδειξε την αλληλεγγύη του»
Ο Γιώργος Λιάκας, γραμματέας του σωματείου των εργαζομένων και ο Θάνος Αμπατζόγλου περιγράφουν στο Documento μερικές στιγμές αλληλεγγύης στην απεργία τους που τους συγκίνησαν: «Στις πρώτες μέρες της απεργίας ήταν δύο παιδιά που είχαν έρθει από την Αθήνα με δανεικά λεφτά και μας έδωσαν 50 ευρώ ως οικονομική ενίσχυση για τον αγώνα. Πιστεύω ότι δεν είμαστε ούτε καν στη μέση αλλά στην αρχή αυτού του ρεύματος που δημιουργείται. Μεγαλώνοντας τη δράση μας και δίνοντας άλλη μορφή στον αγώνα μας πιστεύω ότι η αλληλεγγύη και η στήριξη του κόσμου θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Αυτό που βιώσαμε μεταξύ μας είναι πως ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Οι συνάδελφοι που είναι 25 χρόνων και είδαν ότι εμείς οι παλαιότεροι θα κάνουμε απεργία γι’ αυτούς και θα χάσουμε μεροκάματα, και στόχος μας είναι να επανέλθουν στη δουλειά, βίωσαν ένα κορυφαίο συναίσθημα. Εμείς θέλουμε να τους μεταδώσουμε την εμπειρία αυτών των χρόνων μέσα από το σωματείο, καθώς μπαίνουν σήμερα σε αυτήν τη δουλειά.
Από τις πιο έντονες στιγμές ήταν η επίθεση των ΜΑΤ. Μπήκαμε εμείς μια αλυσίδα όλοι οι απεργοί μπροστά και από πίσω μας μπήκαν πολλοί αλληλέγγυοι, λες και ήταν και αυτοί απολυμένοι. Με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε γίνει πλέον φίλοι, ξέρουμε για τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους και να πίνουμε καφέ μαζί. Ενας παππούς από το Καλοχώρι ήρθε και μας έδωσε οικονομική ενίσχυση 35 ευρώ, μας είπε ότι αυτό μπορεί να διαθέσει από την πενιχρή του σύνταξη και μας έκανε κομμάτια. Δύο παιδιά πήραν το αμάξι τους από τον Πειραιά και μας έδωσαν 100 ευρώ ενίσχυση. Αλλά και πολλοί άλλοι που περνάνε και αφήνουν μια σακούλα φρούτα, μια τσάντα νερά και σου δίνουν δύναμη. Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί μας δίνουν κουράγιο να αντέξουμε μέχρι να δικαιωθούμε».
Οι δικαιολογίες της εταιρείας
Το Documento επικοινώνησε με τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας Νίκο Κεράνη, ο οποίος δήλωσε ότι η εταιρεία είναι ενάντια στη βία και πως θέλει να διασφαλίσει το δικαίωμα όσων επιθυμούν να εργαστούν: «Εδώ κι ένα μήνα έχει ξεκινήσει απεργιακή κινητοποίηση ένα μικρό ποσοστό των εργαζομένων, οι οποίοι πέρα από την απεργία προχωρούν και στον παράνομο αποκλεισμό του εργοστασίου. Εχουμε κάνει όλες τις δυνατές προσπάθειες, αλλά δεν είναι ανοιχτοί στον διάλογο. Οπότε εμείς θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι θα μπουν στο εργοστάσιο όσοι θέλουν να εργαστούν και όσοι θέλουν να κάνουν απεργία είναι δικαίωμά τους. Αυτό οδήγησε σε κάποια μικρά επεισόδια. Εμείς δεν θέλουμε να υπάρχει βία και γι’ αυτό κάναμε και υπομονή ένα μήνα. Δεν μπορούν όσοι απεργούν όμως να εμποδίζουν παρανόμως αυτούς που θέλουν να εργαστούν. Εχουμε καταθέσει πρόταση για συλλογική σύμβαση, η οποία δεν έγινε αποδεκτή και δεν μας ήρθε κάποια πρόταση από το σωματείο. Εμείς παρουσιάσαμε τα προβλήματα του τμήματος οδηγών και είπαμε ότι πρέπει να καταργηθεί. Απευθυνθήκαμε στο υπουργείο Εργασίας για να κάνουμε μια συμφιλιωτική πρόταση, αλλά είχαμε και πάλι την αρνητική στάση του σωματείου».
«Δεν φταίμε εμείς για το αδιέξοδο»
Από την πλευρά του το σωματείο των εργαζομένων απαντά στις αιτιάσεις της διοίκησης αναφορικά με την απουσία προτάσεων και την αδιαλλαξία που του καταλογίζονται: «Προτού φτάσουν στο σημείο να καταργήσουν το τμήμα διακίνησης το σωματείο είχε καταθέσει προτάσεις πώς θα μπορούσε το τμήμα να είναι λιγότερο κοστοβόρο. Με συγκεκριμένες προτάσεις, ώστε να μη φαίνεται ότι οι οδηγοί δεν έχουν αντικείμενο εργασίας και να μην κοστίζουν τόσο πολλά. Κάθε φορά όταν πηγαίναμε για να διαπραγματευτούμε επιστρέφαμε με ένα χαρτί με συγκεκριμένες διορθώσεις πάνω στις προτάσεις της εταιρείας. Στην επόμενη συνάντηση έφερναν και κάτι καινούργιο. Το σωματείο δεν οδήγησε σε αδιέξοδο, είχε σαφείς θέσεις. Αν είχαν πάρει πίσω τις πέντε απολύσεις, δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Οταν ανέλαβαν την εταιρεία είχαν τα μισθολόγιά μας και ήξεραν τι ισχύει. Δεσμεύτηκαν ότι θα κρατήσουν τους εργαζόμενους ονομαστικά και έπειτα απέλυσαν δεκαπέντε άτομα. Τα δεδομένα που παρουσιάζουν και τα στατιστικά στα οποία βασίζονται για να κάνουν τις απολύσεις αφορούν την περίοδο του κορονοϊού που η εστίαση ήταν κλειστή και ήταν πεσμένα τα νούμερα. Μες στις προτάσεις που είχαμε κάνει ήταν να συνεχίσουμε υπογράφοντας μια σύμβαση για τα επόμενα δύο χρόνια που να συντηρούσε το -20%. Η εταιρεία δεν θέλησε ούτε αυτό να δεχτεί».
«Εμείς βάλαμε πλάτη με το 20% του μισθού μας»
Ο Γ. Λιάκας, αναφερόμενος συγκεκριμένα σε όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, επισημαίνει στο Documento: «Η εταιρεία τα τελευταία χρόνια δεν ήταν στα καλύτερά της. Υπήρχε η προηγούμενη διοίκηση, η οποία ήθελε να κάνει την εταιρεία μεγάλη κι αυτό την οδήγησε στο να πάρει κάποια δάνεια. Τα χρήματα από τα δάνεια αυτά δεν έπεσαν ποτέ στο εργοστάσιο. Αυτό ήταν από τα πρώτα βήματα που οδήγησαν την εταιρεία από την κακοδιαχείριση στην πτώση. Δεν κατάφεραν να κρατήσουν το εργοστάσιο, παρόλο που εμείς βάλαμε πλάτη δίνοντας ένα 20% του μισθού μας, με σκοπό η εταιρεία να μην πτωχεύσει. Ούτε αυτό το 20% ήταν αρκετό. Ως αποτέλεσμα ήταν να μπουν μέσα οι τράπεζες και να μπει σε πρόγραμμα εξυγίανσης, δηλαδή να βρεθεί νέος επενδυτής.
Τον περασμένο χρόνο βγήκε μια δικαστική απόφαση που το πρόγραμμα εξυγίανσης δόθηκε στην εταιρεία Mantis, των αδερφών Κρομμύδα. Ξεκίνησαν στα μέσα Μαΐου με τις απολύσεις πέντε συναδέλφων από την παραγωγή, νέοι σε ηλικία 23-32 χρόνων, που είχαν υπογράψει από 1.1.2022 σύμβαση αόριστου χρόνου. Στη θέση τους, αφού τους απέλυσε, προσέλαβε άλλους επτά αλλά με δίμηνη σύμβαση. Ηταν και οι προηγούμενοι αλλά και αυτοί ανειδίκευτοι εργάτες. Εκεί ξεκινάνε όλες οι κινητοποιήσεις, καθώς κηρύτταμε τρίωρες στάσεις εργασία, και μια φορά την εβδομάδα και εικοσιτετράωρη. Στο διάστημα αυτό που γίνονταν αυτές οι ενέργειες βρισκόμασταν σε μια διαπραγμάτευση για να υπογράψουμε συλλογική σύμβαση εργασίας, κάτι το οποίο φάνηκε εξαρχής ότι η εταιρεία δεν θέλει.
Δεν κάθισε ποτέ να διαπραγματευτεί με μια πρόταση στα αιτήματα που είχαμε καταθέσει. Από τα μέσα Ιουλίου προσεγγίζει με εκβιαστικούς και τρομοκρατικούς τρόπους κάποιους συναδέλφους από το σωματείο για να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις. Ηταν στοχευμένες οι θέσεις και κάποιοι από αυτούς υπέκυψαν. Στις 29 Ιουλίου η εταιρεία απολύει τέσσερις οδηγούς-βοηθούς και την 1η Αυγούστου απολύει άλλους έξι. Στο σύνολο έχουμε φτάσει στους 15. Από τις 29 Ιουλίου έως σήμερα βρισκόμαστε σε απεργιακές κινητοποιήσεις με επαναλαμβανόμενες εικοσιτετράωρες απεργίες, με αίτημα την άρση των εκβιαστικών απολύσεων, για να κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη συλλογική σύμβαση.
Η εταιρεία δεν έχει προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με εμάς, αντιθέτως κάθε φορά βρίσκει καινούργιους τρόπους με απεργοσπαστικούς μηχανισμούς. Ξεκίνησαν να έρχονται με απεργοσπάστες μέσα σε διευθυντικά αυτοκίνητα, μας πήγαν στα δικαστήρια για να κηρύξουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές και απέτυχαν. Η τελευταία τους λύση ήταν τα ΜΑΤ, με την επέμβαση που έγινε στις 31 Αυγούστου, με χημικά και βία για να μπουν μέσα με ένα λεωφορείο με απεργοσπάστες για να ξεκινήσουν να δουλεύουν. Αυτοί βέβαια που μπαίνουν μέσα εκτός του ότι είναι ανειδίκευτοι εργάτες, δεν φτάνουν και σαν άτομα για να μπει σε λειτουργία το εργοστάσιο. Αυτά που έκαναν την Τετάρτη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σε ποιο εργοστάσιο θα μπορέσει να σταθεί μια εικόνα όπου απεργοσπάστες μπαίνουν συνοδεία των ΜΑΤ;».
Οι ιδιοκτήτες παρέβησαν τη δικαστική συμφωνία
Η Μαλαματίνα εξαγοράστηκε το περασμένο έτος από τον όμιλο Μάντης Εμπορική, ο οποίος έπειτα από εξυγίανση ανέλαβε την εταιρεία από τον Μάρτιο του 2022. Οι νέοι ιδιοκτήτες της εταιρείας, Χαράλαμπος και Αλέξανδρος Κρομμύδας, είχαν δεσμευτεί με δικαστική απόφαση σε ένα πρόγραμμα που εκτός από τις κτιριακές εγκαταστάσεις, υποχρεούνταν να κρατήσουν και ονομαστικά τους 85 εργαζόμενους του εργοστασίου. Η εταιρεία τους πρώτους μήνες παρουσίασε στους εργαζόμενους στατιστικά στοιχεία που έδειχναν ότι κάποια τμήματα ήταν πολύ ακριβά και θα έπρεπε να καταργηθούν. Οι πρώτες πέντε απολύσεις των εργαζομένων έγιναν τον Μάιο, ενώ ακολούθησαν κι άλλες δέκα. Εκτοτε από τις 29 Ιουλίου οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απεργία, ενώ την Τετάρτη δέχτηκαν τη βίαιη επίθεση των ΜΑΤ. Το σωματείο θέτει σημείο εκκίνησης των διαπραγματεύσεων την άρση των απολύσεων, ενώ προτείνει να διατηρηθεί η μείωση 20% στους μισθούς για τα επόμενα χρόνια.
