Ξεσάλωσε πάλι το μιντιακό ημεδαπό κατεστημένο με την πρωτιά Μακρόν στον πρώτο γύρο των Γαλλικών προεδρικών εκλογών. Μάλιστα βρέθηκε συνάδελφος διευθυντής κομματικής εφημερίδας που «μάλωσε» δημόσια συνάδελφό του για τα πρωτοσέλιδο που επέλεξε μετά τις εκλογές!
Η ουσία όμως είναι ότι κέρδισε ο «ατσαλάκωτος», έχασε η ακροδεξιά ή κατά προτίμηση στην πιο comme il faut και συνεπώς ευρύχωρη για να περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή του, «έχασε ο λαϊκισμός».
Καμία αναφορά στην εξαφάνιση από την κάλπη του Σοσιαλιστικού κόμματος, από τους ημεδαπούς κεντρώους και Σοσιαλιστές πάντα στη λογική του «δεν μας φτύνουν βρέχει».
Καμία αναφορά στον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό με τον μανδύα των α-πολίτικων και αγαπητών στα life style ΜΜΕ, πολιτικών.
Καμία αναφορά στην ταξική διαστρωμάτωση της Γαλλικής ψήφου όπου η Μαρίν Λεπέν σάρωσε στις εργατικές και υποβαθμισμένες περιφέρειες. Φαινόμενο που παρατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό και στις ΗΠΑ με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Καμία αναφορά στην αποτυχία να περάσει στον δεύτερο γύρο του επίσημου υποψηφίου της Δεξιάς τον οποίο υποστήριξε και ο δικός μας Κυριάκος Μητσοτάκης.
Καμία αναφορά ότι ο Μακρόν υπήρξε σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ τη θητεία του οποίου μόνο πετυχημένη δεν μπορεί να τη θεωρήσει κανείς.
Καμία αναφορά στην άνοδο της Αριστεράς και του Μελανσόν. Καμία προσπάθεια ερμηνείας της εκτόξευσης του ποσοστού του αφού ποτέ από το 1981 και μετά η Αριστερά στη Γαλλία δεν ξεπέρασε σε ποσοστά το Σοσιαλιστικό κόμμα.
Μόνο οι συνήθεις ανοησίες με μία εσάνς κλειδαρότρυπας για την προσωπική του ζωή που ουδόλως θα έπρεπε να ενδιαφέρει εκτός κι αν επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις όπως λένε κι οι Γάλλοι.
Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός εχθρός του συστήματος δεν ήταν ποτέ η ακροδεξιά και ο λαϊκισμός. Ο πραγματικός εχθρός και συνεπώς αντίπαλος του κυρίαρχου συστήματος ήταν και είναι η κοινωνία στο σύνολό της και κάθε ανθρωποκεντρική πολιτική έκφανσή της και όχι όποιος αντιμετωπίζει τον πολίτη είτε ως εργατικό δυναμικό είτε ως αγοραστική δύναμη.
Όποιος υποστηρίζει τη δημόσια Παιδεία και τη δημόσια Υγεία βαφτίζεται λαϊκιστής.
Όποιος τάσσεται υπέρ των συλλογικών συμβάσεων εργασίας είναι λαϊκιστής.
Όποιος δεν συμφωνεί με μια ιδιωτικοποίηση δεν θέλει την ανάπτυξη.
Στην Ελλάδα μάλιστα ζούμε και την ακραία εκδοχή της ότι όποιος, ακόμη κι αν αυτός είναι η κυρίαρχη και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, ζητά να ελεγχθούν τραπεζίτες και επιχειρηματίες για πράξεις ή παραλήψεις τους που έβλαψαν το Δημόσιο συμφέρον, «φρενάρει την ανάπτυξη»! Στην Ελλάδα όποιος δεν συμφωνεί με τον Μακρόν είναι με την Λεπέν.
Με απλά ελληνικά κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν με κάθε τρόπο ότι η Αριστερά «συμπράττει» με την ακροδεξιά κι ας έχουν λιώσει οι σόλες των απανταχού αλλά και των ημεδαπών Αριστερών να βοηθούν τους φτωχοδιάβολους αυτού του πλανήτη τους οποίους η Ευρωπαϊκή και ημεδαπή Δεξιά προσπαθεί να κρατήσει έξω χτίζοντας τείχη και φράκτες. Κι ας συγκρούεται η Αριστερά καθημερινά στους δρόμους με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής την ώρα που η ΝΔ «μαζεύει» κάθε ακροδεξιό σταγονίδιο και φλερτάρει ανοιχτά με τη «Δεξιά του Κυρίου».
Για την οικονομία του κειμένου το πραγματικό δίλημμα δεν είναι «με τους νεοφιλελεύθερους ή με τους φασιστές», με τη σοβαρή επιχειρηματικότητα ή με τον άναρχο, ασύδοτο και πολλές φορές κρατικοδίαιτο καπιταλισμό;
Το πραγματικό δίλημμα, που δέχομαι ότι σε κάποιους ηχεί ακραίο (αλλά τι να κάνουμε ακραία είναι και η καθημερινότητα που βιώνουμε), είναι «Με την Ευρώπη ή με τους νεοφιλελευθερο-λαϊκιστές» και τα υποζύγιά τους, τους νοσταλγούς του Ναζισμού
