Το Πεκίνο δεν το βάζει κάτω.
Τόσους μήνες έκανε υπομονή με τα καπρίτσια της ημιαυτόνομης επαρχίας του Χονγκ Κονγκ, η οποία δεν λέει να χωνέψει ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Κίνας.
Υστερα από μήνες καθημερινών μαζικών διαδηλώσεων, ειρηνικών πορειών, βίαιων αναταραχών, καταλήψεων πανεπιστημίων, αναρίθμητων συλλήψεων διαδηλωτών –συνοδευόμενων από την κλασική συνταγή των γερών δόσεων προπαγάνδας από τα κινεζικά μίντια, της αστυνομικής καταστολής και των μυστήριων «εξαφανίσεων» ακτιβιστών που έπειτα από μήνες εμφανίζονταν ως διά μαγείας στις φυλακές της ηπειρωτικής Κίνας– έφτασε ο κόμπος στο χτένι για το καθεστώς του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ.
Είναι και οι συνθήκες ώριμες με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού που… ανάγκασε τους «επικίνδυνους πολίτες» του Χονγκ Κονγκ –για να δανειστούμε τον όρο του Αμερικανοκαναδού καθηγητή Κριτικής Εκπαίδευσης Ε. Γουέιν Ρος (dangerous citizens) για τους πολίτες που αντιστέκονται στο καταπιεστικό και κοινωνικά άδικο κατεστημένο– να θέσουν προτεραιότητά τους την ατομική και δημόσια υγεία.
Είναι και η επιμονή πολλών νέων να συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους παρά την εξάπλωση της Covid-19 για να υπενθυμίζουν στις κινεζικές αρχές ότι το κίνημα υπέρ της δημοκρατίας που ξέσπασε τον περασμένο Ιούνιο και γιγαντώθηκε σε διάστημα εβδομάδων, αρνούμενο να αποδεχτεί τις εντεινόμενες προσπάθειες του Πεκίνου να διαβρώσει τη δημοκρατική ταυτότητα της περιοχής, είναι ακόμη ζωντανό.
Εφτασε πια ο κόμπος στο χτένι. Δεν το παίρνει απόφαση το Χονγκ Κονγκ; Κακό του κεφαλιού του. Σημασία έχει ότι το πήρε πια απόφαση το κινεζικό κοινοβούλιο και ετοιμάζεται να περάσει νέα νομοθεσία που θα «βελτιώνει το νομικό σύστημα και τους μηχανισμούς επιβολής του νόμου στο Χονγκ Κονγκ με στόχο τη διασφάλιση της εθνικής ασφάλειας» της περιοχής.
Αυτός, φυσικά, είναι ο επίσημος τίτλος. Η μετάφρασή του είναι: τέλος το αστειάκι «μία χώρα – δύο συστήματα», τουλάχιστον κατ’ ουσίαν.
