Η φάμπρικα του «όλα τα σημαντικά υπάγονται στον πρωθυπουργό» που άνοιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι δουλεύει νυχθημερόν, αλλά σε συνδυασμό με τις πιέσεις των ακροδεξιών ομαδοποιήσεων στη Νέα Δημοκρατία έχει αρχίσει αντί να λύνει να δημιουργεί προβλήματα.
Γιατί παραείναι προβληματικός αυτός ο –κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του πρώην αρχηγού στρατού Αλκιβιάδη Στεφανή– Ενιαίος Φορέας Επιτήρησης Συνόρων. Όπως παραείναι αντισυνταγματικές, ακραίες και επικίνδυνες οι δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου στη Βουλή ότι «με αυτή την πολιτική ηγεσία το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αναλαμβάνει να προασπίσει την ασφάλεια των συνόρων αλλά και την εσωτερική ασφάλεια».
Γιατί αυτός είναι πιθανόν να διατελεί εν συγχύσει, αλλά η κυβέρνηση μιας δημοκρατικής χώρας δεν μπορεί –όσο συγχυσμένη κι αν είναι– να κάνει ότι δεν άκουσε αυτές τις δηλώσεις και να τις ανέχεται, οπότε ένας τέτοιος υπουργός να παραμένει στη θέση του. Προφανώς η επιλογή του «επιτελικού κράτους», ό,τι κι αν λένε για «καλύτερο συντονισμό», είναι η στρατιωτικοποίηση της επιτήρησης, με τον Στεφανή να μπαίνει καπέλο και στην αστυνομία και στις στρατιωτικές διοικήσεις και στο Λιμενικό, που σχεδόν καταργείται.
«Επιτελικό κράτος» όμως χωρίς… μέριμνα για διορισμούς και συμβάσεις δεν νοείται, όπως έχουν δείξει οι Διαματάρηδες, τα συμβόλαια των golden boys της ενημέρωσης και οι τοποθετήσεις ημετέρων.
Ο «εθνικός συντονιστής» λοιπόν μπορεί να αποσπά όποιους θέλει «κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης», να αποφασίζει ό,τι θέλει για «την οργάνωση, τη στελέχωση και τη χρηματοδότηση του φορέα» και –το (χοντρό) κεράσι στην τούρτα– να αναθέτει απευθείας συμβάσεις.
Αλλά δεν γίνεται ο οποιοσδήποτε Στεφανής, έστω και σε ανοιχτή γραμμή με τον πρωθυπουργό, να συγκεντρώνει τόσες εξουσίες στα χέρια του και να παίρνει τόσες αποφάσεις εκτιμώντας τελικά μόνος τι απειλεί την εθνική (αλλά και την εσωτερική!) ασφάλεια και πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με απλά λόγια, το παιχνίδι παραχοντραίνει και ξεπερνά τα δημοκρατικά όρια.
