Μετά τον «Θεό του πολέμου», με τον οποίο τάραξε τα νερά της crime λογοτεχνίας, ο Ξενοφών Φύτρος επιστρέφει με το δεύτερο βιβλίο του, το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο», ένα σκοτεινό, δυστοπικό αστυνομικό θρίλερ, που διαδραματίζεται στην Αθήνα του 2031, η οποία βρίσκεται σε παρακμή. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του μυθιστορήματος, ο συγγραφέας απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Docville.
Πού γεννηθήκατε και πού μεγαλώσατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σαντορίνη. Με σημάδεψαν όμως τα καλοκαίρια της παιδικής ανεμελιάς στην Ανάφη.
Όταν ακούτε τη λέξη σπίτι τι σας έρχεται στο μυαλό;
Άσυλο για το σώμα και την ψυχή.
Μια ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια.
Η οικογένεια, γονείς, αδέλφια, παππούδες, στο στρωμένο τραπέζι, όπου τα πάντα παράχθηκαν με τον μόχθο όλων. Εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που βυθιστήκατε σε ένα βιβλίο;
Όταν σε ηλικία 10-11 χρονών διάβασα το «Ταξίδια και περιπέτειες του πλοιάρχου Χατεράς». Ευτυχώς το πλοίο του παρέμεινε αβύθιστο.
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σας μύησε στο διάβασμα;
Αυτός -ο άγνωστος- που δημιούργησε τη μικρή βιβλιοθήκη του δημοτικού σχολείου του χωριού μου, του Πύργου Σαντορίνης.
Τι σας ώθησε στη συγγραφή;
Η περιέργεια να διαπιστώσω αν μπορώ να γράψω κάτι της προκοπής, κι αν κάποιος θα κάνει τον κόπο να διαβάσει αυτό που έγραψα.
Η συγγραφή είναι τρόπος ζωής;
Όχι στην πραγματικότητα, εκτός αν είσαι ο Στάινμπεκ. Αλλά κι αυτός δούλευε σε ιχθυοτροφείο πριν γνωρίσει την επιτυχία -και δεν είσαι ο Στάινμπεκ.
Η ζωή του συγγραφέα είναι μοναχική;
Όχι, του κάνουν παρέα οι ήρωες των βιβλίων του· και –σχεδόν– κανείς άλλος.
Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Όταν βιώνεις ο ίδιος αυτό που θέλεις να γράψεις· εκτός αν είσαι το θύμα ενός δολοφόνου.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν βάλατε την τελευταία τελεία στο νέο βιβλίο σας;
Ουφ, επιτέλους· και τώρα, ας αρχίσω τις διορθώσεις.
Νιώσατε ποτέ φόβο έκθεσης;
Ναι, στους κοντινούς μου ανθρώπους που εκπλήσσονται με όσα κατεβάζει το μυαλό μου. Για όσους δεν με ξέρουν, είμαι tabula rasa έτσι κι αλλιώς.
Συγγραφικό μπλοκάρισμα. Σας έχει τύχει;
Πέρασαν τριάμισι χρόνια μεταξύ της έκδοσης των δύο μυθιστορημάτων μου. Ενδιάμεσα έγραφα εδώ κι εκεί, αλλά όχι κάτι ολοκληρωμένο. Το λες και μπλοκάρισμα.
Ποιοι συγγραφείς έχουν «γράψει» μέσα σας;
Ο Βερν, η Κρίστι, ο Καζαντζάκης, ο Στάινμπεκ, ο Έκο, η Ταρτ, ο Βιάν, η Κολύμβα, κι ο επόμενος που θα κλείσω το βιβλίο του και θα ζηλεύω που δεν το έγραψα εγώ.
Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Μισογεμάτο στην πραγματικότητα, μισοάδειο για να βρω θέμα για μυθιστόρημα.
Αύριο ξημερώνει μια καλύτερη μέρα;
Ναι, εκτός αν διαβάζετε το νέο μου μυθιστόρημα, όπου το κάθε χθες είναι καλύτερο από το κάθε σήμερα.
Βασίζεστε στην καλοσύνη των ξένων;
Όχι, και δυστυχώς ούτε οι ξένοι πρέπει να βασίζονται στη δική μου.
Η κόλαση είναι οι άλλοι;
Ναι, αν σκεφτείς ότι για κάποιους, οι άλλοι είμαστε εμείς.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης εκτιμάτε ιδιαιτέρως;
Την αυτογνωσία.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης σας απωθεί;
Η ημιμάθεια και ο φανατισμός, δίδυμο που σκοτώνει– κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σας;
Αυτόν της όασης στην έρημο. Η αληθινή είναι σπάνια και πολύτιμη.
Είναι σημαντικός για εσάς ο έρωτας;
Αχ, ο έρωτας. Το ομορφότερο ψέμα στη ζωή, πέρα από την ίδια τη ζωή. Ακούγεται σημαντικός, ψέματα να πω;
Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Όταν νιώθω χαρά για τα μικρά κι ασήμαντα, αδιαφορώντας για τα μεγάλα που είναι ακόμα πιο ασήμαντα.
Η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο;
Τον κόσμο όχι, τον καθέναν από εμάς ίσως ναι.
Πώς σκέφτεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια;
Θα απαντήσω πώς τον σκέφτομαι σε δέκα λεπτά: Δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Είστε ικανοποιημένος με όσα έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα;
Με τις απαντήσεις μου στις ερωτήσεις σας, πάντως ναι. Με όλα τα υπόλοιπα, ρωτήστε με ξανά σε δέκα χρόνια – ή έστω λεπτά.
Info
Το βιβλίο «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» του Ξενοφώντα Φύτρου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.
