Στη χθεσινή της συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου και τον ΑΝΤ1, η Έφη Αχτσιόγλου είπε ότι «αν ήθελαν καρέκλες θα έμεναν στον ΣΥΡΙΖΑ».
Δύο παρατηρήσεις.
1. Η συγκεκριμένη δεν ήθελε «καρέκλες». Ήθελε καρέκλα. Μία. Αυτή. Του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν της την έδωσαν οι ψηφοφόροι κι έφυγε.
2. Τις καρέκλες τις καλές, αυτές που έχουν χρήμα και εξουσία, τις πήραν μαζί τους φεύγοντας. Είναι οι βουλευτικές τους έδρες. Κερδισμένες με ψήφους ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, μία προς μία.
Η κυρία Αχτσιόγλου είπε, στην ίδια συνέντευξη, ότι έφυγαν διότι «υπήρχαν επιφυλάξεις ως προς την πορεία που επρόκειτο να ακολουθηθεί» από τον Κασσελάκη.
Δηλαδή έφυγαν για μελλοντική ενδεχόμενη αιτία! Έντεκα χαρτορίχτρες και καφετζούδες, με άλλα λόγια.
Πολλά μπορεί να γράψει κανείς γι’ αυτή τη δήλωση.
Δεν αξίζουν παραπάνω λόγια.
Αυτό που συνέβη χθες τα λέει όλα.
Έδωσε συνέντευξη η Αχτσιόγλου για να καταπιεί το πρώην κόμμα της. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν.
Την ίδια ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας έμπαινε στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ καταχειροκροτούμενος. Γέμισαν τα κοινωνικά δίκτυα με τη φωτογραφία του.
Πάντα στη σωστή πλευρά της ηθικής. Να στηρίξει το κόμμα που γιγάντωσε – κι ας τον πλήγωσε.
Γι’ αυτό μωρέ υπάρχει η ζωή, τι να λέμε; Για να βάζει εκείνη τους τίτλους.
Καθένας και το μέγεθός του.
Καθένας και το βουνό του ή το λοφάκι του.
Καθένας και ο ποταμός ή το ξεροπόταμό του.
Ο ένας θα είναι πάντα ο ηγέτης.
Η άλλη θα είναι πάντα η διασπάστρια.