Ο Χάρης Ζάβαλος, ραδιοφωνικός παραγωγός («Σου γυρίζει το μάτι», κάθε Τρίτη στο ραδιόφωνο του The Press Project), γράφει για την ταινία του Netflix και τον μακάβριο απολίτικο χορό της ελίτ.
Ο Ανταµ ΜακΚέι είναι σκηνοθέτης που του αρέσει να ασχολείται µε την πολιτική και αυτό στις ΗΠΑ είναι κάτι δύσκολο για σκηνοθέτη, πολλές φορές ακόµη και επικίνδυνο – άλλωστε από τον βαθύ αντιδραστικό συντηρητισµό της Αµερικής χαρακτηρίζεται οριακά «µαρξιστής».
Σκηνοθέτης των εκπληκτικών «Το µεγάλο σορτάρισµα» (2015) και «Vice: Ο δεύτερος στην ιεραρχία» (2018), επιστρέφει φέτος µε το «Don’t look up» και καταπιάνεται µε το αγαπηµένο του θέµα. Πώς δηλαδή η γελοία, άρα καταστροφική, πολιτική διαχείριση σε περιόδους κρίσης µπορεί να ρηµάξει οικονοµίες («The big short»), να ισοπεδώσει χώρες («Vice») και να καταστρέψει ολόκληρο πλανήτη, τον δικό µας συγκεκριµένα («Don’t look up»).
Γιατί τα πάντα είναι πολιτική, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να αποδεσµεύσουν τις επιλογές τους από αυτήν καθώς προσπαθούν να αντιµετωπίσουν µια διαφαινόµενη καταστροφή, π.χ. µια πανδηµία, και θέλουν µε την παράλογη σκέψη ότι δεν παράγουν πολιτική να ξορκίσουν αυτό που τους τροµάζει περισσότερο.
Ότι δηλαδή οι αποφάσεις τους επηρεάζουν ανθρώπινες ζωές, ζωές που θα µπορούσαν να έχουν σωθεί αν δεν έµπαιναν µπροστά µικροπολιτικά συµφέροντα και µεγάλα επιχειρηµατικά σχέδια. Άλλωστε τι πιο τροµακτικό από µια κρίση που προσφέρει «ευκαιρίες»; Από έναν µετεωρίτη που θα «φέρει δουλειές»;
∆ουλειές που έρχονται ουρανοκατέβατες δεν υπάρχουν. Ούτε επενδύσεις. Ούτε λύσεις όταν τα πράγµατα φτάνουν στο απροχώρητο, λύσεις που να µας συµφέρουν όλους. Τα συµφέροντά µας δεν είναι κοινά ούτε θα γίνουν ποτέ. Κοινός είναι ο σκοπός των πρωταγωνιστών –πολιτικών, δηµοσιογράφων και διάφορων «επιστηµόνων»– να πείσουν ότι ένας µετεωρίτης στο µέγεθος του Εβερεστ µε κατεύθυνση τη Γη δεν συνιστά απαραίτητα απειλή αλλά διέξοδο από την πείνα, την ανεργία, το αρνητικό ενεργειακό ισοζύγιο.
Στην τελική όλα θα πάνε καλά, τουλάχιστον γι’ αυτούς που ασκούν πολιτική «χωρίς εναλλακτική» – κι ας έχουν έτοιµες δικές τους «εναλλακτικές». Όπως η Γη δεν είναι για όλους ή δεν µας χωράει όλους –αυτά δεν αρέσκονται κάποιοι από αυτούς να λένε;–, έτσι και ένα διαστηµόπλοιο που φεύγει από έναν πλανήτη που καταστράφηκε λόγω συγκεκριµένων λανθασµένων επιλογών δεν είναι για όλους. Αλλά τουλάχιστον σώθηκε το 58%, το οποίο στατιστικά είναι επιτυχία.
Πάντως αν ο ΜακΚέι ήθελε, θα µπορούσε να προσαρµόσει το σενάριό του σε µια πιο –ας πούµε– ελληνική βερσιόν. Σε αυτό το adaptation, στην όµορφη πατρίδα µας, εν µέσω διετούς πανδηµίας και 20.000 νεκρών, η κυβέρνηση µιας χώρας της Μεσογείου αποφασίζει να δηµιουργήσει µια νέα γενική γραµµατεία που θα της δώσει το όνοµα «Προοπτικής ∆ιερεύνησης», ενώ ο πρωθυπουργός φεύγει για ακόµη ένα πενθήµερο διακοπών, αλλά τουλάχιστον µας ενηµερώνει ότι θα έχει το τηλέφωνό του ανοικτό για όσο λείπει, χωρίς ακόµη να ξέρουµε ποιες είναι επιτέλους εκείνες οι παραγόµενες πολιτικές που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο που δηµιουργεί µια υγειονοµική κρίση.
Αλλά, θα µου πείτε, εδώ δεν ξέρουµε ακόµη πόσες ΜΕΘ έχουµε.
