Με μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο Χάρης Μαυρουδής τοποθετήθηκε σχετικά με τον πόλεμο και τη λάσπη που υφίστανται οι δημοσιογράφοι και κατά συνέπεια η Ελευθεροτυπία.
Καταδικάζοντας τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη και την στάση του κυβερνητικού εκπροσώπου Ιωάννη Οικονόμου, ο ηθοποιός και αντιδήμαρχος Αθλητισμού του Δήμου Χαλανδρίου ανέσυρε μνήμες από τα παιδικά του χρόνια μιλώντας για τους γονείς του που είχαν διαφύγει στην Ιταλία για να γλιτώσουν από τη Χούντα.
Και τότε η εξουσία, όπως και τώρα προσπαθεί με άνομους και ανήθικους τρόπους να αφανίσει τους πολιτικούς της αντιπάλους και να φιμώσει τους δημοσιογράφους που αγωνίζονται για την αλήθεια και την δικαιοσύνη.
Αναλυτικά η ανάρτηση
Μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον πολιτικοποιημένο και υγιώς σκεπτόμενο.
Άκουγα συζητήσεις και τα βιώματα των δικών μου αναφορικά με τους σκοτεινούς καιρούς που η έννοια Δημοκρατία και ελευθερία ήταν ζητούμενα στη χώρα.
Με τους γονείς μου να έχουν καταφύγει στην Ιταλία προκειμένου να διαφύγουν της Χούντας και να μπορούν να έχουν ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που οι οικογενειακοί τους φάκελοι θα τους επέτρεπαν.
Οι γονείς της μητέρας μου φακελωμένοι αντιστασιακοί οι οποίοι είχαν βασανιστεί, διωχθεί και στερούντο βασικών δικαιωμάτων σε εργασία και άλλα αυτονόητα ενώ από την άλλη γενεαλογική πλευρά, ο πατέρας μου μεγάλωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη φυλακή ως παιδί κρατούμενης επειδή η μάνα του και γιαγιά μου, είχε κρύψει αριστερούς στο υπόγειο ατελιέ της. Η γιαγιά μου άλλωστε όπως και ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου, κυνηγημένοι έφτασαν στην πατρίδα, τις άλλες μαύρες μέρες των διωγμών των Ποντίων και των Μικρασιατών, οπότε ήταν με τον άνθρωπο, αψηφώντας τον φόβο και τον θάνατο.
Έμαθα έτσι να αγαπώ την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στην επιλογή, την ανάγκη διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων την αποποινικοποίηση των ιδεών και των πολιτικών επιλογών. Έννοιες όπως το πιστοποιητικό φρονημάτων, ήταν για εμένα ζητήματα που είχαν τοποθετηθεί στο χρονοντούλαπο της “μαύρης” ιστορίας και είχαν καταδικαστεί από την ελληνική κοινωνία.
Σήμερα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, μιας προβληματικής πλην όμως δημοκρατικής διακυβέρνησης στον τόπο μας, βλέπω δημοσιογράφους να βάλλονται λόγω των υποτιθέμενων αριστερών – “Συριζαϊκών” τους πιστεύω.
Πέραν της γελοίας κομματικής ταυτότητας που τους αποδίδουν πολιτικοί και παρατρεχάμενοι της κυβέρνησης, διακρίνω ένα πλήγμα στη Δημοκρατία και την κοινωνική ταυτότητα της χώρας μας.
Η επίθεση στη Δημοσιογραφία, είναι επίθεση σε έναν από τους πυλώνες της Δημοκρατίας μας. Η επανασύσταση του πιστοποιητικού φρονήματος που χρησιμοποιείται έστω και σε περιορισμένο βαθμό, προκειμένου να λειτουργήσει ως αντεπιχείρημα στην δημοσιογραφική έρευνα και κριτική, διολισθαίνει την χώρα και την κοινωνία μας σε καιρούς που η γενιά μου δεν έζησε και τίποτα δεν μπορούσε να προϊδεάσει πως θα μπορούσε να ζήσει. Χρέος κάθε δημοκράτη και προοδευτικού ανθρώπου, είναι να αντιδράσει σε κάθε τέτοια προσπάθεια και να μην συμβάλει σε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών και δολοφονίας χαρακτήρων.
