Ο Χάρης Δούκας είναι καθηγητής στο Μετσόβιο. Και σύμφωνα με το βιογραφικό του, τα μοντέλα πολιτικής που έχει αναπτύξει χρησιμοποιούν γλωσσικές μεταβλητές για να ενσωματώσουν στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς στη χάραξη πολιτικής, επιτρέποντας τον σχεδιασμό πολιτικών που μπορούν να ακούνε «τι θέλουν οι πολίτες» και να συμπεριλάβουν «τι μπορούν να κάνουν οι πολίτες». Αχρηστα πράγματα δηλαδή για τον Μητσοτάκη, τον Πλεύρη, τον Τζήμερο και τα τρολ τους. Ποια μοντέλα και ποιοι σχεδιασμοί. Για τα φαιά στίφη με γαλάζιο περιτύλιγμα αρκούσε ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι και μερικές παλαιστινιακές σημαίες στη γιορτή της Πρωτοχρονιάς στο Σύνταγμα για να καταλάβουν «τι θέλει ο Δούκας».
Αν όμως γι’ αυτό τον εσμό ο Δούκας εκπροσωπεί μια «ισλαμική Αθήνα» και μια «προσβολή της σημαίας», για το δημοκρατικό πλήθος που πέταξε από τον δήμο της πρωτεύουσας τον ανιψιό του καθεστώτος και τον ανέδειξε πανηγυρικά –και απροσδόκητα για τη Σία Κοσιώνη– δήμαρχo εκπροσωπεί κάτι πολύ σημαντικό και ευαίσθητο: προσδοκίες. Μεγάλες προσδοκίες, μάλιστα, για να αντιγράψουμε τον Ντίκενς. Για μια Αθήνα πιο ανθρώπινη, πιο φωτεινή. Αλλά και για μια Ελλάδα απαλλαγμένη από τον νεποτισμό και τη διαφθορά. Και από την άποψη αυτή ο Δούκας είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Που θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει το αυτονόητο των αριθμών της κάλπης: ότι όλοι μαζί μπορούμε, όπως φωνάζει ο Σκάι του εφέντη Αλαφούζου.
Για την ακρίβεια, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ΜΟΝΟ όλοι μαζί μπορούμε. Να τελειώσουμε την παντοδυναμία του Μητσοτάκη, που με το 41% τρώει και πίνει και λογαριασμό δεν δίνει. Οπως τελειώσαμε την παντοδυναμία του Μπακογιάννη. Κι έτσι, χωρίς ίσως ο ίδιος να το θέλει και να το επιδιώκει, το στοίχημα του Δούκα δεν περιορίζεται στο δουκάτο του Δήμου Αθηναίων. Απλώνεται ως προσδοκία και ελπίδα σε όλο τον δημοκρατικό κόσμο. Και αποτελεί εκ των πραγμάτων απάντηση και πρόκληση στο στοίχημα του Ανδρουλάκη. Ο οποίος ενδιαφέρεται συνεχώς για το δέντρο της δεύτερης θέσης –που δεν πρόκειται να πάρει, εδώ είμαστε και θα το δείτε– αδιαφορώντας για το δάσος του κακού με το οποίο πνίγει τη χώρα ο Μητσοτάκης.
Οι οπλίτες του καθεστώτος έχουν καταλάβει τη σημασία του στοιχήματος. Αυτό συν την αθεράπευτη βλακεία τους είναι πίσω από τον ορυμαγδό για το κοριτσάκι και τις σημαίες. Ανάγκη πάσα να φέρουν τον Δούκα στα μέτρα τους ή να τον χώσουν –πολιτικά μόνο ελπίζουμε– δύο μέτρα κάτω από τη γη. Ως εκ τούτου για τον ίδιο, τους αριστερούς που εννοούν τι παίζεται και τον δημοκρατικό κόσμο τα πράγματα είναι σαφή. Να αναδείξουν την ενότητα σε κινητήριο δύναμη της μεγάλης αλλαγής στον δήμο. Που θα αναδείξει τη δυνατότητα της μεγάλης απαλλαγής στη χώρα. Τόσο απλά…
