Ετοιμος να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή, εδώ και τώρα, εμφανίστηκε ο δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, αυτή τη φορά κατά την παρέμβασή του στην εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης, που πραγματοποιήθηκε με το ερώτημα «Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050» από τον τίτλο του νέου βιβλίου (εκδ. Αλεξάνδρεια) του κοινωνιολόγου και συγγραφέα Γιώργου Σιακαντάρη. «Χρειάζεται ένα άλμα γρηγορότερο από τη φθορά, που λέει και ο Ελύτης», σημείωσε ο Χάρης Δούκας.
Παραλλήλισε την κρισιμότητα της σημερινής περιόδου και την ανάγκη να υπάρξει αντίπαλο δέος στη διακυβέρνηση της ΝΔ με την υπέρβαση που επιτεύχθηκε στο Δήμο Αθηναίων, όπου η δημοτική παράταξη κέρδισε τις εκλογές στην Αθήνα έχοντας κορμό το ΠΑΣΟΚ αλλά και συγκεντρώνοντας τη μεγαλύτερη δυνατή συνύπαρξη δυνάμεων. Υποστηρίζω ό,τι μια ανάλογη κρίσιμη κατάσταση είναι και αυτή που διαμορφώνεται
Με ένα πολιτικό σκηνικό που βρίσκεται σε δυσαρμονία, ο Χάρης Δούκας επιλέγει να ηγηθεί σε μια προσπάθεια που σήμερα, τώρα, μπορεί να κάνει τη διαφορά, και να δώσει απαντήσεις . Όπως είπε,« θέλω ο χώρος στον οποίο πάντα ανήκω, θέλω το ΠΑΣΟΚ και η ευρύτερη δημοκρατική παράταξη να μπορέσει να κερδίσει το στοίχημα, τώρα. Και θα κάνω ό,τι μπορώ γι αυτό».
Κατά την περίοδο που διανύουμε αναζωπυρώνονται οι συζητήσεις για ανασύνθεση της κεντροαριστεράς, με στόχο των δυνάεμων της σοσιαλδημοκρατίας και του λεγόμενου προοδευτικού χώρου να επανέλθει η ισορροπία των δίπολων του κυβερνητισμού απέναντι στην λεγόμενη «ασυμμετρία» του πολιτικού συστήματος (η ΝΔ, το δεσπόζον κόμμα, τώρα στο 28,31%, μετά το κόντεμα του 41%) . Ο Χάρης Δούκας, πέρα από την παρέμβαση-δήλωση («Καθημερινή») ζητώντας την προσφυγή στη βάση για ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ , αρχίζει να κάνει πιο σαφές ότι θα είναι «παρών» την επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ και στις διεργασίες ανασυγκρότησης της «δημοκρατικής παράταξης», με ηγετικό ρόλο. Εστειλε μηνύματα δυσαρέσκειας προς τη Χαριλάου Τρικούπη από τις εκδηλώσεις για το νεοσυσταθέν Ιδρυμα «Αλέξης Τσίπρας», μια μέρα πριν (Τρίτη 18 Ιουνίου 2024), και τώρα , στη βιβλιοπαρουσίαση ουσιαστικά είναι σαν να λέει «αν όχι τώρα, πότε;».
Είναι χαρακτηριστική η διατυπώση που χρησιμοποίησε στο πλαίσιο της βιβλιοπαρουσίασης: «Ο χρόνος των εξελίξεων δεν είναι ευθύγραμμος, στατικός χώρος, απεριόριστος. Μου λένε ορισμένοι. Ας αφήσουμε τα πράγματα να ωριμάζουν σιγά-σιγά, ας υπομένουμε αυτή τη διαδικασία στασιμότητας. Άφησε τη σήψη να εξελίσσεται. Κάθισε στο γραφείο σου αναπαυτικά και μην ασχολείσαι. Μου επιτέθηκαν μάλιστα επειδή τολμάω ακόμα και να αγωνιώ. Απέναντι σε αυτές τις απόψεις, υποστηρίζω μια διαφορετική κλίμακα χρόνου. Η ιστορία γράφεται με ασυνέχειες και τομές που αλλάζουν τον ρουν των εξελίξεων. Χρειάζεται ένα άλμα γρηγορότερο από τη φθορά, που λέει και ο Ελύτης».
Εχει ενδιαφέρον ότι η εκδήλωση για το νέο βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη, όπως έγραψε το Documento, στο ρεπορτάζ Η κεντροαριστερά σε νέες περιπέτειες – Από πού πάνε για το…Επινέ; ( https://www.documentonews.gr/article/h-kentroaristera-se-nees-peripeteies-apo-poy-pane-gia-to-epine/), μοιάζει με μετεκλογική σύναξη όλων των κεντροαριστερών φυλών. Δίπλα στον συγγραφέα, βρίσκεται μια βεντάλια προσωπικοτήτων που εκπροσωπούν όλο το κομματικό φάσμα του χώρου της κεντροαριστεράς. Πέρα από τον δήμαρχο Αθηναίων και καθηγητή ΕΜΠ Χάρη Δούκα (προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ), είναι ο βουλευτής Δράμας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Θεόφιλος Ξανθόπουλος, ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του μεταβατικού Πανελλαδικού Συντονιστικού της Νέας Αριστεράς Γιώργος Σταθάκης, το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και Γραμματέας της Ανανεωτικής Αριστεράς Θόδωρος Μαργαρίτης , η καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας –Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου Εφη Γαζή-την εκδήλωση θα συντονίσει η Κίττυ Ξενάκη.
Όπως είχαμε γράψει«στο επίκεντρο είναι η νοηματοδότηση της πολιτικής και το μέλλον της, ζητήματα που θέτει και το βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη, όπως: «η περιθωριοποίηση των κομμάτων και των κοινοβουλευτικών θεσμών για χάρη της εκτελεστικής και αρχηγικής εξουσίας και των υπερεθνικών οργανισμών που δεν λογοδοτούν στους πολίτες» , «η λεγόμενη “δημοκρατία της συνηγορίας”, η μετάβαση από το κόμμα-καρτέλ στο κόμμα-σουπερμάρκετ και από εκεί στο μετακόμμα και το τεχνοκρατικό κόμμα, καθώς και ο μετασχηματισμός της διάκρισης Αριστερά-Δεξιά»… Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας σε νέες περιπέτειες….
Ο Χάρης Δούκας που δεν είναι βουλευτής ή μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ, αλλά στέλεχος από χρόνια της Χαριλάου Τρικούπη και ο δήμαρχος που οδήγησε στην έξοδο τον Κώστα Μπακογιάννη, με ένα διευρυμένο σχήμα που περιελάμβανε δυνάμεις από την κεντροαριστερά και το λεγόμενο προοδευτικό κέντρο, φαίνεται ότι πιστεύει πώς είναι «τώρα» η ώρα να εφαρμοστεί το …μοντέλο Δούκα και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Αυτό έδειξε με την παρέμβασή του στην βιβλιοπαρουσίαση, την ώρα που που βουλευτές και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έκαναν την εκλογική αποτίμηση στην κοινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κοινοβουλευτικής ομάδας, και πολλοί εξ αυτών έθεταν ζήτημα αλλαγής ηγεσίας, με προσφυγή στη βάση όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Ολόκληρη η ομιλία του δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Σιακαντάρη είναι η εξής:
«Είναι ευτυχής συγκυρία ότι το βιβλίο έρχεται σε μια μετεκλογική περίοδο που θέτει ερωτήματα. Ανάλογα ερωτήματα θέτει και ο Γιώργος Σιακαντάρης στο βιβλίο του. Χωρίς περιστροφές τα θέτει ήδη από τον τίτλο του. «Τι Δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050;».
Αλλά και για ποια σοσιαλδημοκρατία μιλάμε. Ο Γιώργος Σιακαντάρης αναφέρεται σε μια διαχωριστική γραμμή, της σοσιαλδημοκρατίας μεταξύ 1950-1980 και μετά το 1980. Στην πρώτη περίοδο επικράτησε η σύνδεση της παραγωγής με αναδιανεμητικές πολιτικές και το κράτος πρόνοιας, ενώ στη δεύτερη μετά το 1980 περιορίστηκε σε μια πολιτική του «οίκτου και της γκρίνιας».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί στην παγκοσμιοποίηση τα χρήματα κάνουν φτερά, σε απομακρυσμένα νησιά, σε παράκτιες εταιρείες, σε χρηματιστήρια. Χάνουν δηλαδή έτσι τα κράτη τα έσοδά τους και μπαίνουν σε περιοριστικές πολιτικές. Έτσι η αναδιανομή και το κράτος πρόνοιας, τα δύο μεγάλα όπλα της σοσιαλδημοκρατίας, χάθηκαν, αφήνοντας τις αγορές να αναδιανέμουν τη φτώχεια.
Ο συγγραφέας δεν προτείνει επάνοδο «στην παλιά σοσιαλδημοκρατία», αλλά λύσεις για τη «σοσιαλδημοκρατία μετά».
Το βιβλίο κάνει εκτενή αναφορά στο θέμα αυτό. Θα προσθέσω τη δική μου εμπειρία. Εκείνο που υποστηρίζω και νομίζω ο Γιώργος συμφωνεί μαζί μου, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια αλλαγή κλίμακας στην πολιτική σκηνή όπου το τοπικό, το εθνικό και το παγκόσμιο έχουν οπωσδήποτε την αυτονομία τους, αλλά αλληλοεξαρτώνται μεταξύ τους, όσο ποτέ άλλοτε.
Ορισμένες απόψεις ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό επιμένουν σε έναν πλήρη διαχωρισμό των πολιτικών χώρων, όπου η ενασχόληση με το τοπικό δεν πρέπει να κάνει ένα βήμα περισσότερο, αγνοώντας την αλληλοσύνδεση μεταξύ τους, αγνοώντας τη διεθνή εμπειρία. Δεν χρειάζεται να τονίσω εδώ πόσο πίσω μας πάνε παρόμοιες απόψεις και πόσο μας απομακρύνουν από μια συζήτηση για τις προοδευτικές λύσεις στην εποχή μας. Αντίθετα ενισχύουν τη διατήρηση της στασιμότητας, η οποία είναι σήμερα επικίνδυνη. Ο λόγος;
Η κυβερνητική εξουσία ήδη βρίσκεται σε ανεπανόρθωτη διαδικασία ταχείας αποδόμησης. Υπάρχει λοιπόν κίνδυνος η κυβερνητική στασιμότητα να μετατραπεί σε εθνική κρίση.
Και επειδή πολλοί σήμερα ανατρέχουν ως λύση στο λεγόμενο μοντέλο Δούκα, ας επιτραπεί στον υποφαινόμενο που ονοματίζεται στο μοντέλο να πει δυο λόγια.
Χωρίς να θέλω να ισχυριστώ ότι το μοντέλο αυτό είναι για εφαρμογή σε κάθε περίσταση, είναι εντούτοις ένα πολιτικό-κοινωνικό ρεύμα με τρεις συνιστώσες.
Η πρώτη είναι μια ευρύτερη σύγκλιση δυνάμεων της ευρύτερης κεντροαριστεράς που επετεύχθη μέσα από κοινές δράσεις στους κοινωνικούς χώρους για την κοινωνική προστασία και ασφάλεια, τα δικαιώματα, την πολιτική οικολογία κ.α. Όχι όμως μέσω τεχνητών συγκολλήσεων κορυφής και κεντρικών συμφωνητικών, ερήμην της βάσης.
Οι συγκλίσεις για την Κεντροαριστερά γίνονται στις γειτονιές, όπως συνηθίζω να λέω. Όπως είναι γνωστό η δημοτική παράταξη που κέρδισε τις εκλογές στην Αθήνα έχει ως κορμό το ΠΑΣΟΚ αλλά και συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη δυνατή συνύπαρξη δυνάμεων. Δεν επικράτησε απλώς εκλογικά, ευκαιριακά, αλλά είναι μια στρατηγική συνεργασία που συνεχίζεται και μετά, στην οποία ενώνονται οι κύριες κατευθύνσεις πολιτικής εφαρμογής στον δήμο, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους.
Αυτή η προσπάθεια δεν είναι χωρίς κόστος. Έγινα και παραμένω στόχος επιθέσεων. Όμως δεν με πτοούν. Δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Δεν υποχωρώ. Η δεύτερη συνιστώσα είναι οι προγραμματικές συγκλίσεις που επιτυγχάνονται στο έδαφος των σημερινών εξελίξεων που χρειάζονται επεξεργασίες που υπερβαίνουν τα σημερινά δεδομένα. Θέλω εδώ να επισημάνω, χωρίς καμιά διάθεση ωραιοποίησης, αλλά ως προοπτική τα θέματα που αναδείξαμε. Ξεκινήσαμε από την καθημερινότητα και τη συνδέσαμε με την ενεργειακή και περιβαλλοντική κρίση, την ενεργειακή δημοκρατία, την κλιματική δικαιοσύνη, την ανασυγκρότηση, την κοινωνική θωράκιση
και την ασφάλεια. Αυτά τα θέματα που θίξαμε πρώτοι εμείς, τέθηκαν μετέπειτα στον δημόσιο πολιτικό λόγο. Αλλά και πάλι αποσπασματικά, ακόμη και ευκαιριακά σε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς να μετασχηματιστούν σε νέες ατζέντες κοινωνικής προάσπισης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Το τρίτο στοιχείο που θέλω να τονίσω και ίσως το πιο καίριο είναι ο χρόνος των όποιων αλλαγών. Ο χρόνος των εξελίξεων δεν είναι ευθύγραμμος, στατικός χώρος, απεριόριστος. Μου λένε ορισμένοι. Ας αφήσουμε τα πράγματα να ωριμάζουν σιγά- σιγά, ας υπομένουμε αυτή τη διαδικασία στασιμότητας. Άφησε τη σήψη να εξελίσσεται. Κάθισε στο γραφείο σου αναπαυτικά και μην ασχολείσαι. Μου επιτέθηκαν μάλιστα επειδή τολμάω ακόμα και να αγωνιώ.
Απέναντι σε αυτές τις απόψεις, υποστηρίζω μια διαφορετική κλίμακα χρόνου. Η ιστορία γράφεται με ασυνέχειες και τομές που αλλάζουν τον ρουν των εξελίξεων. Χρειάζεται ένα άλμα γρηγορότερο από τη φθορά, που λέει και ο Ελύτης.
Υποστηρίζω ό,τι μια ανάλογη κρίσιμη κατάσταση είναι και αυτή που διαμορφώνεται σήμερα, στο ΤΩΡΑ. Δεν είναι ότι όλα παίζονται τώρα, αλλά κρίνεται αν θα δοθεί μια σημαντική ευκαιρία για μια καινούργια ώθηση. Στον χρόνο του παρόντος, σε ένα πολιτικό σκηνικό που βρίσκεται σε δυσαρμονία. Και αν το βιβλίο μιλάει για την κατεύθυνση των κομμάτων το 2050, εγώ θέλω ο χώρος στον οποίο πάντα ανήκω, θέλω το ΠΑΣΟΚ και η ευρύτερη δημοκρατική παράταξη να μπορέσει να κερδίσει το στοίχημα, τώρα. Και θα κάνω ό,τι μπορώ γι αυτό. Αγαπητέ Γιώργο καλοτάξιδο το βιβλίο σου».
Διαβάστε επίσης: ΠΑΣΟΚ: Μάχη Ανδρουλάκη – «αμφισβητιών» της ηγεσίας – Φόβοι μην σπάσει το… σχοινί
