Ο δικηγόρος – διδάκτορας Νομικής ΑΠΘ επισημαίνει ότι το ζητούμενο των καιρών που έρχονται είναι η σύνδεση των νεολαιίστικων κινημάτων με τον κόσμο της εργασίας.
Η σχέση της νεολαίας µε τις εξεγέρσεις και τα κινήµατα για την αλλαγή του κόσµου έχει γίνει αντικείµενο µεγάλης συζήτησης. Αν σε διεθνές επίπεδο η πιο προφανής αναφορά είναι εκείνη στον γαλλικό Μάη του ’68, στην Ελλάδα η εξέγερση του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να ορίζει όχι µόνο µια γενιά αλλά ολόκληρη τη µεταπολιτευτική περίοδο.
Από µια ορισµένη σκοπιά, η σύνδεση της νεολαίας µε τον προοδευτικό ριζοσπαστισµό δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητη ούτε µπορεί η ηλικία να αναγορεύεται a priori σε τεκµήριο ρηξικέλευθης ιδεολογικής τοποθέτησης. Τα παραδείγµατα είναι πολλά. Η jeunesse dorée στο Παρίσι του 1794 πρωταγωνίστησε στο πραξικόπηµα του Θερµιδώρ που ανέκοψε την ορµή της Γαλλικής Επανάστασης. Οι φοιτητές στη Γερµανία του 1918-1923 στην πλειονότητά τους συµµετείχαν ενεργά στις κινήσεις της αντεπανάστασης.
Μετά τον Β´ Παγκόσµιο Πόλεµο όµως η διεύρυνση της ανώτατης εκπαίδευσης και η συνακόλουθη αύξηση του αριθµού των φοιτητών είχε αποτέλεσµα την είσοδο και παιδιών της µεσαίας και της εργατικής τάξης στα πανεπιστήµια. Η κοινωνική προέλευση των φοιτητών είναι πολύ διαφορετική, όµως τα ενδιαφέροντά τους κατά τη διάρκεια των σπουδών δηµιουργούσαν µια κοινότητα µε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα το ίδιο το αντικείµενο πολλών σπουδών, από τις οικονοµικές επιστήµες και την ιστορία έως την κοινωνιολογία και τη νοµική, συνδέεται εξ ορισµού µε µεγάλες ιδεολογικές τοµές και ευνοεί την πολιτικοποίηση.
Στην εποχή µας έχει ρευστοποιηθεί η ίδια η διάκριση µεταξύ φοιτητικής και µη νεολαίας. Η πλειονότητα των φοιτητών γνωρίζει ήδη τον κόσµο της εργασίας από τα χρόνια των σπουδών. Η ανεργία, η επισφάλεια, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις δεν αποτελούν πραγµατικότητα µε την οποία έρχεται σε επαφή µετά, αλλά ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών. Η αίσθηση ότι «όπως πάει, είµαστε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της» συνέχει ως αγωνία τους νέους της εποχής µας. Από την άλλη πλευρά αυτή η αίσθηση λειτουργεί και ως έναυσµα αγώνα. Από την εξέγερση του ∆εκέµβρη του 2008 µέχρι σήµερα η νεολαία έχει βάλει τη σφραγίδα της σε πολλές και διαφορετικές αγωνιστικές στιγµές: στην ίδρυση νέων σωµατείων, τη δηµιουργία µαχητικών πρωτοβουλιών που ξεπερνούν τις παλιές συνδικαλιστικές ηγεσίες, σε νέες µορφές απεργιακών κινητοποιήσεων, σε σύνδεση και επικοινωνία (για πρώτη φορά σε τόσο µεγάλη κλίµακα) µε τα κινήµατα διεθνώς.
Ισως η µεγαλύτερη απόδειξη του ριζοσπαστικού φορτίου που φέρει η νεολαία είναι ακριβώς η διαρκής στοχοποίησή της από την εξουσία. Ιδιαίτερα όταν στην κυβέρνηση βρίσκεται η ∆εξιά, που στην Ελλάδα έχει δώσει αποκρουστικά δείγµατα αντινεολαιίστικου ρατσισµού ήδη από τον περιβόητο ν. 4000/1959 περί τεντιµποϊσµού, η συντηρητική υστερία αποτελεί διαρκές µοτίβο. ∆εν πρόκειται ωστόσο για απλή ιδεοληψία. Η στοχοποίηση της νεολαίας από τη σηµερινή κυβέρνηση της Ν∆ ακόµη και για τη διάδοση του κορονοϊού αποσκοπεί σίγουρα στο να κρύψει τις ευθύνες της για την πανδηµία, µαρτυρεί όµως και τον φόβο της απέναντι σε µια νεολαία που φέρθηκε πολύ πιο υπεύθυνα στην υγειονοµική κρίση απ’ ό,τι οι κυβερνώντες. Οταν τα ΜΜΕ προβάλλουν τα «ανεύθυνα πάρτι των νέων» ως εξήγηση για το ότι οι ΜΕΘ έχουν γεµίσει, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να συρρικνώνουν ακόµη περισσότερο τη δική τους αξιοπιστία.
Η πρόσφατη διεθνής εµπειρία δικαιώνει αυτούς τους φόβους: από το κίνηµα ενάντια στην κλιµατική αλλαγή µέχρι την εξέγερση που σηµάδεψε τις ΗΠΑ µετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, η νεολαία έχει δείξει ότι δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Οµως ας µην ξεχνούµε ότι ο Μάης του ’68 δεν ήταν µόνο δυναµική φοιτητική έκρηξη αλλά και πυροδότης για µια τεράστια γενική απεργία. Τα κινήµατα, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις της εποχής µας θα κριθούν ακριβώς από τη δυνατότητα της σηµερινής νεολαίας να επικοινωνήσει και να συντονιστεί µε τον κόσµο της εργασίας που καλείται διαρκώς να πληρώσει τα σπασµένα της διαρκούς οικονοµικής κρίσης.
