Μια από τις μεγάλες αυταπάτες που συνοδεύουν ιστορικά την πολιτική συμπεριφορά της Αριστεράς είναι η πεποίθησή της ότι οι καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες κάποια στιγμή οδηγούνται αξιωματικά σε πράξεις αλληλεγγύης για να προστατεύσουν όσα πρέπει να προστατεύσουν. Δηλαδή οι αδικημένοι, οι καταπιεσμένοι, οι φτωχοδιάβολοι θα νιώσουν την ανάγκη για τη μεγαλειώδη έκφραση αλληλεγγύης γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σωθούν. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη έκφραση αλληλεγγύης από αυτήν που συναντάται στις ελίτ και σε αυτούς που θεωρητικά δεν έχουν κανένα λόγο να είναι αλληλέγγυοι αφού μπορούν και μόνοι τους.
Την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ οι αλληλέγγυες ελίτ κατάφεραν συσπειρωμένες να αντιμετωπίσουν την κοινή απειλή, αφήνοντας τα αλληλομαχαιρώματα για αργότερα, όταν θα καταλάμβαναν την εξουσία και θα έπρεπε να μοιράσουν την πίτα. Η πραγματικότητα αυτή εκφράζεται πλήρως και παραστατικά στην υπόθεση της Novartis. Οταν το 2016 ξεκίνησε η έρευνα του FBI για τη δράση της φαρμακευτικής στην Ελλάδα, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Τουλάχιστον αυτό έλεγαν τα νούμερα.
Στην περίοδο της κρίσης, όταν τα νοσοκομεία δεν είχαν ούτε γάζες ούτε γιατρούς, η Novartis περνούσε στην πρώτη θέση από άποψη εσόδων. Η έρευνα των Αμερικανών αποκάλυπτε ότι η Novartis το κατάφερε εξασφαλίζοντας δύο πράγματα: να συνταγογραφούνται αθρόα φάρμακα από γιατρούς που χρηματίζονταν και να αυξάνονται οι τιμές με αποφάσεις των υπουργών Υγείας. Ταυτόχρονα κατάφερνε με τον τρόπο αυτό να κερδίζει δισεκατομμύρια, αφού η Ελλάδα, ως χώρα αναφοράς για την τιμή του φαρμάκου, καθόριζε την τιμή σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Στην εξίσωση της διαφθοράς ήταν αυταπόδεικτο ότι υπήρχε ευθύνη πολιτικών προσώπων, πολύ προτού διαβιβαστούν οι καταθέσεις του FBI που κατονόμαζαν Ελληνες πολιτικούς ως υπόπτους. Τις τιμές των φαρμάκων δεν τις καθόριζε κάποιος γιατρός ούτε κάποια λοταρία αλλά το υπουργείο και οι υπουργοί.
Σιγά σιγά άρχισαν να αποκαλύπτονται έγγραφα της Novartis που περιέγραφαν τις πρακτικές της και τις σχέσεις της με τα πολιτικά πρόσωπα. Σε ένα από αυτά η Novartis σχεδιάζει να βάλει σε κυκλοφορία δέκα νέα φάρμακα παρά τις απαγορεύσεις της τρόικας, πράγμα το οποίο πετυχαίνει την περίοδο υπουργίας του Αδωνη Γεωργιάδη. Σε άλλο έγγραφο ο Φρουζής της Novartis δίνει οδηγίες στον Αδωνη Γεωργιάδη για το τι πρέπει να κάνει.
Εως εκείνη τη στιγμή το σύστημα είναι έκθετο και μουδιασμένο. Εχει αποκαλυφθεί και δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Οι τηλεοπτικές κάμερες προσπαθούν να μετρήσουν την τιμιότητα του υπουργού μετρώντας την υγρασία στο σπίτι του.
Σε μερικούς μήνες όμως το σύστημα περνά στην αντεπίθεση με πρωτοφανή χαρακτηριστικά συνενοχικής αλληλεγγύης, χρησιμοποιώντας όχι μόνο τη μιντιακή υπεροπλία αλλά και μεθοδεύσεις στη Δικαιοσύνη. Η δικογραφία της Novartis, παρότι το σκάνδαλο είναι ενιαίο και οι μέθοδοι ίδιες, χωρίστηκε σε πολλά κομμάτια, τα περισσότερα από τα οποία αρχειοθετήθηκαν προτού τελειώσει συνολικά η έρευνα. Πώς γίνεται για παράδειγμα να αρχειοθετείται η έρευνα για τον Στουρνάρα όταν δεν έχει τελειώσει η έρευνα για τις εταιρείες που το FBI συνδέει με τον Στουρνάρα;
Η σύγκρουση εισαγγελέων, οι οποίοι μάλιστα είχαν θέση ευθύνης στην έρευνα, δεν είναι τυχαία. Οπως δεν είναι τυχαία ούτε η πολιτική προέκταση που πήραν αυτές οι συγκρούσεις. Εισαγγελείς θα παρελάσουν το επόμενο διάστημα από την προανακριτική για να δηλώσουν, έπειτα από χρόνια, σαν Ραν Ταν Πλαν με χρονοκαθυστέρηση, ότι δέχτηκαν πιέσεις ή οδηγίες. Οσοι όμως παροικούν στη δικαστική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν έχει σχέση με την αλήθεια αλλά με ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών και εκδικητικό μένος, που περισσεύει μάλιστα σε αυτό τον χώρο. Οποιος εισαγγελέας δεν είχε την εύνοια που επιθυμούσε τα τελευταία χρόνια είναι πρόθυμος να ενοχοποιήσει και να εκδικηθεί.
Σε κάθε περίπτωση το σύστημα, αφού αδρανοποίησε τη Δικαιοσύνη η οποία ήταν η μόνη που θα μπορούσε να εκθέσει και να τιμωρήσει, κατάφερε να μετατρέψει την πραγματικότητα σε μια καλά δομημένη αντεστραμμένη πραγματικότητα. Από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη ήταν ανίκανη και φοβισμένη, μπορούσαν τα μέσα ενημέρωσης να γίνουν ικανά και απειλητικά.
Επαψε να υπάρχει σκάνδαλο Novartis και η κοινή γνώμη άρχισε να αναμασά τη θεωρία της σκευωρίας. Εως την περασμένη Πέμπτη τουλάχιστον, που το ελβετικό κανάλι RSI και μια ομάδα ερευνητών δημοσιογράφων με το ντοκιμαντέρ για τη Novartis έφεραν στο προσκήνιο τις πραγματικές διαστάσεις του σκανδάλου. Οχι, δεν είναι σκευωρία και οι μάρτυρες δημόσιου συμφέροντος δεν είναι άψυχες καταθέσεις. Στάθηκαν μπροστά στην κάμερα και περιέγραψαν το μεγάλο κόλπο. Ο Αδωνης Γεωργιάδης δεν μπόρεσε να ξεφύγει με ύβρεις και αγωγές, όπως συνήθιζε με το Documento, και έπρεπε να απαντήσει ότι τελικώς έβαλε στην αγορά τα φάρμακα που σχεδίαζε η Novartis. Επρεπε να απαντήσει για τον σύμβουλό του Νίκο Μανιαδάκη ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως και σύμβουλος της Novartis. Η κάμερα ήταν αμείλικτη και ο υπουργός δεν είχε δρόμο διαφυγής προς τη συνήθη συμπεριφορά του «πουλάω τρέλα στα κανάλια».
Στη συνέντευξη που δίνει σήμερα στο Documento η δημιουργός του ντοκιμαντέρ Μαρία Ροσέλι καταθέτει τη μεγάλη της ανησυχία για τη σιωπή των δημοσιογράφων στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια άλλη πλευρά του σκανδάλου. Είναι πραγματικά σοκαριστικό για κάποιον δημοσιογράφο του εξωτερικού να βρίσκεται απέναντι στην ακατανόητη συμπεριφορά των άσφαιρων μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα. Αλλά είναι η πραγματικότητα.
Είναι δύσκολο να περιγραφούν και να κατανοηθούν όσα έχουν συμβεί τα τελευταία τρία χρόνια στην υπόθεση της Novartis. Σύντομα ωστόσο η πραγματικότητα θα έχει ξεθολώσει από την ομίχλη της αθλιότητας και τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. Το σκάνδαλο Novartis θα είναι ευδιάκριτο και στα δύο επίπεδά του: στο επίπεδο της ληστείας προς το ελληνικό κράτος και τους πολίτες όπως έγινε με τη βοήθεια πολιτικών και γιατρών αλλά και στο επίπεδο της προσπάθειας συγκάλυψης μέσω της Δικαιοσύνης και του Τύπου.