Γι αρχή του τέλους της λιτότητας και της επιτροπείας έκανε λόγο σε μια έντονα πολιτική ομιλία του ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός, στο συνέδριο Health World 2017 που οργανώνει το Ελληνο-Αμερικανικό Επιμελητήριο.
Αναφερόμενος στην οικονομική και πολιτική συγκυρία, είπε πως η 3η αξιολόγηση είναι σημείο-καμπή. «Διεκδικούμε να κλείσει εγκαίρως για να αρχίσει το 2018 η πιο κρίσιμη συζήτηση για την έξοδο από το μνημονιακό πρόγραμμα και την αναδιάρθρωση του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης» σημείωσε και πρόσθεσε: «Όσοι προσφεύγουν στην καταστροφολογία και επενδύουν στην αποτυχία της κυβέρνησης και στην πολιτική ανατροπή, δεν μπορούν να μιλούν υποκριτικά για ανάκαμψη της οικονομίας, ανάπτυξη και επενδύσεις. Η υπέρβαση της λιτότητας και της δημοσιονομικής επιτροπείας περνά μέσα από την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Τόνισε, δε, πως είναι απολύτως σαφές ότι αυτό το έργο μόνο η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να το διεκπεραιώσει.
Μιλώντας για την Υγεία, είπε πως η τελευταία διετία χαρακτηρίζεται από αντιστροφή της αποδιοργάνωσης του ΕΣΥ και από σταθεροποίηση και αναβάθμιση της δημόσιας περίθαλψης.
«Αυτό που υλοποιείται, εδώ και δύο χρόνια, είναι ένα άλλο πολιτικό σχέδιο στο ίδιο μνημονιακό περιβάλλον. Η Υγεία για την ελληνική κυβέρνηση είναι ένα προνομιακό πεδίο άρσης ανισοτήτων, κατοχύρωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικής αναδιανομής. Είναι ένα πεδίο που τηρήθηκαν οι βασικές πολιτικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, αλλά και ένας τομέας όπου εξασφαλίζεται η κοινωνική ανταποδοτικότητα των αυξημένων φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων των πολιτών» ανέφερε ο κ. Ξανθός.
Επιπλέον, είπε για μια ακόμη φορά πως η Ελλάδα είναι μια χώρα υγειονομικά ασφαλής για τους πολίτες και τους επισκέπτες της, διαθέτει ένα επαρκές, λειτουργικό και αναπτυσσόμενο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, έχει υψηλά ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης του παιδικού πληθυσμού, διαχειρίζεται με αξιοπρέπεια το προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα κι έχει κατακτήσει τον σεβασμό των διεθνών οργανισμών.
Αναφερόμενος στη φαρμακευτική πολιτική, ο υπουργός Υγείας υποστήριξε: «Σήμερα φτάσαμε στο αντίθετο άκρο. Από την ασυδοσία πήγαμε στην οριζόντια και ισοπεδωτική περικοπή της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης που είναι πλέον ανεπαρκής για να καλύψει τις ανάγκες εξωνοσοκομειακής και νοσοκομειακής περίθαλψης όλων των πολιτών. Το αδιέξοδο είναι αδιαμφισβήτητο και απαιτείται αλλαγή μείγματος πολιτικής, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η εγγυημένη πρόσβαση των ασθενών τόσο σε φθηνά και αξιόπιστα φάρμακα όσο και στη φαρμακευτική καινοτομία που τεκμηριωμένα έχει θεραπευτική προστιθέμενη αξία».
