Θα έπρεπε να είναι πλεονέκτημα για την κυβέρνηση στη Βουλή, καθώς περιλαμβάνει ένα σωρό σωστές ρυθμίσεις, αναγκαίες για τη διοίκηση. Αλλά δεν ήταν – άλλωστε δεν το ψήφισε κανένα άλλο κόμμα.
Πρώτα γιατί περιλαμβάνει και διατάξεις που εξυπηρετούν τον κομματισμό – τον οποίο υποτίθεται καταπολεμούν και οδηγούν σε υδροκεφαλισμό του μεγάρου Μαξίμου και υπερσυγκένρτωση εξουσιών στον Πρωθυπουργό.
Και μετά γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης άλλαξε ρόλο, αλλά δεν άλλαξε σκηνική παρουσία: όπως δεν το είχε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν το έχει και ως Πρωθυπουργός, από το βήμα της Βουλής απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα.
Η πρώτη αψιμαχία τους έληξε με νίκη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στα σημεία. Σε όλα τα σημεία: από τον αμφιλεγόμενο νέο διοικητή της ΕΥΠ, μέχρι τους -καλοπληρωμένους- μετακλητούς της κυβέρνησης και την κατάργηση ενοχλητικών ανεξάρτητων αρχών-που υποκρύπτει αντιρρήσεις της ΝΔ στον έλεγχο υποθέσεων που θίγουν φίλους της.
Ο Τσίπρας υπήρξε σταθερός στις αλλεπάλληλες τοποθετήσεις του, επίμονος στα ερωτήματα που έθεσε- και δεν πήρε απάντηση- και τεκμηριωμένος. Δεν κατέθετε την εκδοχή του για τα θέματα που ανάδειξε, αλλά αναφερόταν σε αδιαμφισβήτητα γεγονότα.
Ίσως το λάθος του ήταν ότι επιχείρησε να εκθέσει τον αντίπαλο του απέναντι τους υπουργούς του, λέγοντας ότι σπεύδουν να του απαντήσουν ως < δικηγόροι ενός βωβού Πρωθυπουργού>.
Ευλόγως ο Κυρ. Μητσοτάκης ενοχλήθηκε και πήρε το λόγο, αλλά μάλλον τα πράγματα έγιναν χειρότερα: η θεωρία ότι η κριτική που του ασκείται « προσβάλει το 40% που τον ψήφισε» είναι ελάχιστα κοινοβουλευτική. Και πάντως οι συμψηφισμοί δεν συνιστούν απάντηση σ’ αυτή την κριτική.
Η αμήχανη προσφυγή στους ισχυρισμούς του Βαρουφάκη ότι παρακολουθούσε υπουργούς ο Ρουμπάτης ήταν σαν αυτογκόλ όταν δεν το είχε αναδείξει καν ο ίδιος ως αντιπολίτευση, προφανώς γιατί δεν το αξιολογούσε ως σοβαρό.
Η άρνηση να δεσμευθεί, παρότι προκλήθηκε, ότι η νέα ηγεσία τα ΕΥΠ -οποία και αν είναι τελικά-θα ενημερώνει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως συνέβαινε και στην περίπτωση του με εντολή Τσίπρα, σημειώθηκε ιδιαίτερα.
Ο Πρωθυπουργός στην απόπειρα του να αποκρούσει το θεμιτό κατηγορητήριο του αρχηγού της αντιπολίτευσης επί συγκεκριμένων θεμάτων, είτε ύψωνε τη φωνή του -δίνοντας σήμα στους βουλευτές και υπουργούς να τον τον χειροκροτήσουν -είτε κατέφευγε στην μέθοδο « κι εσείς βασανίζετε του μαύρους». Πάντως στα δύσκολα δεν απαντούσε. Υπέκφευγε .
Κάποια στιγμή αναφέρθηκε στην ψυχολογία του αντίπαλου του που τον δυσκολεύει στο ρόλο της αντιπολίτευσης. Σ’ αυτό το επίπεδο όμως μάλλον η δική του ψυχολογία παρουσιάζει ενδιαφέρον: από το ύφος της δημόσιας παρουσίας του στη Βουλή τον πρώτο μήνα , προκύπτει ότι εκλαμβάνει την εκλογική νίκη του λόγο αποτροπής της κριτικής στην κυβέρνησή του.
Αν δεν επιλέξει τελικά, α λα Σαμαρά, να θεωρήσει την κοινοβουλευτική παρουσία πάρεργο -κατάργησε ως και την «ώρα του Πρωθυπουργού»- παρότι δήλωσε ότι θα είναι παρών για να απαντάει πάντα στην αντιπολίτευση, το βεβαιο είναι ότι δεν θα πλήξουμε από τις αναμετρήσεις των δυο ανδρών. Στις οποίες κατά την προγενέστερη κατάσταση, είναι πανθομολογούμενο ποιος έφευγε με μώλωπες.
Τα πράγματα στην πολιτική σκηνή άλλαξαν στις 7 Ιουλίου, αλλά όχι και οι πρωταγωνιστές στα μαρμαρένια αλώνια. Απλώς τώρα αντιστράφηκαν οι ρόλοι: ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα σουτάρει κατά βούληση και ο Πρωθυπουργός πρέπει να αποκρούει.
Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι δεν κρυβόταν στην πρώτη αναμέτρησή τους.
Δεν ξέρουμε αν ο Τσίπρας δυσκολεύεται να συνηθίσει στην αντιπολίτευση- μάλλον το αντίθετο έδειξε. Σα να βρίσκεται στα νερά του, με το ψωμί του στρωμένο φουλ στο βούτυρο.
Εμφανώς όμως ο Μητσοτάκης δυσκολεύεται να περάσει από την ευχέρεια των λόγων, που έχει η αντιπολίτευση, στη δυσχέρεια της πράξης που έχει η διακυβέρνηση.
ΥΓ. Η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία είχε μια ενδιαφέρουσα συνέπεια: μετακόμισε η Ντόρα Μπακογιάννη στα πρώτα έδρανα της ΝΔ. Έστω και χωρίς ρόλο…
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
