Συναντηθήκαµε µε τη Χάνα Κεντ λίγες ώρες πριν από την παρουσίαση των δύο βιβλίων της στα Public του Συντάγµατος. Πριν από λίγα χρόνια έγινε παγκοσµίως γνωστή µε το πρώτο της µυθιστόρηµα «Έθιμα ταφής», το οποίο εκτυλίσσεται στην Ισλανδία του 19ου αιώνα και αφορά µια φτωχή γυναίκα που κατηγορείται για τη συµµετοχή της στην άγρια δολοφονία του εραστή της.
Το πολυβραβευµένο βιβλίο, για το οποίο η συγγραφέας έχει δηλώσει ότι έχει επιρροές από την «Άλλη Γκρέις» της Μάργκαρετ Άτγουντ, µεταφέρεται αυτή την εποχή στη µεγάλη οθόνη µε πρωταγωνίστρια την Τζένιφερ Λόρενς. Το δεύτερο βιβλίο της «Οι Καλοί» αφορά την ιστορία τριών γυναικών που ένωσαν τις δυνάµεις τους για να σώσουν ένα άρρωστο παιδί από την προληπτική κοινωνία ενός χωριού της Ιρλανδίας του 19ου αιώνα.
Αυτή την εποχή η Κεντ γράφει το τρίτο βιβλίο της, το οποίο αφορά την Αυστραλία του 19ου αιώνα, την εποχή δηλαδή του µεγάλου κύµατος µετανάστευσης. Τη ρωτάω πώς της φαίνεται η Αθήνα. «Είµαι µόλις µιάµιση µέρα εδώ και ήδη µε έχει γοητεύσει. Εχει δική της ατµόσφαιρα αυτή η πόλη, που δεν τη συναντάς πουθενά αλλού».
Ισχύει ότι οι Αυστραλοί ταξιδεύουν πολύ;
Οι Αυστραλοί έχουµε δίψα να γνωρίσουµε τον κόσµο – ίσως επειδή η χώρα µας είναι εντελώς αποµακρυσµένη, ειδικά από το βόρειο ηµισφαίριο. Υπάρχει το λεγόµενο gap year, το διάστηµα που µεσολαβεί µεταξύ του σχολείου και του πανεπιστηµίου. Για έναν χρόνο λοιπόν οι Αυστραλοί γυρίζουν τον κόσµο µε backpack. Τον δικό µου χρόνο τον πέρασα στην Ισλανδία όπου είχα βρεθεί µε ένα πρόγραµµα ανταλλαγής µαθητών.
Το ταξίδι αυτό υπήρξε καθοριστικό για τη ζωή σας.
Ακριβώς. Η Ισλανδία αποτελεί πλέον έναν από τους δηµοφιλέστερους ταξιδιωτικούς προορισµούς. Τότε όµως κανείς δεν σκεφτόταν να την επισκεφτεί. Ταξιδεύοντας εκεί βρέθηκα σε ένα αποµονωµένο ψαροχώρι. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο µου φάνηκε το πέρασµα από το καυτό καλοκαίρι της Αυστραλίας στον σκοτεινό χειµώνα της Ισλανδίας, όπου βλέπαµε φως µόλις τέσσερις ώρες τη µέρα και χιόνιζε µονίµως. Εν τω µεταξύ δεν µιλούσα τα ισλανδικά, δεν είχα ξανακούσει τη γλώσσα. Στην αρχή µου έλειπε πολύ το σπίτι µου. Μετά το πρώτο εξάµηνο, όταν πλέον άρχισα να τη µαθαίνω, έγινα µέλος της κοινότητας.
Η παραµονή σας στην Ισλανδία ήταν σαν τελετή ενηλικίωσης;
Ναι, µε την έννοια ότι ήταν η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να ζήσω κοινωνικά αποκλεισµένη. Κι αυτό µε βοήθησε να ωριµάσω και να µεταβώ στην ενήλικη φάση. Στην Ισλανδία επίσης κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας.
Το πρώτο βιβλίο σας είναι γραµµένο µε φόντο την Ισλανδία και το δεύτερο την Ιρλανδία, δύο µέρη στα οποία επιβίωσε περισσότερο από αλλού ο µαγικός τρόπος σκέψης.
∆εν είχα σκοπό να ασχοληθώ µε αυτές τις δύο χώρες. Μάλλον έτυχε. Ανέπτυξα µια βαθιά σχέση αγάπης µε την Ισλανδία. Με την κουλτούρα της Ιρλανδίας νιώθω εξοικειωµένη από µικρή, από την εποχή που συµµετείχα σε µια µπάντα που έπαιζε ιρλανδική µουσική. Κάποια στιγµή στην Ισλανδία, προτού µάθω τη γλώσσα, έκανα έρευνα σε αγγλόφωνες εφηµερίδες του 19ου αιώνα προκειµένου να συγκεντρώσω στοιχεία για τα «Έθιµα ταφής». Ετσι βρήκα ένα δηµοσίευµα που αφορούσε τη δίκη της Νανς Ρόουτς, µιας Ιρλανδής γιάτρισσας που κατηγορήθηκε για παιδοκτονία. Με έναν τρόπο δηλαδή δεν έψαξα τις ιστορίες, αυτές µε βρήκαν.
Ναι, αλλά κάτι σας γοητεύει στις συγκεκριµένες ιστορίες. ∆εν µπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ήρωες και των δύο βιβλίων σας είναι άνθρωποι της υπαίθρου.
∆εν το είχα σκεφτεί ποτέ µέχρι τώρα. Μάλλον αυτό συνέβη γιατί είµαι κι εγώ άνθρωπος της υπαίθρου. Μου αρέσει να γράφω για τον τρόπο που ο αέρας, ο ήλιος και η εναλλαγή των εποχών επιδρούν στα συναισθήµατα των ανθρώπων – ειδικά τον 19ο αιώνα όλη η ζωή εξαρτιόταν από τον καιρό. Φυσικά σε αυτές τις συνθήκες το µεταφυσικό έχει σηµαντική παρουσία.
Πανταχού παρών είναι και ο θάνατος στα βιβλία σας. Οι άνθρωποι του 19ου αιώνα ήταν πιο εξοικειωµένοι µε την απώλεια από µας;
Έτσι πιστεύω. Αν µελετήσετε στατιστικές της εποχής θα δείτε ότι η παιδική θνησιµότητα ήταν σε πολύ υψηλά ποσοστά. Επίσης πολλές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του τοκετού, ενώ ασθένειες όπως η ιλαρά µπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατο. Στην Ιρλανδία ακόµη και σήµερα όταν θρηνείς τον νεκρό τον έχεις µπροστά σου, στο ανοιχτό φέρετρο. Στην Αυστραλία δεν πλησιάζουµε τον νεκρό. Οι άνθρωποι φοβούνται. Ωστόσο όσο κι αν προσπαθούµε να ξεχάσουµε τον θάνατο, τον βρίσκουµε συνεχώς µπροστά µας. Είναι αναπόφευκτο. Με µια έννοια µου αρέσει. Πιστεύω ότι ο θάνατος θέτει τα πάντα στο σωστό πλαίσιο. Ξέρετε, memento mori.
INFO
Τα βιβλία της Χάνα Κεντ «Έθιμα ταφής» και «Οι Καλοί» κυκλοφορούν σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου από τις Εκδόσεις Ίκαρος
