Μην ταλαιπωρείστε άδικα. Σκεφθείτε απλώς ένα δωμάτιο στο οποίο ο Θεοδωρικάκος ανυπομονεί να γίνει υπουργός, ο Κυρανάκης ντρέπεται να πει πως δεν καταλαβαίνει, ο Αδωνης δεν ντρέπεται καθόλου και για τίποτα και ο Κυριάκος ονειρεύεται τον εαυτό του ως αυτοκράτορα πασών των εξουσιών. Ετσι παράγεται η πολιτική στη ΝΔ.
Δεν υπάρχουν ούτε κομματικά όργανα ούτε στελέχη. Μόνο βιογραφικά που εγγυώνται στον Κυριάκο ότι κανένας από αυτούς δεν θα τον αμφισβητήσει και δεν θα τον ανατρέψει.
Και τι κάνουν όλα αυτά τα βιογραφικά μαζί; Γράφουν υβριστικά δελτία Τύπου για τους αντιπάλους τους και παράγουν τέρψη και αυτοϊκανοποίηση για τα αλαλάζοντα πλήθη που δεν τα ενδιαφέρει η πολιτική αλλά η εξουσία. Στη συνέχεια σηκώνουν το τηλέφωνο και μιλούν με δημοσιογράφους στους οποίους αναλύουν πόσο πολυχρονεμένος και σχεδόν πρωθυπουργός είναι ο Κυριάκος σε αντίθεση με τους ενοίκους του Μαξίμου. Οι δημοσιογράφοι με τη σειρά τους θα μεταφέρουν όσα άκουσαν στο κοινό και θα συμφωνήσουν πως δεν πάει άλλο και πως τέσσερα χρόνια ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψαν την Ελλάδα. Πίσω στο δωμάτιο τώρα, ο πολυχρονεμένος κληρονόμος ακούει τις αναλύσεις των καναλιών που τόσο ταυτίζονται με τη δική του ανάλυση και αναγνωρίζει το δίκιο του περισσότερο απ’ όσο του το τονίζει ο Αδωνης. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως έτσι είναι τα πράγματα. Τα πλήθη περιμένουν τη λύτρωση από τον μεγάλο τιμονιέρη του πινοσετισμού, ανυπομονούν να γίνουν θυσία για να προχωρήσει η επιχειρηματικότητα των offshore και είναι έτοιμα να γίνουν χαλί για να περάσει το χάλι του αδωνοκίνητου μητσοτακισμού.
Μη βιαστείτε να πείτε πως όλα αυτά είναι μια υποτιμητική και λαϊκίστικη περιγραφή όσων συμβαίνουν στο στενό πυρήνα του Κυριάκου. Η προσπάθεια να μεταφραστεί πολιτικά η συμπεριφορά των σωματοφυλάκων του Μητσοτάκη θυμίζει τους ευφάνταστους αναλυτές που επιχειρούσαν να μεταφράσουν τις ασθμαίνουσες και ακατάληπτες ρήσεις του υπέργηρου Κωνσταντίνου Καραμανλή ως πολιτικούς χρησμούς με σημασία. Εκεί που ο γερο-Καραμανλής ρευόταν αυτοί ανακάλυπταν εθνική προφητεία που δεν κατέγραψε καλά το μικρόφωνο.
Η ΝΔ του Κυριάκου υπερπαράγει πολιτική ευεξία και μεσσιανισμό για τον εαυτό της, τα οποία επιχειρεί να διαθέσει στην κοινωνία μέσω της υπεροπλίας στα media. Ως εδώ μπορεί να πει κάποιος πως είναι μια επικοινωνιακή προσπάθεια. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν πιστεύει το αφήγημα που δημιουργεί για κατανάλωση από τους άλλους. Ο Μητσοτάκης δηλαδή, που ακούει τα κανάλια να τον περιγράφουν κατ’ εντολή του και πιστεύει πως έτσι είναι. Χαμένοι στην προπαγάνδα χτυπούν ο ένας τον άλλο στην πλάτη χαμογελώντας.
Το πρόβλημα αυτό αρχίζει και φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, ακόμη και σε αυτές που είναι γενναιόδωρες προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η προσπάθεια της ΝΔ να εμφανίσει ως και την έξοδο από τα μνημόνια σαν κάτι ανύπαρκτο τη φέρνει αντιμέτωπη με την κοινή κοινωνική λογική. Στις δημοσκοπήσεις (όχι μόνο του Documento που δημοσιεύεται σήμερα) καταγράφεται η ανάγκη του κόσμου να επιστρέψει στην κανονικότητα. Αυτή η κανονικότητα καταγράφεται ως ανάγκη για αύξηση του κατώτατου μισθού, κοινωνικές παροχές, μη περικοπή συντάξεων και γενικώς πραγμάτων που ήδη έχει εξαγγείλει ο Τσίπρας. Οσο ο Μητσοτάκης σκιαγραφεί τον Τσίπρα σαν δράκο, αυτός καταγράφεται ως συνετός και ρεαλιστής, φορέας μιας πραγματικότητας που δεν έχει πια τη μουντή μονοχρωμία της αέναης λιτότητας. Το επίσης σημαντικό είναι πως μεγάλο ποσοστό πολιτών θεωρεί θετικές τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ αλλά παραμένει καχύποπτο για την εφαρμογή τους, κάτι που σημαίνει ότι από αυτό θα εξαρτηθεί και η στάση του στις εκλογές. Εχει επίσης σημασία πως συνδέουν τον Τσίπρα με μια στάση που, παρά το μνημόνιο, τον τοποθετεί απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών. Για παράδειγμα, στην ερώτηση για τη διεκδίκηση της μη περικοπής των συντάξεων μόνο ένα μικρό ποσοστό απαντά ότι αυτό βάζει σε κίνδυνο τις σχέσεις με τους δανειστές. Πολίτες ακόμη και του χώρου της ΝΔ θεωρούν δηλαδή πως πρέπει να γίνει μια διαχείριση εξουσίας και απαιτήσεων, την ώρα που ο Μητσοτάκης καταστροφολογεί και τάσσεται υπέρ ενός εξαρτησιακού ευρωπαϊσμού.
Με λίγα λόγια ο Τσίπρας καταφέρνει να επιβεβαιώνει ένα αφήγημα διακυβέρνησης σε μια μεταμνημονιακή Ελλάδα απαλλαγμένη από διαφθορά, νοικοκυρεμένη αλλά με κοινωνικές παροχές, απέναντι σε μια αγχώδη τακτική ρεσάλτου στην εξουσία, για το οποίο δεν παρέχονται προγραμματικές θέσεις από τη ΝΔ αλλά μεσσιανική βεβαιότητα.
Φυσικά όλα αυτά καταγράφονται και στην πρόθεση ψήφου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταρρέει, αντιθέτως ανεβάζει τα ποσοστά του και μειώνει τη διαφορά, την ώρα που η ΝΔ με τη μέγιστη συσπείρωσή της χάνει πλέον ποσοστά. Αυτό δεν κρύβεται ούτε στις δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν μεγάλη διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ιεροκήρυκας θέσεων για τις οποίες έχει ήδη εκτεθεί, την ώρα που ο Τσίπρας περπατάει στη γη δίνοντας πράγματα που πρέπει να δοθούν. Οσο και αν αυτό χαρακτηριστεί παροχολογία, υπάρχουν από την άλλη μεριά η ισχυρή προσμονή και η δικαιολογημένη απαίτηση για όσα υπόσχεται. Δεν υπόσχεται γεφύρια αλλά γέφυρες με μια κανονική Ελλάδα που χάθηκε. Αν καταφέρει μάλιστα να μην κόψει τις συντάξεις, ο Κυριάκος θα μοιάζει με προφήτη μετά Χριστόν. Οσο προχωράμε προς τις εκλογές τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα για τη ΝΔ. Η πολιτική αντιπαράθεση θα πάρει τη μορφή Τσίπρας εναντίον Μητσοτάκη θέτοντας τα αντίστοιχα διλήμματα. Αν λοιπόν ο Τσίπρας έχει απαντήσει γιατί πρέπει να ψηφίσουν αυτόν, το γιατί δεν πρέπει να ψηφίσουν Μητσοτάκη θα είναι εύκολο. Θα βοηθήσουν άλλωστε πολλοί σε αυτό. Η Siemens, οι offshore, η Μαρέβα, ο Αδωνης, η Νovartis και τα καλύτερα βιογραφικά της διαφθοράς.